‘Las consecuencias de la playita en el centro de Guadalajara’

De volgende dag waren we vroeg opgestaan, ondanks de enorme peda van gisteravond. Half negen stonden we kant en klaar (dat was overigens het vroegste tot nu toe), zodat de Mexicaanse Gustavo ons thuis af kon zetten om vervolgens door naar de Universiteit te rijden. Ik voelde me een beetje brak en had mijn zonnebril vanaf vanochtend al niet meer afgedaan, maar gelukkig stelde Kendra bij thuiskomst voor om met z’n allen het traditionele gerecht ‘Tortas Ahogadas’ te gaan eten, een sandwich met vlees, salsa en veel chilisaus, dat goed schijnen te werken tegen de gevolgen van alcohol, aldus haar. Het voelde alsof er een steen op mijn maag lag en ik heb er zeker een liter water achteraan gespoeld, maar uiteindelijk kan je er dan wel weer even tegen. Die middag vertrokken we per hobbelcamión compleet met verlicht kruis (want dat hebben ze daar allemaal) naar het koloniale centrum van Guadalajara, waar we na het passeren van de Playita, een soort Mexicaanse Gall&Gall, meteen de volgende Turibus in stapten voor een toeristische rondleiding, compleet met ons voorraadje voor onderweg. Achteraf gezien was dit ook de beste optie als je wat wil zien, want alles ligt heel ver uit elkaar. En wat het voorraadje voor onderweg betreft (bestaand uit een mix van Rosé met Caribbean), begin er niet te vroeg mee anders mis je nog de helft. Gelukkig was ik zo slim, en mijn twee vriendinnen die eerst nog uit volle borst ‘Alguien soy yo’ van Enrique Iglesias aan’t zingen waren, kwamen bij de karakteristieke Mexicaanse wijk; Tlaquepaque al de bus uit gevallen. Tlaquepaque is het oude centrum van Guadalajara. Het is héél traditioneel Mexicaans en het staat bekend om de vele Artesanías en de typisch mexicaanse kunst die is verspreid door de straten heen. Ook vindt je er allerlei musea en de restaurants waarbij er geen Mariachi ontbreken, beelden van bekende Mexicaanse strijders en kraampjes met groenten en fruit, taco’s, enchiladas etc. Een fleurig, kleurig en geurig geheel waarbij ik het gevoel kreeg pas écht in oud Mexico te zijn zoals je dat altijd in de bladen leest. Nog nagenietend van dit feit was ik opeens Tineke en Laura kwijt, en vond ze achter bij het beeld van Pancho Villa, een van de bekendste en legendarische revolutionaire leiders uit de Mexicaanse geschiedenis, en ik wijdde me aan het beeld van de indiaanse goden van de wind, die me warempel. Tot vliegen brachten (zie foto’s). Een beetje licht in onze hoofden stapten we weer de bus in om de volgende toeristische route door het moderne stadsdeel te doen. Deze was helaas minder interessant want je zag vooral de Amerikaanse en de kant van het handelscentrum van de stad. Guadalajara is namelijk de 2e grote stad van Mexico, en ik moet eerlijk toegeven dat ik er ook weinig van hem meegekregen doordat ik met Ipod was weg gezwijmeld bij de muziek van diezelfde Enrique Iglesias.
De avond viel en het centrum van Guadalajara doofde langzaam uit. We stapten uit op een groot verlicht plein met een levensgrote fontein in het midden waar zoal wat jonge stelletjes dromerig tegenaan hingen. Onze ogen vielen op een bar met live muziek die er aanlokkelijk uitzag, ook door het aantal verleidelijke copa’s verspreid over de tafeltjes van het terras. We kozen een rond tafeltje in de hoek, en ondanks dat de zon al bijna onderging bestelden we toch maar een Tequila Sunrise, of twee….