De volgende dag kwam ik er erachter dat ik toch meer in mijn handbagage bij me had dan ik dacht.. Er zat zelfs een droge spijkerbroek en drie paar schoenen in, en andere zware dingen om mijn koffer te verlichten. Alleen aan een extra t- shirt had ik niet gedacht, dus droeg ik nog steeds de blauwe houthakkersbloes van Rafa over mijn lichtblauwe spijkerbroek. Samen met Tineke, die de vorige avond was omgedoopt tot Tinkerbell, vertaald Campanita, verkenden we de rancho bij daglicht. De meerderheid lag nog in diepe rust verspreid in de kamers van de witte villa. De ravage viel mee, alleen het gras was bezaaid met de nodige omgevallen stoelen, flessen, kleding, borden en lege zakken gesmolten ijs.. Ik zocht een plekje in de zon bij het zwembad, om rustig al mijn zonden te kunnen overdenken. Na Laura kwam Kendra naar buiten, en het eerste woord dat ze uitbracht was ‘After’. Iedereen weet wat dat betekend daar. En de halflege fles Red Label, kreeg na twee uur al spoedig de bodem in zicht. Met onze voeten in het zwembad leerden we elkaar een beetje kennen, van een zeer relaxte kant dan.. De rest van het huis ontwaakte ook, en in de namiddag verlieten we per Hummer met z’n allen de ranch voor een lunch in het hart van Ocotlán. Mijn eerste Mexicaanse gerecht was trouwens wel een beetje een tegenvaller.. Je ziet van alles op de kaart staan, en het enige bekende wat je ziet is Taco’s dorados con Camarones (Gamba’s) dus daar kozen we dan maar voor. Terwijl ik bij de rest van de club de hele oceaan voorbij zag komen, een breed scala aan salsa’s, onbekende salades en garnalencocktails, wachtten Tineke en ik braaf op onze tacos. Toen ze eindelijk kwamen, brak je bijna je voortanden, en de camarones waren enig zins donker en onherkenbaar geworden.. Gelukkig hadden we zoveel eten op tafel dat we zeker geen honger hebben geleden, en werden er onderling gerechten geswitcht. Het enige wat we verder die dag nog hebben gedaan is per 4x4 naar meer van Chapala gereden (1609 km2) waar een mythe ligt dat het een centraal punt van het universum zou zijn, daarnaast een toeristische route door de geboorteplaats van Carlos Salcido, en een rondleiding door alle eigendommen van de vader van Rafael. Diens vader bezat zowat de hele stad, (behalve de banken, aldus Rafa) en toen ik hem vroeg hoeveel auto’s ze zoal bezaten gaf hij geen antwoord en zij hij dat het niet wist. We werden we via een stoffige gebied naar een plaats gereden met een oprit van bomen met witte voetjes (tegen de mieren) verschuilt achter haciënda-achtige deuren die je alleen in films ziet. Achter de automatisch verzwaarde bewaakte poorten was een soort van privé-parking, waar een vijftiental luxe wagens overdekt geparkeerd stonden, in alle soorten en maten, maar stuk voor stuk buitengewoon luxe.. ‘Tel ze maar’, zei hij. Met dat beetje kennis over de Mexicaanse geschiedenis was ik natuurlijk nog veel nieuwsgieriger geworden na het zien van al dat glimmende moois, maar toch…de vraag wat zijn vader voor de kost deed, durfde ik hem echt niet te stellen…
Enfin, terug naar de rancho gekeerd en in de tuin neergeploft met een borrel erbij, terwijl een er een grote witte wagen met geblindeerde ramen, de oprit opreed. Twee mannen met zonnebril stapten uit en kwamen op ons af. Het waren de twee broers van Rafa die langs kwamen langs om iets op te halen. Ze bleven echter langer hangen en settelden zich vervolgens naast ons op de sofa in de tuin om zich in het interessante gesprek over culturele verschillen te mengen… De jonge heren lieten duidelijk weten de halve wereld al te hebben bereisd, van het burj-al-arab in Dubai tot de toen nog bestaande Twin Towers in New York…Ik denk ook dat het de bedoeling van hun aanwezigheid moest zijn geweest om ons Europese gasten dat te laten weten, hoe goed gesitueerd deze Mexicanen waren…. Want veel zinnige woorden heb ik er niet uit kunnen halen eigenlijk.. er schoot opeens alleen wel even een gedachte door me heen omhoogkijkend naar de fruitbomen boven mij: ’Creo que me caso con él’. Oftewel, ik denk dat ik maar met hem ga trouwen.. met Rafa dan.. Maar goed en wel drie uur later viel de avond al snel in, rond 20 uur wordt het donker en wat frisser, en iedereen settelde zich binnen voor de TV. Die avond was er een belangrijke voetbalwedstrijd tussen Mexico D.F (Americas) en Guadalajara (Chivas) op TV. Volgens de Mexicaan Marlon is dat vergelijkbaar met een wedstrijd Ajax –Feyenoord in Nederland, dus die wilden ze zeker niet missen.. Normaal gesproken interesseert voetbal me geen reet daarom deed ik maar als of.. en toch heeft het wel als je voor een enorm scherm met de hele Banda de wedstrijd zit te volgens, die uiteindelijk voor mij alleen maar bestempeld kan worden als ‘oersaai ‘.. Langzamerhand, met de nadruk op ‘langzaam’, had iedereen z’n spullen bij elkaar geraapt, en regelde Rafael een chauffeur om ons veilig en wel in Guadalajara te brengen. Met z’n allen zingend in een confortabele achtpersoons Chevy passeerden we de airport, vermaakten we ons een DVD’s van Steven Spielberg, stopten we langs de eerstvolgende Oxxo voor een cappuccino, en werden vervolgens compleet met bagage netjes in thuis afgeleverd. Bedankt is niet nodig (maar toch beleefd in mijn ogen) Het antwoord is steevast.. ¿pa’ que?/ Waarvoor? Ik draai me om en volg de rest, we douchen, we praten en we vallen met z’n vieren naast elkaar in slaap.
Enfin, terug naar de rancho gekeerd en in de tuin neergeploft met een borrel erbij, terwijl een er een grote witte wagen met geblindeerde ramen, de oprit opreed. Twee mannen met zonnebril stapten uit en kwamen op ons af. Het waren de twee broers van Rafa die langs kwamen langs om iets op te halen. Ze bleven echter langer hangen en settelden zich vervolgens naast ons op de sofa in de tuin om zich in het interessante gesprek over culturele verschillen te mengen… De jonge heren lieten duidelijk weten de halve wereld al te hebben bereisd, van het burj-al-arab in Dubai tot de toen nog bestaande Twin Towers in New York…Ik denk ook dat het de bedoeling van hun aanwezigheid moest zijn geweest om ons Europese gasten dat te laten weten, hoe goed gesitueerd deze Mexicanen waren…. Want veel zinnige woorden heb ik er niet uit kunnen halen eigenlijk.. er schoot opeens alleen wel even een gedachte door me heen omhoogkijkend naar de fruitbomen boven mij: ’Creo que me caso con él’. Oftewel, ik denk dat ik maar met hem ga trouwen.. met Rafa dan.. Maar goed en wel drie uur later viel de avond al snel in, rond 20 uur wordt het donker en wat frisser, en iedereen settelde zich binnen voor de TV. Die avond was er een belangrijke voetbalwedstrijd tussen Mexico D.F (Americas) en Guadalajara (Chivas) op TV. Volgens de Mexicaan Marlon is dat vergelijkbaar met een wedstrijd Ajax –Feyenoord in Nederland, dus die wilden ze zeker niet missen.. Normaal gesproken interesseert voetbal me geen reet daarom deed ik maar als of.. en toch heeft het wel als je voor een enorm scherm met de hele Banda de wedstrijd zit te volgens, die uiteindelijk voor mij alleen maar bestempeld kan worden als ‘oersaai ‘.. Langzamerhand, met de nadruk op ‘langzaam’, had iedereen z’n spullen bij elkaar geraapt, en regelde Rafael een chauffeur om ons veilig en wel in Guadalajara te brengen. Met z’n allen zingend in een confortabele achtpersoons Chevy passeerden we de airport, vermaakten we ons een DVD’s van Steven Spielberg, stopten we langs de eerstvolgende Oxxo voor een cappuccino, en werden vervolgens compleet met bagage netjes in thuis afgeleverd. Bedankt is niet nodig (maar toch beleefd in mijn ogen) Het antwoord is steevast.. ¿pa’ que?/ Waarvoor? Ik draai me om en volg de rest, we douchen, we praten en we vallen met z’n vieren naast elkaar in slaap.
No hay comentarios:
Publicar un comentario