Desde la Búrbula, hasta la lluvia en Puebla..’

Het leven is maar een vreemd iets. Alle spreekwoorden en wijze gezegden waar ik tot nu toe altijd aan had vastgeklampt leken op dit moment niet meer te kloppen. Zeker gisteren niet, hoe ik het ook bekeek.. het was één van de leukste avonden geweest tot nu toe, ondanks dat mijn humeur de hele dag op onweer had gestaan..
‘Alcohol maakt meer kapot dan je lief is’, kan je dus doorstrepen…en ook het gezegde ‘iedereen is altijd de bouwer van z’n eigen geluk’, viel te betwijfelen, want ik was weldegelijk afhankelijk. Maar goed.. Vandaag zouden we dus écht naar terug naar Mexico D.F gaan, en daarna naar Acapulco, dat wist ik nu bijna zeker.. want we waren al een dag langer gebleven dan gepland (of ja gepland), en we hadden met de heer des huizes afgesproken dat hij met ons voor de laatste keer zou gaan eten, dus ook hij ging er nu echt van uit dat we gingen. !Ojála! We gingen vervolgens naar een gezellige kantine waar veel studenten kwamen en weldegelijk goed was, compleet met een drietal televisies waar voetbalwedstrijden op te zien waren. We zaten met z’n allen aan een lange tafel en kletsen een beetje over de feestjes die geweest waren en die nog moesten komen, de stranden van Acapulco en de drukte van México stad. Eenmaal bij het huis aangekomen pakten we de boel bij elkaar, om vervolgens nog een uur in de salon te zitten kletsen, tot dat de eerste aanstalten maakte richting de voordeur. Een uur en een kwartier later stond de banda buiten bij de auto’s, en een half uur later stapte de laatste in nadat we nog snel een fotootje schoten en weer tien minuten later werd eindelijk de motor van de wagen gestart. Totaal heeft het uiteindelijk nog twee Mexicaanse uren geduurd voordat we Cholula zingend verlieten richting México D.F. Het was een beetje een benauwd met z’n vieren achterin maar uiteindelijk was ik allang blij dat er beweging was richting metropool om vervolgens de volgende dagen in Acapulco te besteden. Door dat we al vrij laat in de middag waren vertrokken door de avonden ervoor kwamen we ’s avonds aan en waren er enkele mensen die door de drukte van het verkeer meteen naar de fles grepen, er was namelijk al een gezellige sociale aangelegenheid aan de gang op de Calle Alejandrina, doordat er wat medestudenten van Christopher, Alan’s broer in de woonkamer werkten.. Na een stevige borrel en een koude douche (want als er drie mensen voor jou douchen dan is het water op) was er gelukkig weer de lits-jumeaux van Christopher, en met een paar filmpjes erbij heb ik op dat moment niks meer te wensen.