Como la realidad gana siempre de la fantasia’

Al vanaf het begin van de reis had ik al tegen deze dag opgekeken, en de hele website van de KLM binnenstebuiten gekeerd om te kijken of ik mijn ticket niet nog een week of drie kon uitstellen... helaas, want dan moest ik een nieuw retour boeken en dit is min of meer onmogelijke onder de 700 euritos.. Maar goed, het vertrek uit México, en het leven wat daarbij hoort.. De hele vakantie hadden we eigenlijk al verschillende vertrekmomenten gehad want het waren eigenlijk meer dan drie reizen in één die we hadden gemaakt. Het vertrek vanuit Ocotlán, Cholula en Acapulco, en het vertrek vanuit Mexico stad. Alleen het grootste vertrek kondigde zich dan ook nu aan. Het vertrek uit het land en van een cultuur, en een afscheid van al die jonge mensen die vrienden waren geworden en van Lau, die we weer een tijd lang zouden moeten missen. Ook keek ik weer op tegen de aankomst in Nederland, het weer, de drukte en de stress, het werken bij La Place, waaruit mijn leven vooral uit zal bestaan voordat ik naar Granada zou vertrekken. Want ja, niet voor niks gaat de zon op, he. Maar ik kon wel weer een beetje lachen als ik dacht aan mijn gezellige kamertje op de Gloriantdreef en de feestjes bij ons in huis, mijn blauwe fiets met gouden bolletjes en mijn lieve huisgenoten uit Utrecht, waarvan ik er eentje heb meegenomen. Tineke is behalve mijn huisgenoot ook studiegenoot en mijn helpdesk voor huishoudelijke, algemene en officiële problemen. Ze is handig en praktisch ingesteld, houdt van leuke en gezellige dingen en haar verstand laat haar nooit in de steek. Ik ben ook praktisch ingesteld, maar dan anders praktisch, ofwel praktisch met een knipoog. Mijn verstand laat het ook regelmatig over aan het gevoel want niet bij alle zaken ten goede komt, of ik droom even weg, ook op momenten waarop dat minder gewenst is waardoor ik af en toe weer eens hardhandig met de neus op de feiten wordt gedrukt. Met de neus op de feiten gedrukt, werden we ook toen we deze ochtend nog wat Mexicaanse waren voor thuis in wilden slaan in de enorme Wal-Mart, die op een afstandje van het huis lag. We kochten zoveel tequila, maïstortilla’s, chilisaus, oaxaceña en nog wat andere lokale waren, dat ik wel genoodzaakt was een extra tas in te checken omdat ik anders zeker boven de vijfentwintig kilo zou uitkomen. Dus op stip en sprong moest ik alles nog verdelen over een koffer en een tas nog voordat Elvia zou arriveren. Net op tijd klikte ik mijn koffers dicht toen de Nex- Tel van Laura oplichtte en Elvia met haar zwarte Passat sportmodel buiten stond te wachten. We sleepten onze spullen naar buiten, en voor de laatste keer stapten we in voor de korte roadtrip van een uurtje naar de luchthaven van Guadalajara. Elvia ging niet parkeren dus stopte op de plaatsen waar men kon laden en lossen dus van haar namen we bij de auto afscheid. Ze zou rondjes blijven rijden met Mariana zodat Laura wel mee naar binnen kon om rustig afscheid van ons te kunnen nemen. Nou het moment was dan eindelijk daar, we omhelden elkaar voor de laatste keer en namen afscheid van elkaar. Terwijl we Laura nakeken tijdens het teruglopen naar de auto, draaide ze zich nog minstens tien keer om, om ons uit te zwaaien tot dat ze compleet uit het zicht was verdwenen. Ik volgde Tineke die naar de incheckbalie liep en haar papieren toonde aan de baliemedewerker, nadat onze koffers uitgebreid werden gecheckt. Ik hield mijn hart vast omdat ik meer Tequila bij me had dan wettelijk was toegestaan maar met een simpele knipoog palmde ik ook deze Mexicaanse bewaker in waarop hij lachte, knikte en zei dat het goed was. Maar een nieuw probleempje kondigde zich natuurlijk al weer aan ondanks dat ik altijd georganiseerd en goed voorbereid op reis ging. Ik denk dat Mexico iets met mijn persoonlijkheid moest hebben gedaan want de migratiepapieren die ik toen nog veilig had opgeborgen in mijn tas waren opeens spoorloos verdwenen. Zenuwachtig zocht ik mijn tas door die gevuld was met flyers, kassabonnen, viltjes, Corona kroonkurken, en andere onbelangrijke zooi maar nergens kon ik die verdomde migratiepapieren vinden. Terwijl ik zocht legde Tineke de baliemedewerker uit dat ik ze zo snel niet vinden kon waarop deze reageerde met dat ik nog de tijd had tot in Mexico om ze te vinden omdat ik anders opnieuw door de migratie zou moeten. In eenmaal in het vliegtuig keerde ik mijn tas binnenste buiten en uiteindelijk vond ik de papieren in één van de twintig zijvakken in mijn tas. Tineke en ik konden weer voorzichtig lachen, want het bleek achteraf onmogelijk om nog op tijd door de migratie te komen omdat we precies een kwartier hadden om van het ene vliegtuig in het andere te komen op de luchthaven van Mexico D.F., en nu konden we dat hele ritueel gelukkig achterwege laten. Eenmaal in het KLM toestel kan je rustig de overstap maken, dat kwam waarschijnlijk door de Nederlands sprekende luchtpersoneel en dat er natuurlijk ook Nederlands gesproken werd in het vliegtuig zelf door de passagiers die stuk voor stuk naar Amsterdam zouden worden gebracht. De terugreis heb eigenlijk vooral proberen te slapen om maar niet te hoeven denken aan het leven thuis, en al helemaal om niet te hoeven denken aan het weer en de duizend en één dingen die ik nog zou moeten doen. Even had ik spijt dat ik de Erasmus uitwisseling niet naar Guadalajara had gepland, maar naar Granada, maar na even goed nadenken wist ik dat dát niet nodig was. Andalusië is ook heel mooi en minder ver weg van je huis en je familie, alhoewel wist ik dat ik het nu de wereld wel aankon, dat ik alles wel aankon. Zo’n reis doet hoe dan ook altijd wel iets met me, het veranderd me en laat me anders naar dingen kijken. Zelfs nu. Ik heb deze reis als bijzonder mooi ervaren, anders dan anders als alle andere mooie reizen die ik heb gemaakt. Ik heb op sommige momenten meerdere keren naar de lucht gestaard om te vragen aan wie dan daar dan ook moge zijn, waar ik dit allemaal aan te danken heb en waarom ik, waarom wij, op deze plaatsen mochten zijn en waarom wij dit mochten zien. En nu, ga ik dit verhaal tot een einde brengen, alleen kan ik de juiste woorden niet vinden. De 19.927 die ik tot nu toe heb geschreven zijn er eigenlijk nóg steeds te weinig. Maar dan heb je in ieder geval iets, dat je over een lange tijd nog kan lezen of kan laten lezen. En tja, het land van de diepe wateren en rokende vulkanen heeft mijn hart wel een beetje veroverd…