De titel licht al een tipje van de sluier op van de ‘setting’ waarin ik me momenteel bevind, of ik het wil of niet. Ondanks dat we de vorige avond nog voor twee uur in bed lagen, stonden Lau en Alan niet voor drie uur naast hun bed en toen er vervolgens ook nog eens deel drie van Harry Potter op werd gezet was dat voor mij weer een moment waarop alle aderen in mijn hoofd op gingen zetten.. Altijd als je ook maar iets afspreekt, moet je er vier lange Mexicaanse uren bij tellen voordat er eindelijk schot in komt…Ik keek naar Tien, die haar schouders ophaalde. ‘No Chance’, dus.. Toen we uiteindelijk aanschoven voor de lunch van Martina, een gebakken vis waarvan ik de naam in Nahuatl al ben vergeten maar dat het één van de lekkerste vissen van heel Mexico blijkt te zijn, kwamen er wat plannen over tafel en vroegen ze ons wat we nog sowieso wilden doen voordat we de stad zouden verlaten. En echt, je kan wel iets willen, vragen of zeggen, maar dan moet je nog maar afwachten of het er van komt, iets wat me echt het bloed onder mijn nagels uit kan halen soms. Gelukkig zat moeder aan tafel, die Alan zowat verplichtte ons mee te nemen naar het Zócalo, het Malecón en de kathedraal van Acapulco, wat hij dan ook zonder mokken deed. We slenterden wat over het pleintje met de talloze bankjes onder de bomen waarop een enkeling siësta hield. Vervolgens bezichtigden we de felblauwe kathedraal, sloegen een kruis en draaiden ons weer om, richting Málecon dat niet meer was dan een korte boulevard waar wat rondvaartboten aangemeerd lagen. Het was al laat in de middag, dus de meeste rondvaarten vertrokken niet meer. We zouden nog wel met z’n vieren kunnen gaan, maar dat zou extra geld kosten en dat wilde meer dan de helft er niet aan spenderen, het zou toch niet zo indrukkwekkend zijn als men dat voorstelde. We spraken af naar de ‘Mall’ te gaan om nog wat te shoppen omdat we die avond weer terug zouden rijden naar Mexico stad. Zo gezegd zo gedaan, en binnen tien minuten stonden we dan in de helverlichte Mall. Deze Mall was gewoon perfect voor iemand zo als ik. Hij was drie verdiepingen hoog en lag volledig in het rond, met op de beneden verdieping jawel, een Starbuck’s met terras. Het was geheel overzichtelijk wat je kon de winkels tot op de tweede verdieping herkennen, en dus beslissen waar je wel in niet in wilde. Op de derde etage was een grote Amerikaanse bioscoop, die er erg verleidelijk uitzag, door de lange bar met wel tien soorten popcorn, en de kleurige affiches van de films die er draaiden. De pinautomaat was maar vijf meter lopen en daarna snelde ik me de Mango, Zara en ook de Pull & Bear in en kwam naar buiten met een nieuwe broek en een paar shirtjes. Evenals Tineke die ook wat had gekocht. We staken door na de tweede verdieping waarop de mannen wenkend over de reling hingen om vervolgens de Ferriano in te gaan, een soort Fornarina winkel met een breed scala aan kleurige zomerjurkjes met ruches en strikjes in de etalage. Opeens waren we de rest kwijt en besloten Tineke en ik naar de Starbucks te gaan, want vanaf hier kon je alles en iedereen zien.. en konden we gelijk een Frappucino Venti voor onszelf scoren. Zo gezegd zo gedaan, en terwijl Tineke en ik aan een tafeltje in het midden zaten zagen we opeens Laura over de reling van de derde verdieping ons gebaren dat we naar boven moesten komen. ‘Luister’, zei ze op serieuze toon, en ik wist dat ze iets ging vertellen waarover ze mogelijk zou denken dat we het er niet mee eens zouden zijn, dat hoorde ik gewoon. ‘Deze avond, rijden we niet terug naar Mexico stad, want Alan heeft een woordenwisseling gehad met z’n vader omdat hij niet wil dat hij ’s nachts zou rijden. “Dus daarom dachten we, gaan we nu naar de bios en staan we morgen vroeg op zodat jullie de rondvaart kunnen maken met mij en ‘Trompe’, en Alan daarna klaar zou staan om te vertrekken”. Ik liet het even bezinken, maar tegen alle verwachtingen in vonden we het uiteindelijk wel een puik plan. Er was tenminste een plan, waarin we ook nog eens wat zouden doen..! Dat hij zelf had gemaakt, dus daar kon hij dan onmogelijk nog onderuit komen. We kochten kaartjes voor de horror film ‘Imagenes de allá’, die Laura had uitgezocht, waarna we uiteindelijk met z’n vijven vastgeklampt aan elkaar gillend (vooral Laura) in de bioscoop zaten, en er heel wat Mexicaanse scheldwoorden de bres passeerden van de gruwelijkheden waarmee we op het enorme bioscoopscherm geconfronteerd werden. Lachend verlieten we de bioscoop richting cocktailbar…
No hay comentarios:
Publicar un comentario