Met mijn IPod fully loaded, vergezeld door de rode monsterkoffer, huisgenoot, en nog een weekend tas, vertrok ik naar Schiphol in een druilerige hollandse ochtend van 12 April... Na de eerste Starbucks Cappuccino met chocola en kaneel, en heel spijtig genoeg ook een vleugje nootmuskaat’ sinds tijden, kon mijn reis zo goed als beginnen... Ik had ook nog een zak drop in mijn handbagage maar die heeft de gate al niet meer gehaald, (zoveel affectie met mijn land opeens tijdens het wachten in de lounge.Het zullen de zenuwen wel geweest zijn.)
Ik wist niet of het aan de sfeer van de ‘heenweg’ lag, of dat ik dichter bij de wereld van de dromen terechtkwam, maar de vlucht was relaxt, meer dan dat eigenlijk.. ‘Compleet verzonken in ‘La sombra del viento van Carlos Ruiz Zafón, had ik Groenland, Canada en Chicago al gepasseerd. Het enige nadeel was dat op het moment dat het halve vliegtuig bijna in slaap viel, net als ik, de lichten plotseling aan gingen, alle klaptafeltjes met een hels kabaal uitgeklapt werden,.. en dat maar liefst voor een groen plastic bakje opgewarmde Knorr tomatensoep compleet met een driesoorten bonensalade, (het smaakte best hoor, met een kilo zout en peper), maar ik had persoonlijk toch voor een ander moment gekozen, omdat ik nu weer genoodzaakt was om over twee stoelen te klimmen om voor de tweede keer mijn tanden te poetsen om de verschrikkelijke (na)smaak van één hap Schiphol- bonen weg te krijgen. In de stoel naast mij zat slapende Duitser, die door zijn omvang mij het er niet makkelijker op maakte, om ook maar in de buurt van het gangpad te komen. Geloof me, ik had me al verschillende keren in allerlei bochten gewrongen in de hoop hem niet wakker te maken en evenmin de pinnige vrouw naast hem, heb ik weer. Een enkele keer had ik zelfs spijt met het stel, om het feit dat ik de stoel bij het raam had en zij de stoelen aan het gangpad, maar ook dat zal wel weer met zenuwen te maken hebben…
.. en ondertussen vlogen we gewoon verder. Op het moment dat we boven de Caribische kustlijn, Over de stad Pachuca naar Mexico D.F vlogen was mijn slaperige gevoel opeens helemaal verdwenen en leek het net alsof ik Mexicaanse muziek al hoorde. Sterker nog, het leek niet zo.. het was zo. Want tijdens de landing krijg je altijd zo’n tropisch muziekje te horen. Vraag me overigens niet waarom, ik dacht altijd dat het ter afleiding werkte voor de mensen die de landing een enigszins onprettig gevoel vinden.. Voor mij was het alles behalve onprettig.. maar waarschijnlijk hetzelfde triomfantelijke gevoel van ‘land in zicht!’ voor Columbus van enkele eeuwen geleden... Ik heb nog nooit zo fijn geland ondanks dat we wisten dat we op Mexico D.F, Benito Juarez airport ons moesten haasten van terminal 1 naar terminal 2 (of andersom) om de aansluitende vlucht naar Guadalajara te halen.. We waren namelijk al vertraagd aangekomen.. Naar een halve marathon gelopen te hebben op het vliegveld, haalden we gelukkig deze vlucht naar Guadalajara, ondanks een twintigtal (en ik lieg het niet) Mexicaanse controleposten waar we langs moesten. Spullen laten zien, half uitpakken, checken, hierheen en daarheen, kastje naar de muur. Maar ik geef toe, het had erger gekund. Na het duidelijk maken dat we echt haast hadden, het feit dat we de taal beheersen, Tineke mooie krullen heeft en ik blauwe ogen met een grijs randje heb, konden we zo passeren en sneller dan ooit toch nog onze vlucht halen. Alleen onze bagage was helaas niet zo snel als ons. En zou dus met de volgende vlucht meekomen..
Even brak er een gevoel van paniek bij me uit en was vastberaden nog die avond te wachten op de aeropuerto van Guadalajara, want wat moest ik, Eva, nu zonder al mijn spullen in Mexico, zonder te weten wat we gaan doen en waar ik nu naartoe ga? Laura had namelijk per telefoon duidelijk gemaakt een verassing voor ons te hebben, en aangezien ik niet van verrassingen zonder koffer hou .. Zei ik; ‘Ga dan, maar ik wacht op mijn k…’. Ik kon deze zin niet eens afmaken, en we werden overvallen door Laura in levende lijve met Mexicaanse Banda achter zich compleet met welkomstspandoek van keukenpaper met blauwe koetjes erop. We kregen een beker met iets (sterks) in onze handen gedrukt (, werden met z’n 9en in een acht- persoons zwarte wagen met leren bekleding geladen, en opeens was de afwezigheid van mijn koffer nog maar een minuscuul probleempje geworden. Volledig onwetend waar we nu weer zouden belanden reden we van Guadalajara richting het meer van Chapala. De volgende dag kwam ik erachter dat het plek waar we waren Ocotlán heette, en de geboorteplaats van de Mexicaanse voetballer Carlos Salcido is die tegenwoordig in Nederland actief is. Maar dat terzijde.. De hele nacht was het feest in een luxe ranch van een jongen die Rafael heette, een vriend van Laura. Ik herinner me nog dat tijdens openen van de poorten van de ranch, ik even mijn ogen open en weer dicht deed, na het zien van dit Mexicaanse paleis... Het was volledig in het rond gebouwd in Mexicaanse stijl met een enorme patio in het midden, tussen de begroeide trappen naar de tweede etage stond een torenhoge palmboom vergezeld door de tropische begroeiing in het trappenhuis, en precies midden in de tuin lag een helderblauw verlicht zwemband, met de perfecte trapjes in Romaanse stijl.. Het feestje was geslaagd, veel drank, muziek, veel gedanst, kortom echt een geweldige sfeer.. Midden in de nacht heb ik zelfs voordat ik het zelf door had de bodem van het zwembad mogen bezichtigen, en tijdens het uitklimmen van het zwembad (via die pittoreske romaanse trapjes die me opeens een stuk minder interesseerden jaa) keerde mijn ware ik opeens even terug en bedacht ik me opeens dat mijn koffer nog in Guadalajara stond.. en nu.. alles maar dan ook alles was nat.... Ik kleedde me om op één van de tien badkamers in huis, en hees mezelf in een geleende blauwgeruite houthakkers bloes van Rafa..evenals Laura die ook de toeristische route door het zwembad had gemaakt.. Tineke was gelukkig wel zo slim geweest om van de rand van het zwembad weg te blijven. Soms was ik jaloers op haar praktische en slimme instelling. Tineke zag altijd alles van te voren aankomen, let altijd goed op en heeft dingen snel in de smiezen.. Bij mij is dat een stuk minder, af en toe slaat me de schrik weer om de ogen als ik door mijn onoplettendheid weer eens een keer bijna geraakt wordt door een bus of een tram, maar ok.. Mijn natte laarzen waren overigens het ergste, en samen met de net zo doorweekte Kendra hing ik al mijn kleren en laarzen over het smeetijzeren balkon. Tegen vier uur gingen we op zoek naar een geschikte kamer in het huis, met hulp van Rafael die ons door de hal, via de salon naar de
eerste verdieping leidde. En echt.. de als ik me bedacht hoe een luxe suite van het Hilton eruit zou moeten zien dan was het als deze kamer..Veel tijd om te beseffen hoe onze eerste Noche Mexicana was vergaan had ik echter niet…want na twee nachten puente, ben ik als een blok in slaap gevallen…
Ik wist niet of het aan de sfeer van de ‘heenweg’ lag, of dat ik dichter bij de wereld van de dromen terechtkwam, maar de vlucht was relaxt, meer dan dat eigenlijk.. ‘Compleet verzonken in ‘La sombra del viento van Carlos Ruiz Zafón, had ik Groenland, Canada en Chicago al gepasseerd. Het enige nadeel was dat op het moment dat het halve vliegtuig bijna in slaap viel, net als ik, de lichten plotseling aan gingen, alle klaptafeltjes met een hels kabaal uitgeklapt werden,.. en dat maar liefst voor een groen plastic bakje opgewarmde Knorr tomatensoep compleet met een driesoorten bonensalade, (het smaakte best hoor, met een kilo zout en peper), maar ik had persoonlijk toch voor een ander moment gekozen, omdat ik nu weer genoodzaakt was om over twee stoelen te klimmen om voor de tweede keer mijn tanden te poetsen om de verschrikkelijke (na)smaak van één hap Schiphol- bonen weg te krijgen. In de stoel naast mij zat slapende Duitser, die door zijn omvang mij het er niet makkelijker op maakte, om ook maar in de buurt van het gangpad te komen. Geloof me, ik had me al verschillende keren in allerlei bochten gewrongen in de hoop hem niet wakker te maken en evenmin de pinnige vrouw naast hem, heb ik weer. Een enkele keer had ik zelfs spijt met het stel, om het feit dat ik de stoel bij het raam had en zij de stoelen aan het gangpad, maar ook dat zal wel weer met zenuwen te maken hebben…
.. en ondertussen vlogen we gewoon verder. Op het moment dat we boven de Caribische kustlijn, Over de stad Pachuca naar Mexico D.F vlogen was mijn slaperige gevoel opeens helemaal verdwenen en leek het net alsof ik Mexicaanse muziek al hoorde. Sterker nog, het leek niet zo.. het was zo. Want tijdens de landing krijg je altijd zo’n tropisch muziekje te horen. Vraag me overigens niet waarom, ik dacht altijd dat het ter afleiding werkte voor de mensen die de landing een enigszins onprettig gevoel vinden.. Voor mij was het alles behalve onprettig.. maar waarschijnlijk hetzelfde triomfantelijke gevoel van ‘land in zicht!’ voor Columbus van enkele eeuwen geleden... Ik heb nog nooit zo fijn geland ondanks dat we wisten dat we op Mexico D.F, Benito Juarez airport ons moesten haasten van terminal 1 naar terminal 2 (of andersom) om de aansluitende vlucht naar Guadalajara te halen.. We waren namelijk al vertraagd aangekomen.. Naar een halve marathon gelopen te hebben op het vliegveld, haalden we gelukkig deze vlucht naar Guadalajara, ondanks een twintigtal (en ik lieg het niet) Mexicaanse controleposten waar we langs moesten. Spullen laten zien, half uitpakken, checken, hierheen en daarheen, kastje naar de muur. Maar ik geef toe, het had erger gekund. Na het duidelijk maken dat we echt haast hadden, het feit dat we de taal beheersen, Tineke mooie krullen heeft en ik blauwe ogen met een grijs randje heb, konden we zo passeren en sneller dan ooit toch nog onze vlucht halen. Alleen onze bagage was helaas niet zo snel als ons. En zou dus met de volgende vlucht meekomen..
Even brak er een gevoel van paniek bij me uit en was vastberaden nog die avond te wachten op de aeropuerto van Guadalajara, want wat moest ik, Eva, nu zonder al mijn spullen in Mexico, zonder te weten wat we gaan doen en waar ik nu naartoe ga? Laura had namelijk per telefoon duidelijk gemaakt een verassing voor ons te hebben, en aangezien ik niet van verrassingen zonder koffer hou .. Zei ik; ‘Ga dan, maar ik wacht op mijn k…’. Ik kon deze zin niet eens afmaken, en we werden overvallen door Laura in levende lijve met Mexicaanse Banda achter zich compleet met welkomstspandoek van keukenpaper met blauwe koetjes erop. We kregen een beker met iets (sterks) in onze handen gedrukt (, werden met z’n 9en in een acht- persoons zwarte wagen met leren bekleding geladen, en opeens was de afwezigheid van mijn koffer nog maar een minuscuul probleempje geworden. Volledig onwetend waar we nu weer zouden belanden reden we van Guadalajara richting het meer van Chapala. De volgende dag kwam ik erachter dat het plek waar we waren Ocotlán heette, en de geboorteplaats van de Mexicaanse voetballer Carlos Salcido is die tegenwoordig in Nederland actief is. Maar dat terzijde.. De hele nacht was het feest in een luxe ranch van een jongen die Rafael heette, een vriend van Laura. Ik herinner me nog dat tijdens openen van de poorten van de ranch, ik even mijn ogen open en weer dicht deed, na het zien van dit Mexicaanse paleis... Het was volledig in het rond gebouwd in Mexicaanse stijl met een enorme patio in het midden, tussen de begroeide trappen naar de tweede etage stond een torenhoge palmboom vergezeld door de tropische begroeiing in het trappenhuis, en precies midden in de tuin lag een helderblauw verlicht zwemband, met de perfecte trapjes in Romaanse stijl.. Het feestje was geslaagd, veel drank, muziek, veel gedanst, kortom echt een geweldige sfeer.. Midden in de nacht heb ik zelfs voordat ik het zelf door had de bodem van het zwembad mogen bezichtigen, en tijdens het uitklimmen van het zwembad (via die pittoreske romaanse trapjes die me opeens een stuk minder interesseerden jaa) keerde mijn ware ik opeens even terug en bedacht ik me opeens dat mijn koffer nog in Guadalajara stond.. en nu.. alles maar dan ook alles was nat.... Ik kleedde me om op één van de tien badkamers in huis, en hees mezelf in een geleende blauwgeruite houthakkers bloes van Rafa..evenals Laura die ook de toeristische route door het zwembad had gemaakt.. Tineke was gelukkig wel zo slim geweest om van de rand van het zwembad weg te blijven. Soms was ik jaloers op haar praktische en slimme instelling. Tineke zag altijd alles van te voren aankomen, let altijd goed op en heeft dingen snel in de smiezen.. Bij mij is dat een stuk minder, af en toe slaat me de schrik weer om de ogen als ik door mijn onoplettendheid weer eens een keer bijna geraakt wordt door een bus of een tram, maar ok.. Mijn natte laarzen waren overigens het ergste, en samen met de net zo doorweekte Kendra hing ik al mijn kleren en laarzen over het smeetijzeren balkon. Tegen vier uur gingen we op zoek naar een geschikte kamer in het huis, met hulp van Rafael die ons door de hal, via de salon naar de
eerste verdieping leidde. En echt.. de als ik me bedacht hoe een luxe suite van het Hilton eruit zou moeten zien dan was het als deze kamer..Veel tijd om te beseffen hoe onze eerste Noche Mexicana was vergaan had ik echter niet…want na twee nachten puente, ben ik als een blok in slaap gevallen… 
No hay comentarios:
Publicar un comentario