Dos cenas de navidad y muchíssimas maletas..

Ik werd wakker, een zwaar hoofd, en terwijl ik twijfelde of ik op ging staan, zocht ik toch nog onder de deken naar de warmte van mijn bed. Het was leuk gisteren, te leuk. Zo leuk, dat ik nog sterker het gevoel heb dat ik de kerstvakantie geen beter begin had kunnen hebben, en dat ik het raar vind dat ik nu opeens alleen hier ben, in mijn kamertje bij Plaza Nueva..

Dinsdagavond in een bar verscholen in een smalle steegje, ergens achter Calle Puentezuelas, lag eens een bar die eerst nog leeg was, maar binnen enkele minuten opeens werd overladen door een bont Europees gezelschap bestaand uit Spanje, Duitsland, Italie, Frankrijk, België, Nederland, en Portugal, dat sterk vertegenwoordigd was. Het moesten minstens vijfentwintig mensen zijn geweest. De tafels overladen met allerlei soorten eten en drinken, en er werd de hele avond gepraat over van alles wat, feesten, school, kerst, familie toekomstplannen, en nog meer. Er werden kerstliedjes gezongen en natuurlijk werd het laat, en zijn we daarna nog doorgegaan naar de Chupitería 69, ja die, waar nummer 72 nog steeds mijn favoriet is. Aan ééntje had ik overigens wel weer genoeg gehad deze nacht, want tijdens het overleg van Giulia en de eigenaresse van de bar zei ik in een spontane bui dat de twaalf Italiaanse vrienden van Giulia, wel Nochevieja (Oud & Nieuw) bij ons in de piso mochten vieren, in plaats van de bar afhuren. Gelukkig is Giulia een vriendin en huisgenoot van Marieke , en zei me dat het voor haar iets als een droom zou zijn, en kon ik op de hulp van João en haar rekenen voor de voorbereidingen van de Cena,plus de rest, de betreffende avond. De woorden van Javier, mijn huisbaas ‘dat we geen feesten kunnen houden' waren vast ergens achter een gesloten deurtje in mijn hoofd blijven steken, maar ik zal een oogje in het zeil houden, als de situatie dat toestaat tenminste…

Part 2: Seis manos frías… un Bacalao..

Zorgvuldig ging ik door met het scheuren van de huid van de bevroren vis. Mijn vingertoppen waren inmiddels wit en gevoelloos geworden, maar ik werkte stug door. Een uur lang was ik compleet verloren in de enorme Alcampo geweest, op zoek naar datgene dat ik maar niet in de Mercadona vinden kon voor mijn Charlottes de Granadas, het toetje dat ik op me had genomen. Na een half uur rennen had ik alles bij elkaar gevonden en inmiddels stond het op te stijven in de vriezer en hielp ik João en Jaime met het schoonmaken van de kabeljauw.
Maandagavond spraken we met de Portugese João en zijn huisgenote Cristiana af, dat we woensdag dan eindelijk het beroemde kabeljauw gerecht voor ons zou maken, dat hij al heel lang beloofd had. Het zou dan maar een groot afscheidsdiner worden, voordat iedereen naar zijn eigen land vertrok met kerst, dat kwam zo uit, dus voor het eerst werd er niet zuinig gedaan. En hadden we zoals gewoonlijk weer te veel. Calle Salamanca, was ook aan de slag geweest, en Sara en Suzan waren ook gekomen. Nadat we samen de Mercadona waren gepasseerd voor de een paar boodschappen die je altijd vergeet, wijdde Cristiana en Luciano zich aan het voorgerecht, terwijl de drie schalen Bacalao al in de oven stonden, en de warme kaasbollen de tafel hadden bereikt. De namen van alle gerechten, op de kartoffelsalat van Norma na, zijn me helaas ontgaan, maar het was één groot festijn. Uiteindelijk hadden we drie portugese voorgerechten, twee bijgerechten, de Bacalao, en vier toetjes. Waaronder de Crêpes van Giulia en Paola, de Les Charlottes, de Stoofpeertjes van Marieke, en Jaime’s klassieker Brownies. Om over het brede scala aan soorten goede portugese en spaanse wijnen nog maar te zwijgen, voor iedere gang hadden we een iets bijpassends. Want dat vinden we heel belangrijk, als je het doet, doe het dan goed. Een van mijn favorieten, de ’vinho do Porto’, was helaas sneller op dan ik dacht, (was dus blijkbaar niet de enige), en ach..ik heb altijd Portugees willen leren. Ik heb die ochtend vier plastic tassen met lege flessen, diezelfde nacht nog naar beneden gebracht, na thuiskomst van de iets te drukke Vogue, die we daarna maar hebben bezocht totdat de eerste zonnestralen, achter de bergen vandaan kwamen, terwijl Granada weer langzaam stil werd.



..y unas centenas maletas

Toen ik met João het huis van Marieke binnenging, zag ik Manuel nog haastig een enorme ham in zijn koffer proppen, en voegde er aan toe dat ie dan maar minder kleren mee naar huis nam. Er hing er een briefje van Paola en Giulia in de gang dat ze al naar Italie zijn afgereisd, en ook de kamer van Norma was leeg . Ook de piso op Calle Alhóndiga, waar we het kerstfeest eerst mee zouden viereb is langzaam aan het leeglopen, en toen we het huis van de Portugezen passeerden, tegenover de kathedraal, was het er ongeorganiseerd, en een donkere chaos, en er lagen overal kleren en een tafel vol kadootjes die nog ingepakt moesten worden en vonden we alleen nog Verena. We namen afscheid, en ik liep haastig achter hem aan op zoek naar de bus omdat het al laat was, en ook hier, neem ik snel afscheid van voor de kerstdagen. Ik bleef alleen over, gisteravond op de Gran Vía. Vandaag is dan ook Jaime vertrokken, die ik niet zal zien tot 4 januari, Marieke is mee naar Málaga. En dat voelt vreemd, alsof ik het niet meer gewend ben om alleen te zijn.

Vanmiddag kreeg ik een smsje vanuit Cairo, en met de pot Nutella naast me op de sofa, luchtte ik mijn hart bij Laura op msn vanuit Mexico Stad en denk aan het gesprek dat ik met iemand had over familie gisteravond in de straten van Granada.. Ik kijk naar de msn- naam van mijn au- pair Paris nichtje Pauline; ‘so happy to be back home’, en die van Jolien ; ‘Kerst in NL’ verschijnt plots op het scherm.

Nu, heb de kaarsjes maar aangestoken, eet de restjes Bacalao die zijn overgebleven, met olijven en de Portugese wijn, en voel me voor het eerst een beetje alleen in Granada, terwijl ik het een boekje ‘Poemas del Amor Andalusí’ lees dat ik van Jaime en Marieke voor kerst heb gehad. Dit jaar wordt het een Spaanse Kerst voor mij, want deze kerstdagen zal ik gezellig doorbrengen met Marieke. We gaan lekker veel kerstfilms kijken, chocola eten, zingen, koken, skieen in de Sierra Nevada, lachen, karaoke zingen, dansen, skypen, lezen en chillen.. Het is heeft twee kanten, dat weet ik en dat voel ik, en dat had ik eigenlijk niet verwacht, nu iedereen toch weggaat, maar het worden drie fijne dagen.... en met Oud en Nieuw? ..dan is de rest al weer terug en wordt het het grootste feest ooit, hier op Plaza Nueva vast voor 2009. De kinderen op straat zingen “Feliz Navidad y prospero año nuevo.” En dat wens ik jullie ....állemaal!


Besos desde Granada

Eva

Para ti..

Ik zou wel uren kunnen vertellen over het shoppen met Jaime en Marieke in Madrid in kerstsfeer, over de spraakwaterval van Miguel Sorroche in het Museo de las Américas over de Aztheekse kalender en de cowboyverhalen van Evelia Sánchez, de Starbucks en de tortillabar, het viersterren hotel dat niet echt viersterren waard was, de kapotte stoel nr. 53 achter in de bus naast een Argentijn, over slenteren met papa en mama in het mooie Sevilla, de rivier de Guadalquivir met de sinaasappelboompjes, de tapasbar ‘Doña Lina’, en de grote klokken van de Giralda én de buitenkant van het Alcazaba...

Maar ik kan nog veel meer vertellen… Over flessen wijn in hotel Britz, over Jaime in de Sierra, een grijze Ford Fiesta, de Castellana, de foto expositie in het bos bij het Alhambra, de Fransman in Zoraya, en de straten in Realejo en het Albaycín, een kerststal op de Alcaicería, en een ietwat vreemd afscheid in een garage bij Severo Ochoa. Of nog meer.., over plaksnorren op een Mexicaans feestje, over je misselijk eten op Sinterklaasavond, een mooi gedicht over mij, de kast die ik om half vijf ’s ochtends in elkaar zette, een roadtrip in 2009 van Pachuca via Yucatán naar Lima, over Bacalao die ik al geeneens meer zou hoeven zou, de hele nacht films kijken op een verdieping in Calle Elvira, over een zeker iemand die belde via Skype net onder de presentatie, over de witte Ribero del Duero uit kommetjes in Calle Jardines in een restaurant waarvan in de naam niet meer weet... ja, ik zou er wel uren over kunnen praten..

Maar vandaag... vertel ik over mijn zusje.

Afgelopen dinsdag, vlak na een presentatie over narcocorridos, om kwart over acht, verscheen ze op het vliegveld van Málaga. Drie zoenen, en we pakten snel een taxi richting het busstation, omdat we al bijna te laat waren voor laatste bus naar Granada, én omdat zij maar vier dagen zou blijven, en we liever geen tijd in Malaga wilden verdoen. De tocht van anderhalf uur richting Granada konden we niet stoppen met praten, over van alles en nog wat, en ondanks dat het als tegen elven was toen we in Granada aankwamen, hebben we toch nog maar meteen maar drietal tapasbarren bezocht, dat was wel een goede inleiding geweest, dacht ik zo.

De volgende dag, woensdag de tiende, een prachtig zonnige dag . We waren laat opgestaan en na het ontbijt van Crêpes, zijn we via de Paseo de los Tristes naar de Mirador gelopen, om vervolgens weer af te dalen en de bus naar de universiteit te pakken. Ik heb mijn zusje en laptop meegenomen naar een college van García Montero, waarin ze terwijl dat ik schreef, mailtjes stuurde naar California en stiekem opzij keek naar de jongen van negentien die een paar rijen achter ons zat. Na het college, toen we reeds de Mercadona gepasseerd waren voor wat lekkere dingen, zijn we gaan shoppen in het centrum en hebben we ons een zak kastanjes van kwaliteit aangeschaft bij een kraampje op de Carcél Baja, en kochten we hetzelfde zwarte jurkje bij de Stradivarius. Natuurlijk vloog de tijd, en zijn we Bar Salão in gegaan voor een Tinto de Verano, Navas 14 voor stokbroodjes met chips, en sloten we tegen twaalven de avond in la Bella y la Bestia.

En dan, donderdagochtend. Om half tien ’s ochtends, wachtten we voor ons huis op Pepe, die met ons naar Parque de Ciencias wilde gaan. Een wetenschappelijk museum, dat nu verschillende nieuwe exposities had. Waaronder één over het leven in Antarctica, een zaal met wilde dieren, een sectie met een kruising tussen Arte en Mechaniek, het menselijk lichaam, Italiaanse kunst en de Gulden Snede, maar ook veel Mathematiek waar ik me niet goed in kon verplaatsen, en waar iedereen het leek te begrijpen, nam ik dan maar aan. Het mooiste vond ik toch de vlindertuin waarin we ons als laatste in waanden, en waar onze architect Pepe aan Alexandra uitlegde welke planten hij op zijn Mexicaanse Ranch had staan. Later, zijn we op de valreep het Alhambra nog ingegaan, en natuurlijk werd er weer moeilijk gedaan door de chagrijnige vrouw aan de balie, maar werden we gelukkig bijgestaan door een aardig meisje, een gids, ze moest van mijn leeftijd zijn geweest. Zo konden we toch nog doorlopen zonder het Paleis zelfs over te slaan. Natuurlijk kan ik de Arabische patronen al bijna dromen, ken ik iedere deuk in het Alcazaba, en ben ik in staat om in één oogopslag mijn huis tussen de miljoenen huizen in de stad te vinden..Daarom vertel ik alleen dat we oude kinderen voor kinderen liedjes hebben gezongen in op de weg naar de tuin en foto’s hebben geschoten in het Generalife waar de zon nu toch wel op zijn mooist was, en dat we ’s avonds iets lekkers bij de Mexicaan hebben gegeten.

Vrijdag 12 december, ik stuurde nog snel een smsje terug naar Pepe die naar Egypte zal vertrekken, en wens hem goede reis. In de bus van tien uur naar de Sierra Nevada veranderde het landschap van een kille vlakte, naar een wonderlijk wit paradijs en toen we boven aankwamen, zijn we meteen in een bar koffie gaan drinken om en hebben we ons afgevraagd wat we eigenlijk zouden kunnen doen. Het sneeuwde buiten hard en toen het iets minder leek te worden hebben we ons aan de Rodelbaan gewaagd. Mijn zusje voorop, en ik moest dan maar bremsen, zonder bril, mijn ogen half dicht, door een sneeuwstorm.. Het is een wonder dat we niet op onze voorgangers zijn gebotst. We lachten er maar om, en zijn we pizza gaan eten in hetzelfde restaurant. We wandelden wat door het dorp, en opeens was ik mijn zusje even kwijt, en zag ik dat ze een kaartje met een telefoonnummer verzamelde bij een skileraar, waarbij ze me zei ‘Spaans en Skileraar, dat is de toch wel perfecte combinatie’. Ik knikte, en we liepen nog even rond en om te tijd te doden gingen we een laatste bar in het centrum van Pradollano waarin een vader nog snel zijn twee dikke zonen aan ons voorstelde, en zij hoopvol een blik wierp op het kaartje op de tafel met de naam ‘Enrique’. We bedankten ze vriendelijk en liepen richting de eerste bus naar Granada die namelijk pas om kwart over vier zou vertrekken.

Half zes, Granada ontwaakte langzaam weer en we winkelden nog even in de straat voor ons huis. Die avond hadden we namelijk een cena in het huis waarvan de meerderheid uit Belgen bestaat op Calle Alhóndiga, bij de Blanco. Suzan en Sarah hadden weer heerlijk gekookt, en het huis stroomde langzaam vol met mensen van verschillende nationaliteiten, maar mijn zusje voegde zich toch voornamelijk bij onze zuiderburen, gewoon uit gemak. Ze pastte er goed tussen, en ik zag dat ze zich vermaakte zich met filmpjes van Danzel en de fles Tinto de Verano, die we hadden meegebracht. Die nacht, zijn we nog naar een fout kerstfeestje op Recogidas gegaan, maar dat dan was al tegen het einde aangelopen. We verlieten het feest tegen vieren en ik stelde voor om naar huis te gaan, maar mijn zusje wilde de laatste avond Granada geheel benutten, wat ik volkomen begreep. Ik legde haar uit dat de Agora waarschijnlijk al dicht zou zijn, en dat Metro nog wel een eindje lopen was, evenals de Camborio, dat ik gebroken was van de Sierra Nevada en dat we morgen (of eigenlijk vandaag, over een paar uur) naar Málaga zouden gaan.. Maar niks kon haar tegenhouden. Marieke en ik keerden terug, haar moeder is immers op bezoek, en Alexandra wilde met nog wel heel even met Jaime mee. Ik vond het goed, natuurlijk, en slechts een half uur later kwamen ze thuis, de Metro was nog acht euro entree, en iedereen ging naar huis. De volgende dag zei ze me; ‘Vincent zei dat hij het heel leuk had gevonden dat het zusje van zestien, nog wel mee uit wilde en Eva niet meer’. Ik glimlachtte, mijn lieve zusje.

Zaterdag, de dag van vertrek, we haalden chocoladebroodjes bij het bakkertje tegenover ons en pakten de bus van twee uur naar Málaga, zodat we nog even konden winkelen in de Mall ,‘Maria Zambrano’. Ware het niet dat ik vergeten was op mijn rekening te kijken, en dat ik dus geen cent meer op zak had noch beltegoed, kwam ik achter in Málaga. Het zal wel weer met nummer 13 (december) te maken hebben gehad.. Voor het eerst was ik afhankelijk van haar om terug in Granada te komen. Hebben wij weer, nog vier uur de tijd, en met de dertig euro van mijn zusje konden we nog net een paar kleine kerstkadootjes kopen, de kaartjes voor de bus en de trein, en een afscheidsdrankje houden bij 100 Montaditos, en bracht ik haar bij naar de airport.

Dat was het dan, vier dagen met mijn zusje in Granada. We namen afscheid, twee kussen en een omhelzing een paar woorden, ik zag dat ze haar schoenen bij de douane uit moest trekken en dat nog snel deed. Ze zwaaide een laatste keer en verdween weer. Ik draaide me om, en keerde terug naar het station. De regen viel opeens werkelijk met bakken uit de lucht… Ay, winter in Málaga. Tijdens de terugrit in de bus terug word ik altijd overspoeld door een waterval van woorden die het tot een complete verhalen in mijn hoofd. En voordat ik begon met schrijven, op het witte scherm van mijn laptop dat eerst nog leeg was, verdrinken de woorden weer één voor één achter elkaar, tot dat er soms niets meer over blijft dan een twee uur lang staren naar het scherm. Lieve Alexandra, ik hoop dat Granada voor jou niet langer een klein stipje op de kaart is ergens in het zuiden, maar een plek waaraan jou slechts een mooie herinnering rest, die je kan bewaren ergens tussen de gedachten in je hoofd. Dit is van mij voor jou...


Met de soundtracks uit de films ‘Central do Brasil’ en Amelie. Amores Perros’ ‘Memorias’, en een Malagueña Salerosa op te achtergrond typ ik dicht en zit ik me te bedenken dat mijn zusje weer weg is…én dat ik met kerst hier in Andalucía vier, en het nog best lang duurt voordat ik iedereen weer zal zien..Dat soort momentjes heb je soms..ze is weer weg.

Maar gelukkig is daar weer de Granada... dat net zulke momenten weet te breken met een lachende Jaime die binnen komt met de volgende woorden: “Suzan en Sarah komen vanavond hier naartoe om chocola te eten en mannen te verachten’ .., en daarna gaan we Tapas eten..” Kom je mee?

Ik glimlach.., en zeg dat ik mee zal komen..

Liefs Eva

Comprar botas de la renta

Ik schrok op van het harde en onverwachte geluid, vergezeld door de hese stem en het aanraken van een snaar, precies op de juist plek, het juiste moment, van woeste hakken op het houten podium, dat al niet meer geheel intact was, en als krakende, één werd met het lied. Het stampvoetende wezen voor me trok een grimas, pijnlijk, verraden door de lijnen in het getekende gezicht . Het tafereel deed me denken aan een bokkend paard dat niet beleerd wil worden, de onvoorspelbaarheid, soms even zachtjes en ritmisch, als een stilte voor de storm, en dan de perfecte draai en een klap. Mijn hand waarin ik het glas hield, schokte.. s%^#^# weer een (rioja)vlek. Even dacht ik dacht ik aan de witte broek, maar dit keer was het gelukkig een zwarte panty. Mijn gezelschap gniffelde, en reikte me een servet aan. Ik lachte, ‘alsof de duivel ermee speelt’, dacht ik…

De afgelopen twee weken waren redelijk rustig, en de storm genaamd ‘Erasmus’ waarin ik me eerder bevond is een beetje gaan liggen. Met de nadruk op een beetje, want behalve op donderdag, vrijdag, zaterdag en ja ook de zondagavond na de klassieke (tapas)tourtjes en paseos door Granada met Jaime en Felipe, die haar kwam opzoeken, werden toch tegen een uur of twaalf, ook de Dancin’ shoes weer uit m’n kast -keukenrekje getrokken om samen met een bezoekje te gaan brengen aan de Nelson’s Taller Latino en de Agora. Marieke was dit weekend per bus naar een vriend in Cartagena vertrokken, maar zondagavond waren we weer zo goed als herenigd en hebben we daarna meteen maar koers richting de ‘Mae West’ gezet. Wat we dachten dat een luxe club was, een beetje ‘pijo’ zoals ze dat hier zeggen, bleek meer een mooie bar in westernstijl, en ondanks dat we misschien iets té classy binnenkwamen voelde ik me wel thuis. Het was dan ook een weer een leuke avond, en tegen zessen zagen we pas ons bed... Voordat men nou weer gaat denken dat er toch geen einde is gekomen aan deze ietwat hedonistische levensstijl met gek genoeg bijna dezelfde naam; ‘Erasmus-Granada’, wil ik jullie ook niet van het feit onthouden dat ik om tien uur, op de universiteit aanwezig diende te zijn voor zwaar college ‘Historia de la España Actual’, en dat ik ja..om vijf over tien me in aula 3 bevond, links voor op derde rij . Ik heb getuigen! En dat is de andere kant van de munt...
Bovendien, de boeken die ik had gepland te lezen, liggen inmiddels niet meer onaangeroerd op het bureau* , een eerste presentatie kondigt zich ook al spoedig aan, en werk ik tussen de kleine huishoudelijke taken, de Aerosalsa, en de boodschappen door aan een project voor ‘el español y los lenguanjes especializados’, waarvan de docent door Marieke is betiteld als ‘Piet Piraat’ , met zoveel stof voor verspreid over een half jaar dat in de eerder genoemde les echter in vijf minuten dient opgeschreven te worden . Maar goed, we doen braaf ons werk..

Verder maakt Granada maakt zich nu hard voor de winter, en er hangt zo nu en dan een roerige sfeer door demonstrerende studenten tegen ‘Plan Bologna’ of andere manifestaties. Gistermorgen was men al bezig met het ophangen van kerstverlichting en allerlei andere tierlantijnen, en over Plaza Nueva trekt een koude luchtstroom vanuit Sacromonte. Het is er altijd twee graden kouder, is hier bekend. De bloempotten aan de balkons worden met een lelijk plastieken zeil bedekt en ook de Darro en de Genil, twee bergriviertjes, diens weg een smal stroompje was, herwinnen hun pad naar beneden en de kastanjebomen op de cuesta de los chinos laten hun vergeelde bladeren langzaam vallen... Ja, Andalucia is voor even veranderd, maar gelukkig is de lucht is nog altijd gekleurd in het mooiste blauw dat je jezelf maar kan voorstellen en de witte pieken van de Sierra Nevada doen bijna pijn aan je ogen als je er te lang naar kijkt.

Nu we het toch over winterse taferelen hebben, het compromis ‘niet teveel stoken maar je er goed op kleden’, oftewel ‘ik koop liever een trui dan dat ik het aan g/w/l spendeer, ’ dat Jaime en ik al in september hebben afgesproken, lijkt nu toch al echt wel minder realistisch dan een maand geleden, dus sinds een week ben ik in het bezit van een goedkoop, doch fijn Alcampo- kacheltje, nieuwe bruine laarzen van de Zara , en hebben we toch ook de verwarming toch maar aangezet. Het moet immers wel leuk blijven, en ach.. ook aan de extra truien, en vesten en sokken geen gebrek, ik kan namelijk na een lang en moeilijk traject weer pinnen en trouwens.. de huur mag de hele week nog heeft Javi gisteren gezegd.


Het was weer een bijzonder weekend maar toch kijk alweer uit het volgende, want mijn kast zal na twee en een halve maand wachten, op de legendarische datum van donderdag 27 november tussen acht en tien eindelijk worden bezorgd, én nog belangrijker, ’s avonds komen mijn ouders aan in Granada. Verder ben ik het komende weekend twee dagen te vinden in Madrid, voor Arte Préhispánico, en hopelijk passeer ik maandag ook nog Sevilla.. Jullie horen het wel!
De klok zegt 2.14, de glasbak op Plaza Nueva wordt geleegd, en de Kebab King sluit zijn luiken. Ik denk dat ik dat eigenlijk ook maar ga doen..

Welterusten en een knuffel uit Granada,

Eva


*twee ‘bokken’ met een plank

Frío Frío

Frio, Frio como el Agua del Rio
Caliente, Caliente como el agua de la fuente...
Federico García Lorca

Ik herinner me de woorden uit een artikel van Ortega en Gasset, van meneer García Montero, een bekende auteur en dichter uit Granada, waarbij ik ook colleges volg,; “De reiziger, is op zoek naar de perfectie, op zoek naar iets om dichter bij het zelf te komen, daarentegen de Andalusiër reist niet, en blijft gewoon op zijn plek wonen, want in Andalusië ben je bij dát wat je wil zijn”. Nou kan je denken, mooi filosofisch geblaat, of wederom een perfecte reclame slogan, dat natuurlijk in het spaans nog tien keer zo mooi klinkt, en hecht ik misschien meer waarde aan hoe deze man het uitspreekt dan de beladen inhoud, maar toch... je doet er iets mee. Alleen ik zou dan wel het woord ‘zomer’ of ‘nazomerse herfst’ toevoegen, want het weer speelt hier zeker een rol in. Bijvoorbeeld op het dakterras van Marieke, tijdens een verjaardagsfeestje van Giulia. Het was een warme en heldere avond, er was een achtergrond muziek, wijn en eten, gezelligheid, en uitzicht op verlichte Alhambra. Het voelde als een perfect afscheid van een zomerse herfst waarin er geen plaats is voor regen. Als een soort van perfecte filmsetting, zoals ook de picknick in het park in de zon, of de tapasbar in Calle Elvira, waarin tientallen jonge mensen zich verenigen en al pratend de avond vullen… Meer dan dat heb je niet nodig, zo nu en dan.

En met de studie? Hoor ik menig lezer al denken naar het lezen van mijn zoveelste verhaal over 'la vida granadina'. Nou, om daar maar een héél klein beetje over te zwijgen..want eigenlijk ben ik druk bezig, met het praktijkgedeelte, noem ik dat dan altijd maar, om het leed enigzins te verzachten..Vorige week had ik weer eens gezellig internationaal bezoek, een Mexicaanse en een Duitse, die studeren in Milaan. Het weer was lekker, dus de stad binnenste buiten gekeerd, traditionele tapasroutes gedaan, en de lokale barretjes en clubs langsgeweest. En naast onze cena, die ik samen met Paola, Marieke, Jaime, Anne en Alejandra had voorbereid voor tenminste twaalf personen, kwam er diezelfde week een clubje italiaanse hobbykoks ons weer verassen. Tussen alles door, ben ik ook nog met de Portugezen naar Sacromonte geweest, om de zonsondergang te bekijken, en heb ik geprobeerd op om z’n minst één boek uit te lezen. Maar ik heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nog hoef te doen..omdat alles in twee weken aan het einde van januari wordt gepropt.. maar dat zien we dan wel weer. Er is ook nog zoiets als kerstvakantie, toch?

En dan nog Halloween, of wel Allerheiligen, Día de los muertos, dat oorspronkelijk op vrijdag wordt gevierd maar dat in Granada op donderdagavond al een intro heeft in de vorm van een bonte parade van rare pakken en gekken in de straten van Granada, huisgenoten en medestudenten die geheel verkleed de kamer binnen komen vallen in een Engelenpak, een Duivels gewaad of slechts een kleurrijk supermarktmasker.. de één nog uitbundiger dan de ander. In deze vooravond van dit bonte feest, verliet ik de stad op weg naar Málaga om mijn nichtje op te halen. Omdat het al laat en er geen bus of trein meer huiswaarts ging, waren we genoodzaakt een nachtje in Málaga te blijven bij de Franse jongens van het hostel in Málaga waar in inmiddels al benoemd werd tot bijna vaste klant. Die avond hebben we het rustig gehouden en zijn we na drie rondjes lopen bij een tapasbar uitgekomen dichtbij het strand. Wat een bijna perfect ‘Bienvenidos en españa’ leek, werd de volgende ochtend grofweg omgegooid door de weergoden boven ons. Ik werd wakker van de kletterende regen tegen het raampje naast mijn bed, typisch Málaga noem ik dat tegenwoordig en hoe eigenwijs we ook waren, we wilden nog even shoppen in voordat we de bus naar Granada zouden nemen. Dát hebben we geweten. Waar je normaal op iedere hoek van de straat een parapluverkoper ziet staan, kwamen we in de stad niet meer tegen dan een enkele rokende kastanje kraam. En door een gebrek aan paraplu’s, plus overschot aan Zara’s en een té lange en gladde winkelstraat kwamen we uiteindelijk via het hostel uit op het busstation, doorweekt wel is waar, maar we lachten nog. In Granada regent het vast niet, dacht ik stiekem. Maar ook de rest van de week hebben we het helaas niet droog gehouden, en ondanks dat er op sommige momenten letterlijk de hemel naar beneden kwam vallen, en ik soms dacht dat de kou van Sierra letterlijk mijn matras uitkwam, warmden we onze handen in de drukke tapasbarretjes in Calle Navas, hebben we gedanst tot de zon bijna opging in een danscafé in Cuesta de Gomérez, zijn we na een uiterst spannende wandeltocht door het Albaicín naar de Flamenco show in geweest, en zijn we wat internationale feestjes afgeweest.

Ook het Alhambra lag er maar winters bij dezer dagen, maar voordat we daar inkwamen..?! Nou, lieve lezer, het moet bijna nog makkelijker zijn om de paus tot de islam te bekeren, dan dat je als studentje het Alhambra wil bekijken, als je niet over een creditcard beschikt. Ook al gebruik je die van je ouders of een familielid, want dan heb je een fotokopie en een ondergetekende brief nog van degene die de creditcard bezit… stond er in kleine lettertjes onder aan de site. Die hadden we natuurlijk niet, en hebben we het (zeer professioneel) met een in vijf minuten uitgetypt vervalst briefje op zak, snel koers richting het Alhambra gezet. Eenmaal bij de ticketbalie probeerden we ons verhaal uit te leggen, kozen we uit alle baliemedewerkers, de man uit die er het meest vriendelijk uitzag, en ik zag dat Marie achter mij zenuwachtig begon te worden. Ik zette mijn liefste stem op om het probleem uit te leggen. De man mompelde iets, vroeg naar wat gegevens en ik keek hoopvol naar de printer die onze kaartjes uitspuwde.. Ik geloof dat we de eerste van die dag moeten zijn geweest die juichend het Alhambra binnen liepen, aan de blik van de bewaker van de poort te merken... De rest van de dagen, de stad verkent, vooral Recogidas, waar je lekker kan winkelen. De laatste avond voor het vertrek,hebben we in Calle Buensuceso, bij Taquería México de vakantie van mijn nichtje gezellig tot een einde gebracht, en de volgende dag, na de lessen, afscheid genomen op het busstation, dat voor mij wel een beetje vreemd voelde toen ik terugkeerde naar het grote huis op Plaza Nueva.


Deze week was een koude week, de eerste echte. Maar telkens als ik de vroege avond, geheel in mijn sjaal gedoken, na het College van Lorca y la Generación del ’27 de heuvel afloop kijk ik uit over Granada, waarin de miljoenen lichtjes zich langzaam verspreiden over de stad. Tegen de achtergrond ligt de Sierra Nevada, diens toppen nu al bedekt zijn met een donzen laagje. Het is net een schilderij, alleen lopen we er zelf in. Soms op zo’n moment heb ik altijd zin in een zielig liedje op je Ipod. Het is hetzelfde gevoel alsof je naar een dramatische film zitten kijken, lekker janken dat heb je nodig.. zo af en toe. En als ik dan toch bezig ben, dan pak ik dat gezeur om die rotkast er gelijk bij, ik zou hem geeneens meer hoeven.. het feit dat ik nu wel een pinpasje heb maar géén code, en dat alles weer fout is gegaan bij de bank, dat je het Alhambra alleen met zo'n stomme creditcard kan betalen, en dat het gewoon koud is en regent…

Maar ondanks die kou zit er ergens ook nog altijd dat ‘warme’ gevoel dat overal in de stad verscholen zit, en wat er altijd wel is. He is net als de zon, je ziet hem niet altijd, maar hij is er ongetwijfeld. Bijvoorbeeld ook in het glas wijn, in muziek, in de bar of tablao, in herinneringen of.. in personen…

Liefs uit Andalusië

A Bittersweet Symphony...

Woensdag 3.45 a.m.. Een meerstemmige Spaanse Canon galmt tot ver over Plaza Nueva, ik ken het ergens van en het klinkt eigenlijk best mooi, maar niet nu. Een beetje boos draai ik me nog een keer om en bedenk me dat ik morgen vroeg op moet, of dat ik op z’n minst vier uurtjes wilde slapen.. Mijn balkondeur heeft een lichte buiging naar binnen dus ik hoor alles. En een ritme in het Erasmus leven waarin ik me bevind? Dat heb ik al niet meer. Het is slechts een aaneenschakeling van gebeurtenissen waar de tijd ook niet belangrijk is, alleen voor school dan. Fiesta en Siesta, zijn twee belangrijke hoofdbegrippen in het Spaanse Erasmus Vocabulaire, maar laten we ook vooral de studie niet overslaan, dat is eindelijk wel het Leitmotiv, oftewel de hoofdreden dat ik hier ben.

Er is inmiddels een maand verstreken, maar het dromerige vakantiegevoel wil maar niet verdwijnen, alhoewel de herfst in Andalusie zijn intrede al heeft aangekondigd, niet alleen door de windhozen en regenbuitjes die af en toe over de vallei heen trekken, doch ook de geur van verbrand hout, geroosterde kastagnes en noten zorgvuldig bereid door een gitana op de hoek van de straat. In deze herfstachtige setting plaats ik ook afgelopen twee weken waren de fiestas medievales op de Dia del Pilar, een religieus feest, met een soort braderie van authentieke producten en barbecues in de stad. Iedere koopman gekleed in een middeleeuwse gewaad en theatervoorstellingen voor de kathedraal voor kinderen. Met de italiaanse huisgenoten van Marieke; Giulia, Paola en Manuel en (het is al bijna cliché) een riojaatje, op de trappen voor de kathedraal, so generación ’27.. Maar één tip; trek vooral geen witte broek aan. en ja, ik kan zo nog wel even doorgaan met vertellen hoe geweldig hier alles is, maar laten we de realiteit ook maar even niet vergeten, de tijd staat nóóit stil, en dat is misschien ook wel de reden dat ik er nu pas weer een nieuw verhaal op kan zetten.

Parte 1: Córdoba, tres horas para 1001 noches..

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden maar op een buiige maandag, de 15e hebben we Córdoba bezocht. Even een culturele break, tussen de Camborio, Chupeterías, de Mango en de Tapasbar door. Een typisch spaans stadje met moorse invloeden, iets ten noorden van Granada. Het is niet groot en het centrum is omringd met hoge stadsmuren en in het midden van alles staat de bekende Mezquita (Moskee) van Córdoba. Een architectonisch hoogstandje uit de achtste eeuw, dat tijdens Kalifaat van Córdoba en later in de 13e eeuw als kathedraal van het bisdom van Córdoba werd beschouwd . Het is niet alleen prachtig, maar het heeft ook nog een verhaal dus. ’s Ochtends om 8.00m uur stonden we paraat, (ja, het is werkelijk een wonder), om vervolgens drie uur te rijden, met ASEE, een studentenorganisatie die goedkope tripjes organiseert speciaal voor erasmus studenten in Granada. En écht, deze keer waren het slechts twee bussen, normaal zijn het er op z’n minst vijf..,en toch, hoewel ik de mooiste plek in de bus had.. zou ik het niet nog een keer doen. Ik houd gewoon niet van wachten op 200 man, nog minder van in de rij staan in de regen zonder paraplu als je net je haar hebt gewassen, en ja hoor, ik had nét nu die witte broek weer aan. Dat ding lijkt wel regen aan te trekken.. Hoewel Córdoba zelf wel een mooi stadje is, was er weinig te beleven vanwege de feestdag die gaande was. In Spanje betekent dat namelijk, dat álles, maar dan ook echt álles gesloten is. Behalve natuurlijk de toeristische kiosken en monumenten, de 27/7 paardenkoetsjes, en de duistere parapluverkoper op sandalen blijft natuurlijk ook gewoon zijn werk doen. De mezquita was toch wel de favoriet van de dag, en de tocht met twee Franse meisjes op zoek naar een tapasbar was ook zeker heel gezellig, maar ook de Arabische tuinen van het Alcázar deden daar zeker niet voor onder ..(alhoewel ik in plaats van lelijke Oranje Afrikaantjes als border wel een ander soort bloempje had uitgekozen.. maar ja, ‘het is mijn tuin niet’, he” zeg ik dan maar altijd. Op de terugweg ondekte is per toeval nog Sting en Cheb Mami’s, ‘Desert Rose’, die nog ergens verdwaald op mijn Ipod stond... nice, die is voor in de bus terug..!

Part 2: La Sierra Nevada..frío, viento y vino tinto..

Zoals je in Spanje de ene week met je bikini op het strand kan liggen, de volgende avond je compleet in moorse sferen kan bevinden in een téteria, kan je de andere dag opeens vijf truien over elkaar heen trekken. We hebben voor Granada ook maar een variatie op de slogan voor Spanje bedacht, (i.p.v. “een lach en je bent in Spanje”), want die vlieger gaat niet altijd op. Beter, “Alles kan… want je bent in Graná”. Nou ja, als je het heel snel uitspreekt klinkt het ongeveer hetzelfde, en die ‘lach’ komt altijd later, net als de kater’ trouwens. Zondag zijn Marieke en ik, samen met Bas en Paul uit Cartagena, de Sierra opgeklommen. Nou ja, met hulp van een Seat Ibiza voor de eerste 25000 meter maar die laatste 300 hebben we toch écht zelf gedaan. Natuurlijk is in Spanje hier niet alles zo gezegd, zo maar even gedaan?.. , want ook uitgerekend deze zondag moest er weer een hardloopevenement in stad zijn waardoor alles afgesloten was, en na een half uur de bordjes ; Sierra Nevada”volgen waarbij we telkens weer op de zelfde plek aankwamen besloten we toch maar een andere weg te nemen.. Daar gingen we dan, de berg op, muziek aan; ‘I’ve got a feelin’inside ..’ en het roadtrip- gevoel kwam weer helemaal naar boven, en ik weer blij. De eerste stop was een informatiepunt in de bergen, met een bordje dat het alleen op maandag gesloten zou zijn. Het uitzicht was fantaaástisch maar er was werkelijk geen kip te bekennen, dus besloten we maar verder te rijden. Segunda parada, Monachil! Een uitgestorven skidorp, maar waarempel, er was een kiosk open waar we iets konden vragen voor eventuele korte wandelroutes, met de nadruk op ‘kort’ hoopte ik stiekem natuurlijk, want de bergen zagen er werkelijk bedreigend uit, voor iemand die maar twee uur heeft geslapen de nacht ervoor. Hier werden we van het ene plein naar het ander gestuurd, en toen we erachter kwamen dat het hele dorp uit slechts pleinen bestond en ook een uitgestorven indruk werken besloten we maar verder de Sierra in te gaan.. Toen we onderweg waren, opeens in ‘the middle of nowhere’, een bar met zo’n groot amerikaans higway bord: ‘abierto todo el año’ (het hele jaar geopend). Alleen Dios wist waar we zaten maar we gingen ook hier toch maar naar binnen. Een vriendelijk Spanjaard, die me deed denken aan dat knorrige personage uit Heidi , wees een paar keer in het rond, mompelde over een Laguna die achter de berg moest liggen, dat wel de moeite waard was om te bezichtigen. En toen we de deur uitliepen riep hij nog: “Si los nubes se van a bajar, hay que regresar”*, en hee ‘die rijmt’ dacht ik bij mezelf, zonder er verder nog over de betekenis na te denken. (*Als de wolken gaan dalen, moeten jullie terugkeren).. en vol goede moed, liepen we richting berg.

Ruim een half uur hebben we omhoog gelopen, richting een groot kruis ergens halverwege de berg, en daar even wat plaatjes geschoten ten midden van wat andere wandelaars die veelal hetzelfde deden. We passeerden dit stuk, en liepen vervolgens nog wat verder omhoog de bergen in over. Na een half uur, werden de paden echter minder goed begaanbaar en kwamen we ook steeds minder van die nordic walkers tegen, maar we wisten zeker dat we nu in de buurt van de Lagune de las Yeguas moesten zitten’, dat kon niet anders..dus liepen we maar door over een smal paadje achter een hoge top (het deed me denken uit zo’n scene van Lord of the Rings, toen ik de foto’s terugzag, alleen het pakpaard ontbrak nog). Uiteraard konden we niet zien wat de wolken deden, áchter deze top.. Beste lezer, je voelt het al aankomen.. Een koude wind, stak op, toen we tussen de twee bergen doorliepen, en ook de wolken kruisten jammergenoeg ons pad.. En ook nét op dit moment, en niet er voor, noch erna, herinnerde ik de woorden van de man uit de bar ‘als de wolken....

Na tien minuten vonden we godzijdank een schuilplaats in een verlaten skiliftstation, ergens in de bergen. En echt, deze komt zeker in de top 5 van raarste plekken waar ik ooit gepicknickt heb.. Weer niemand te bekennen,ze waren er nog aan het verbouwen, want er stonden overal kranen, werktuigen, mappen en computers etc. In de hal, zochten we even vier stoffige stoelen bij elkaar, en zo konden we tenminste schuilen tegen het weer, ook al waren we min of meer al doorweekt, maar met Eve’s homemade tapas- pakket, olijven en een fles wijn werd het leed toch enigszins verzacht. Na een klein uurtje,toen de wind was gaan liggen, bereidden we ons maar voor op de afdaling die gelukkig altijd sneller gaat, en waren we ook zoo weer beneden bij de bar. De man schudde met zijn hoofd, in de trant van, ‘die jongeren ook altijd’, en na iets warms verlieten we de bar en stond de Seat Ibiza gelukkig nog op dezelfde plek op de parkeerplaats. De kachel op tachtig, en gaan met die banaan…


Parte 3; La vuelta a Granada, y la pura realidad

En ja, voordat jullie allemaal weer gaan denken, dat het verhaal mooi tot een einde zal komen, zal ik maar gelijk nog even met de deur in huis vallen, en het bittere randje in het laatste deel van de Granada- symfonie maar even aandikken: Ik ben namelijk mijn pinpas kwijt...

Toen ik maandag mijn pasfoto wilde kopieren in de copyshop bij de universiteit, merkte ik dat het leren vakje waar hij zich normaal in mijn portomonnee zit, leeg was. No pasa nada dacht ik, maar ik vond het wel vreemd, en ik ben snel naar huis gelopen om de ongeveer twaalf tassen om te keren of hij daar niet mogelijk ergens in was blijven hangen. Na de negende tas, een omgekeerd bureau, bed, sieradendoos en de rest van de piso begon ik me toch wel zorgen te maken. En ben maar gelijk naar de bank gegaan waar ik voor het laatst had gepind, .. c*ñ* dat was vrijdag. De vrouw achter de balie was kortaf tegen me, en meldde dat als ik hem mogelijk in de pinautomaat had laten zitten dat ze hem dan naar Nederland op zouden sturen. Nou, das lekker dan. Kon ze niet gewoon even gaan checken of dat hij soms hier in het gebouw (nota bene ónder mijn piso) zou bevinden, dat zou me een hoop ellende besparen. Maar nee, dat was niet mogelijk. Daar hebben we het al, alle herinneringen uit Andalucía 2006 kwamen weer naar boven, en ik heb de boel maar meteen laten blokkeren. Ik wéét ook gewoon echt niet wat ik er gedaan heb, maar de Spaanse pinautomaten zijn nou eenmaal niet uitgerust met een alarmsysteem voor het uitnemen van je pasje, zoals in Nederland wel het geval is. En ik herinner me dat ik weer heb staan te kleppen, en in alle haast het geld en een bonnetje eruit heb genomen, en ja.. bij de Caja Rural.. ja hoor.. Krijg je je pasje als laatst. Maar dit is nog niet alles, de bank in Nederland wilde me in eerste instantie géén nieuwe sturen, omdat ik niet door heb gegeven dat ik voor studie in het buitenland zat.. Nou brak me werkelijk de klomp, want ik wil altijd alles tot in de puntjes geregeld hebben, zodat ik dit soort gezeur kan voorkomen, en er is niemand, maar dan ook niemand van de hele universiteit of wat dan ook, die me hierop heeft gewezen. Ik heb er ook geen moment bij stil gestaan, maar goed, na een onderhandeling van 20 minuten plus wachttijd, met mijn Nederlandse telefoon vanuit Spanje, werd er dan tóch een uitzondering gemaakt gelukkig, en moest ik alle documenten weer gaan faxen.. Gáán we weer, maar goed, als ik het daarmee geregeld kan krijgen.? Pues.. BIEN. Gelukkig heb ik genoeg mensen die me hier kunnen helpen, maar hoe lang ik hier nou weer op moet wachten…

Die avond zijn we naar de Tortuga gegaan met wat lokale bekenden, hadden we gisterenavond een ongeplande maar te gekke ‘80s’ party in de Vogue, liggen Marieke en ik dubbel om een catalaans lesje over ‘peusec’ (anti-zweetvoetenmiddel) en over het feit dat ik enorme spierpijn heb van een potje tafelvoetbal, blijft ‘hay ‘más’ amores’ een klassieker. Daarnaast is nummer 72 in de Chupeteria nog steeds mijn favoriet én telkens als ik jullie mailtjes en berichtjes lees verschijnt er toch weer de glimlach (dankjulliewel!), die een kwartier lang niet van mijn gezicht te poetsen valt. Alle leuke dingen wegen dan toch weer zwaarder om je daar ook maar meer dan twee dagen druk over te maken. We zijn tenslotte in Granada. Basta…!

Liefs Eva

Un poco de Nostalgia..

Afgelopen maandag in de bus, van Granada naar Almuñecar, dacht ik even terug aan de vakanties uit mijn kindertijd, toen na de pasionele en doordringende klanken uit de kelen van de gitanos, opeens lieflijk genoeg ‘Une belle histoire’ van Michel Fugain, uit de radio klonk. Een vriendelijk intermezzo tijdens zo'n tocht, want zo ruw als de stem van een klassieke flamencozanger wat normaalgesproken door de bus galmt, zag ik ook het Andalusische berglandschap voor me. Langs verlaten keramiek winkels, pottenverkopers en haciënda’s, dacht ik weer aan de eindeloze ritten op de achterbank samen met mijn zusjes, in Frankrijk, op weg naar de kust. Vaak fantaserend over de letters van de franse nummerplaten, waar soms rare woordspelingen uit voort kwamen, of zwaaiend naar passerende vrachtwagenchauffeurs en de mensen in de voorbijkomende treinen, die altijd harder gingen. En ook herinnerde ik me een achterbankklassieker van Lau, mijn zusje, die gewoon áltijd werkte: “Mama?..Eef en Allie, willen echt héél graag een snoepje, mag dat?”... Ja, deze gedachten bracht de chansonnier zomaar weer even in me naar boven op een zonnige maandag in Spanje. En wat als kind lange uren rijden leek, is nu zo gepiept, want als ik me bedenk dat we in Mexico er nog geen half uur over na hoeven denken of we de zeven uur durende rit naar naar de hoofdstad wel zouden maken, ja dus. Als je dan weer bedenkt dat het net zo ver is, als van Nijmegen naar Parijs.... ach ja, laat ik er maar over ophouden, time flies, en iedereen herkent het vast, als je maar weet dat ik aan jullie denk, zo nu en dan…

En toch, ook deze week is weer gevlogen. En naast de lijst mannen, die nóg langer is geworden, kan ik er een nieuwe docentenlijst bij maken. Je hebt ze namelijk ik alle soorten en maten, goede en slechte, dikke en dunne, maar voornamelijk veel mannen hier. De afgelopen week heb ik namelijk zoveel vakken gevolgd, en ben ik vier dagen ’s ochtends ‘vroeg’ de berg opgelopen en ’s avonds weer afgedaald en zelfs dán was het nog moeilijk om een beslissing te maken. Het vakkenlijstje wat ik van te voren had gemaakt, werd al naar één dag aanzienlijk korter, en ná de tweede dag, na een college over prehistorisch gesteente met drie mensen (zie je me al zitten met m'n nieuwe Zara sunglasses), een buitengewoon deprimerend personage voor Spaans Art Nouveau theater, twee anti- Erasmus docenten, een dictator uit de ouwe tijd, een foutieve vakbeschrijving, en een paar onbekende reglementen..én leraren die niet eens op kwamen dagen… zakte ons de moed wel een beetje in de schoenen, als we in de comedor van de faculteit onze lijstjes grofweg met rode pen inkortten. Om een lang, en vooral saai verhaal kort te maken, van de lijst die ik had opgegeven, is werkelijk niet één vak overgebleven. Want hoe gek het ook klinkt, het niveau van Spaanse vakken in Nederland is toch écht wel hoger. Toch heb ik het bij elkaar geraapt, én zelfs een perfect rooster weten te construeren, en volg ik zowel Arte Préhispanica, als Arte Mudéjar. Bij Spaans, El Español y los Lenguajes Especializados en Historia de la España Actual, én Federico García Lorca y la Generacion de ’27. ..And I’m happy with it..!

En toen, hadden we opeens zin in het strand, dus hebben we zondagavond besloten dat we maandagochtend de bus naar Almuñecar zouden pakken, waar we op het strand, een goed gesprek hadden met Felix (en Shadow, zijn pup) een Duitse avonturier die in een tentje langs de stranden van de Costa del Sol trekt, en een paar italiaanse heren waarmee we wat hebben gedronken op een terras. Verder breng ik de dagen voornamelijk door in de tapasbar of téteria, of ga ik ergens dansen, kom ik soms dan om elf uur dan weer om vijf uur thuis.. ga ik naar college, word ik een keer in de lucht gegooid door Deimos, een cubaanse salsajongen.. of lekker wandelen naar een Mirador , de zonsondergang afkijken op een muurtje op de berg, en dan je verbazen dat het toch écht diezelfde zon is, die we in Nederland ook hebben, maar nooit zien (zie foto’s).. En dan de tablaos passeert, met de fiere andalusische paarden aan de muur geknoopt, terwijl hun baasjes een tablao in zijn gedoken voor een caña, verzetten wij onze weg voor een tapasje bij de chicos op de paseo de los tristes. Maar soms ook gewoon gezellige boven, bij Marieke. Diens traditioneel Spaans doch krakkemikkig huis, ook telkens weer voor verassingen zorgt. Want dan hebben ze geen warm water, dan weer geen licht, gas of/en internet, we hebben alles al gehad. Maar met een beetje creativiteit, een José die verstand van zaken heeft, (ook van vooroorlogse stoppenkasten), én een flesje rioja, komt het altijd wel weer op z’n pootjes terecht. En de avonden zonder stroom, hebben immers ook wel iets.. En daar zijn ze het in Utrecht vast ook mee eens.. toch?

Al met al, we hebben het voor de zekerheid toch nog maar even gevraagd aan de wietkoning van beneden, een Argentijn verrassend genoeg, of we dan nog eens bij hem mochten koken (zij koken ook electrisch) als die stoppen er boven weer eens uit knallen..


Liefs uit Granada

Tinto de Verano, Chocolate en Baklava, en een beetje Salsa

Het is zondagochtend 11.30, het regent een beetje… Dik twee weken zijn inmiddels verstreken, en ik voel me wel al een beetje thuis in Graná. Misschien wordt het tijd om er maar weer eens iets over te vertellen tussen alle gesprekken door, want ja, “time flies when your having fun”. Waar ik de afgelopen dagen heb uitgehangen weet ik ook allemaal niet meer precies.. alleen ik weet inmiddels wel waar ik de lekkerste baklava kan halen, goede tapas kan eten en waar we het best de salsa kunnen dansen, en waarempel.. het zit allemaal om de hoek. Ook probeer ik maar weer eens een vermakelijk nieuw verhaaltje in elkaar te flansen, maar met skype, msn, mail, telefoon en een gillende jaime die vanuit de badkamer vraagt of dat ik de boiler opnieuw aan wil zetten, of vraagt hoe de citruspers nou ook alweer werkt, is dat niet zo maar even gedaan.

De afgelopen dagen hebben we ook vooral Calle Recogidas afgestruind naar iets fatsoenlijks om aan te kunnen trekken, want tja, aan een koffertje afmeting weekendtas, voel ik me als een net alsof ik me zo kan verenigen met de talloze hippies in het Albaycin, die altijd dezelfde serenades brengen aan de altijd onbekende geliefden, en die verder ook niks nodig hebben.. Zij misschien niet, maar mijn ietwat matrialistische deel helaas toch echt wel. En op de achtergrond klinkt weer zachtjes ‘Mi primer millon’ van Bacilos vanuit mijn kamertje op de Plaza Nueva.

Verder doen we alles via de gemakkelijke weg; ‘Relax the max’. Een beetje Spaans dat wel, dus we raken al aardig ingeburgerd. Alleen, enige lastige vraagstukken waar Jaim en ik elke dag weer mee te kampen hebben zijn: “Wat moeten we nu weer aan?, is het niet té (kort)? Of zal ik die hakken wel aandoen?”..Ook welke thee zullen we kiezen (lees: ca. 981 smaken) is iets wat me altijd weer toch twijfels beweegt. Tja het leven gaat niet over rozen..soms.. want ook ben ik trouwens al een keer languit over straat gegaan voor de deur van het appartement (nee, mama, ik had niet gedronken), en ik heb natuurlijk alweer mijn eerste Rioja vlek op mijn witte broek gesignaleerd. Verder heb ik ook nog steeds geen kledingkast, want die is besteld bij één of andere teletienda, waarvoor wordt gebeld als ze aan de deur staan. Ik hoop trouwens écht niet dat we worden geacht deze zelf in elkaar te zetten?! Nou ja, gelukkig heb ik al wat telefoonnummers van Juanitos en Carlossen al verzameld die dat allemaal wel zou kunnen doen...

Trouwens, over Carlossen en Juanitos gesproken. De lijst telefoonnummers van ons drieën bij elkaar, begint toch al aardig lang te worden.. En we zeggen altijd; “sms’en ze/we na een paar keer niet terug?, Niks aan het handje, de rij is nog lang”. Want voor ieder probleem wat we mogelijk nog tegen kunnen komen hebben we een adresje. Zo hebben we een Madrileense technicus Antonio leren kennen, voor eventueel de afwasmachine of één van de andere huishoudelijke apparaten.. Een knappe portugese economicus, een undercoveragent Miguel die werkt voor de staat, een leraar informatica, sing and songwriter José, een neurochirurg die bij ons al heeft vastgesteld dat er aan onze sociale kwab niks schort, een dansleraar die de flamenco wil dansen in de grotten van Sacromonte met zonsondergang, een stel obers die ons maar al te graag willen uitnodigen voor een etentje buiten bij maanlicht, de Italiaanse huisgenoten van Marieke die fantástisch koken kunnen en natuurlijk onze vaste cubaan Nelson waarbij we iedere avond even langsgaan voor een mojito en/of salsatje. Ook hebben we zelfs onze private klusjes-boliviaan, Fredie, die dan weer een deur weg komt halen of onze bureaus opnieuw in elkaar zet. En gisteravond in el Taller Latino, op de Cuesta de Gómerez om de hoek, ‘t is echt waar, een Chileen met twaalf (hispano-árabe)paarden die ons uitnodigde voor een tochtje over het strand van Torremolinos.Tja,.. soms kan ik weer bergen verzetten, denk ik dan, en dan hebben we het nog niet eens over de kwaliteiten van al onze Erasmus collega’s gehad…

En ja, last but not least, zeker niet onbelangrijk. Morgen begint de universiteit. Dinsdag hadden we een kleine introductie op de Faculteit bij Triunfo, en ben ik inmiddels in het bezit van een splinternieuwe blauwe UGR map, en een Coca Cola rugzak. Ja,het eerste ben ik zeker trots op.. En ondanks het filmpje aan het begin dat niet echt uitnodigend klonk door de zware filmmuziek á Lord of the Rings, klonk het verder allemaal goed. Zeer georganiseerd, modern en duidelijk, ik heb namelijk wel eens slechter gehad in Spanje. De student staat hier op één, dus ik voel me zeker welkom. En het komt erop neer dat je de eerste week alle vakken mag gaan volgen die je maar wilt, en daarna pas een selectie kan maken. Nou, de vrijdag houd ik vrij, dat weet ik nu al, maar verder gaan we écht aan de slag dus…

Ojee, klein probleempje, de fontanero komt morgen voor een klein lek in de afvoer, zei Javi gister.... Nou, ik ga even aan Jaim vragen hoe we dat nou weer gaan doen, we zijn er namelijk niet, morgen…

Eva

La bajada del sol

Si sacamos la plata, o no la sacamos..

De afgelopen paar dagen hebben we ons als echt citygirls bewogen.. Telkens als we de sleutel beneden in de grote glazen deur met tralies,van het gebouw steken worden we aangekeken door passerende toeristen en studenten, die ons met een schuin oog aankijken of we hier wel thuishoren. Je zou er bijna een zonnebril voor opzetten, wat je Jaime dan ook gewoon lekker doet..

Vrijdagavond, zou Pepe langskomen om de huur te innen van ons beide, incl. de borg. Daarvoor moeten we hem bellen, zodat hij ons buiten opwacht om met ons mee te gaan pinnen. Beneden op de hoek wacht hij ons op bij zijn motor, waar het geld geteld wordt. .. Ja, het is bijna komisch hoe we onze zaken soms telefonisch en onder 8 ogen afhandelen.. Alsof we zowat drugshandelaars zijn…’sí, claro, sí está tarde sacamos la plata, por supuesto’, (vert. jaa, vanavond komt het (cash)geld eraan ..natuurlijk) zoals Jaime dat zo lekker zegt, dus compleet met bodyguard liepen we richting pinautomaat. Natuurlijk moest het weer zo zijn dat de pinautomaat niet meewerkte, want onze studentenrekeningen hebben natuurlijk een armoedig limiet (ach ja.. het is tenslotte ook wel veilig), en er kwam dus géén geld uit..Goed, volgens Pepe hoefde we ons geen zorgen te maken en we doken de eerste beste tapasbar in met hem, maandag hoefden we pas met het geld over de brug komen…

Na de verhuizing zijn Jaime, Marieke en ik, meteen in stijl met de taxi naar de supermarkt gegaan… om inkopen te doen voor de piso. Bij de Carrefour Armilla, die zo groot was dat ie me deed denken aan de Wal-Mart in Mexico. We laaiden we de kar vol met een dekbedden, keukengerei, boodschappen, schoonmaakspullen, pantoffels en andere leuke dingen en probeerden Jaime en ik nog de kindermountainbikes uit in de enorme winkel.. Zingend met de steel van de mop, als een stel spartaanse soldaten, paradeerden we door de enorme winkel naar de afdeling wasmiddelen waar Jaime nog een leuke chico tegen het lijf liep. Ja, net op dát moment..Net met de mop in de hand, en Jaime dansend met twee flessen wasmiddelen, passeerde hij natuurlijk. Jaime besefte dat als ze nu niks zei, dat die jongen gedacht moet hebben dat we niet helemaal honderd waren, maar gelukkig wist ze snel te improviseren door te vragen wélk van de twee wasmiddelen, nou in de aanbieding was… Hij lachte, keken elkaar aan, en we lachten een beetje ongemakkelijk terug. Terwijl Jaime nog druk bezig was met de afdeling föhns en stijltangen, liepen Marieke en ik met een kar die we onderhand met z’n tweeën moesten duwen. We betaalden, en belden wederom een taxi om ons op te pikken op de parkeerplaats. Een beetje chagrijnig laaide de taxista onze boodschappen voor een jaren achterin, wat moet ie gedachten hebben; ‘Zij komen de winter wel door..?’ 'A dónde vamos?' En ik reageerde maar al te graag.. want Plaza Nueva ..is toch wel een triomfantelijk gevoel..Hij zweeg als een dode, terwijl wij luid zingend in de taxi intuïntion van Shakira meeblèrden.. hij nam het ons vast niet in dank af.. Midden op Plaza Nueva.. een beetje onhandig dat wel, laaide ie onze spullen weer uit, en voordat we hem wilden bedanken was hij reeds vertrokken.. Ja, had je maar geen taxichauffeur moeten worden, dacht ik..Thuis belde Javier me, hij had een kast besteld voor mij en donderdag kwamen ze hem bouwen in mijn kamer, en er kwam evenals een splinternieuw bureau.. ‘het moet niet gekker meer worden', dacht ik..

Het loopt onderhand tegen negenen.. ‘Kom’, we gaan tapas eten bij de Mirador in het Albaycín (Arabische wijk), met uitzicht op het Alhambra, dat is zoo mooi s’avonds...

(’s avonds kreeg ik nog een klein-smsje van Marieke):
“Beter met Eva en Jaime aan elke hand, dan alleen door het Granada-land..”

Ik ging nog even op mijn evita- balkonnetje staan, en glimlach naar ‘los Reyes Católicos’ (de katholieke koningen) die onbeweegelijk op een sokkel bij de verlichte fontein staan… Granada..wat een heerlijke stad…!

La vida es sueño..

Hij praatte rap, plat andalusisch, de man aan de telefoon.. maar door de vele telefoontjes die ik deze dagen al had gepleegd was ik daar handig mee geworden. Het was weleens onduidelijker geweest. Ik snapte wat ik kon verwachtten, waar en hoe laat ik moest zijn, Reyes Catolicas –Plaza Nueva, nummer 63, derde verdieping. De man heette Javier. Marieke en ik wachtte op het bankje voor het gebouw, het was werkelijk een paleis. Ik durfde niks meer te zeggen en me er alle helemaal niet op te verheugen dat ik hier misschien zou kunnen wonen. Wat moet ie wel denken van mij,; ‘dát kleine blonde meisje, met die gouden laarsjes in mijn appartement?’ Marieke zei nog ‘ Als je daarboven op dat balkon gaat staan ben je net Evita’. Ik glimlachte zenuwachtig. Na vijf minuten, belde ik Javier dat ik voor het gebouw stond, en hij opende de deuren van het gebouw, liepen naar boven en daar wachtte mij iets moois..

Lees het, dit is wat er gebeurde..De mail die ik inmiddels vandaag maar naar mijn familie heb gestuurd..


HOLAAAAAAAA!

Jullie hebben mijn verhaal vast gelezen. En nu weet ik niet wwaar ik moet beginnen .. er is me iets overkomen daar had ik nog niet eens van kunnen dromen!! Het was terecht op een of andere manier dat José afbelde, gelukkig eigenlijk. Ik ben daardoor zo driftig gaan zoeken naar een andere kamer, dan maar een compleet gebouw, kasteel,etc.... Ik heb dus gereageerd op een veel te duur appartement wat net een half uurtje op de site stond, vanuit het kleine kamertje van Marieke aan de Calle Salamanca.. Ik leek wel gek geworden..Het vervolgverhaal dus komt nu.. jullie zijn de eerste.. haha,, want veeltijd heb ik nog niet gehad om het allemaal te kunnen bevatten..

Ik sprak dus af met die vriendlijke man aan de telefoon, en kon een uurtje later langskomen voor het appartement.. Jaimie (dat andere meisje belde net Mariek dat ze ook nog niks had gevonden..) Dus daarom reageerde ik erop, een risico dat ik heb genomen want ik kon het nooit in mijn eentje betalen namelijk... Het appartement ligt werkelijk in het HART van Granada.. Plaza Nueva, reyes catolicos 13 (ook dat nog..), 3e etage.. boven een restaurantje 'La Castellana".. Ik zat te waachten op het bankje met mariek, en ik zei dat het vast niet zou gaan lukken.. Het was luxe dus ze wilde vast geen studenten, of mensen voor een half jaar (want dat was een probleem blijkbaar bij de meeste kamers).. Eenmaal binnen, door een luxe trppehuis met lift en concierge zagen we het appartement..werkelijk prachtig !!!! De man was docent dokter aan de uni van Granada en werkte door het hele land, ging naar het buitenland voor congressen, een rustige man.. Die kon ik wel vertrouwen.. In het appartement hingen diplomas en dingen.. hij is echt, geen oplichter dus.. maar hij moest met spoed van het appartement af omdat hij een jaar naar barcelona ging voor werk aan de uni daar...Ik lanceerde al mijn twijfel vragen; of ik kon blijven tot maart, en alles.. Hij was zelfs bereid nog spullen voor ons te kopen.. Geld is geen probleem zei hij.. ik wil alleen niet dat het leegstaat.. Het is prahctig, groot, keuken, badkamer, evita-balkon, studeerkamer en slaapkamers voor twee.. Hij wilde alleen geen feesten in het huis, vanwege de dure mensen die er wonen in het gebouw..Helemaal enthousiast belde ik haastig Jaimie, of ze lang komen die wilde ik niet laten schieten.. een topkans.. buiten was nog een wachtend stel dus we moesten die avond beslissen. Jaimie kwam, binnen 5 min. helemaal verrast..Ook marieke keek haar ogen uit...

We praatten, en beslisten. we hebben het gedaan! Hij gunde het ons.. ik vertelde hem van mijn tegenslagen en hij moet beslist mijn gelukkige gezicht hebben gezien.. De man is meester in de rechten, dus het advocatenbureau onder hem, zorgde voor een contarct, en de volgende ochtend konden we langskomen om 10 uur. We stelde alle twijfels en vragen.. spraken met de supervisor Pepe, waaraan we het geld maandelijks betalen (300 ieder p.m.) en een maand borg.. Het contract was helder en duidelijk..ik kan ook zoo weer weg als je wilt, we hebben het met vier man doorgenomen.. Jaim, ik , Pepe en Javier (de huurder).. Het staat op naam van Jaimie, zij blijft een jaar, dus dat was slimmer en ik sta tot februari, 31, 2009.. maar als ik eerder/later weg wil/moet, kan dat, maar dan verlies je een maand borg uiteraard... Het is een droom.. HEt is zoo PRACHTIG, en niet te bevatten.. een buitnekanss waarop ik gewoon wanhopig, gereageerd. Zoveel pech en dan zoveel geluk.. Het is nog mooir dan je denkt, een hilton met uitzicht op het alhambra, met alles, internet, 2persoonbed, álles in het hart van Granada!! Ik stuur zo wat foto’s en ojaa, sorry voor de spelfouten.. maar dit moeten jullie gewoon ff snel weten.. Een droom is wel uitgekomen denk ik…

Kus Eva

Evita op Evita balkon..

Het uitzicht op Reyes Católicos vanuit mijn kamer..

De keuken

La busqueda

“No desesperes, ni siquiera por el hecho de que no desesperas. Cuando todo parece terminado, surgen nuevas fuerzas. Esto significa que vives”

Franz Kafka

Vanochtend na een verfrissende douche in het hostel, (met de nadruk op verfrissend want in het hele Albaycin was het warme water afgesloten), liep ik vanochtend weer vol goede moet richting de Calle Salamanca, waar Marieke woont. Ik had nog een aantal afspraken staan, om huisjes te bekijken, en de avond ervoor was ik getipt door een vriendelijk Duits meisje in het hostel, voor een kamer in een zijstraatje van de Gran Vía, vlakbij de Universiteit. Na een traditioneel Spaans ontbijt van Churros con Chocolate (deegstengels met dikke chocola) in de lokale Panadería, aan een pleintje achter de kathedraal, konden we weer een halve dag vooruit, en zetten we onze weg voort richting de straat waar het huisje zich moest bevinden.

Een vriendelijk jongen die daar nog alleen woonde, zag ons aankomen vanaf het balkonnetje op de derde verdieping en opende deuren. Na een korte rondleiding door zijn verdieping, dat bestond uit een salon met twee balkons, een badkamer, keuken en twee slaapkamers, was ik serieus geinteresseerd. Het huis had werkelijk alles wat ik nodig had. De Spanjaard José, afkomstig uit Cádiz, was duidelijk geweest over de prijs en het verbruik, een student architectuur, een buitengewoon vriendelijk en net persoon, misschien wel té, in mijn ogen. Het kamertje wat ik zou krijgen, was klein en rustig, met bureau, bed en kast en ik hoefde alles alleen maar met hem te delen, en ik kon probleemloos blijven tot februari. Ik had echter nog één afspraak staan, een studio aan de Calle Mesones, en vertelde hem dat ik vanavond zou bellen en de beslissing zou maken. ‘Ok, perfecto’, was zijn antwoord. Helemaal exited, liep ik met Marieke terug over de Gran Vía, richting Plaza Nueva, en eigenlijk hoefde ik al niet meer na te denken.. Na de teleurstellingen van gisteren,pijnlijke voeten, en die doos die ik nog steeds mis, leek me dit de meest geschikte kamer, en ik had eigenlijk geen zin meer om verder te zoeken.. Ik wist het zeker.

Op een terrasje met Marieke,nog geen half uur later gok ik, toetste ik het nummer in van José op mijn Spaanse mobiel. Hij reageerde enthousiast, heeft minstens drie keer gezegd dat hij blij is dat ik de kamer wilde, bood me zelfs aan te helpen verhuizen, en dat ik er morgen al in zou kunnen! Breed, glimlachend gaf ik de ober al mijn kleingeld aan fooi, en verlieten we het terras om alvast wat nieuwe handdoeken en beddengoed te gaan shoppen in de binnenstad van Granada..! Bepakt , bezakt en gelukkig passeerden we tegen drie uur ’s middags hostal Oasis, waar ik verbleef, en vol trots annuleerde ik de reservering voor de volgende tien dagen. ‘Jaha.. ik héb een kamer’, dacht ik stiekem en wierp een schuine blik richting alle Duitsers in mijn hostel, druk zoekend op hun laptopjes naar goedkope flatjes in het centrum…

En toen, slechts tien minuten ná de annulering, gebeurde het… In de salon van het hostel, al skypend achter mijn laptop naar het thuisfront, voelde ik mijn telefoon trillen in mijn zak.. het was José. Vriendelijk groette ik hem, en opeens hoorde ik een twijfel in zijn stem, die me de rillingen bezorgde. Hij vertelde me dat het hem héél erg spijt, net de bank was gepasseerd voor wat formaliteiten, en ja, toch misschien op zoek was naar iemand voor een jaar.. Ik heb het nog geprobeerd,bijna gesmeekt, maar hij zou de piso zelf ook verlaten en hij vond het risico te groot.. Het enige wat hij voor me kon doen was het nummer geven van een vriend bij Recogidas, die misschien nog wel wat vrij had..

Ik bleef achter, volkomen machteloos met de mobiel en tas met de sinaasappelhanddoekjes in mijn hand. Ik belde wanhopig Marieke, die direct naar me toe kwam, en vocht ik tegen een opkomende traan, want ik had immers net mijn ouders het geweldige nieuws verteld, tien minuten geleden de reservering gecancelled, en dat kon ik niet meer terugdraaien. Morgen om negen uur moest ik opnieuw reserveren in de hoop dat er nog iets vrij zou zijn, en het is druk hier, zeg ik je.. Ik beland op de straat tussen de talloze junks en hippies dacht… Het kon gewoon niet waar zijn..

Ook, Marieke kon het haast niet bevatten, maar ik kon iig altijd op de sofa in haar piso slapen, dus de straat was gelukkig van de baan. ‘Niet bij de pakken neer gaan zitten, Eef’.. sprak ik mezelf streng toe.., maar toch, zoveel pech in één week?! Nou ja, ‘Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen” die Bassie en Adriaan slogan zo stom nog niet eigenlijk.. En een beetje driftig greep ik mijn telefoon om voor Mesones te bellen, de rest had ook niet meer gereageerd.
Half vijf in de middag, wachtten we op een verstrooide portier voor nummer 57, die tien minuten te laat kwam. Het was een beetje gaan regenen, en we volgden de man naar binnen om een studio te bekijken in het hart van de stad. Ik had me er best wel wat van voorgesteld,deze studio, dat mocht ook wel voor 350 euro, maar het was werkelijk een donker hol, met knullig keukentje en oude meubels, naast het bed. Nee, ik had geen zin om onder een afzuigkap te slapen, al kreeg ik er geld bij.. Ik bedankte hem vriendelijk en zocht mijn weg naar de uitgang.

Diep teleurgesteld, alle nummers waren gebeld, besloten we naar het kamertje van Marieke te gaan, om maar weer internet af te struinen, ook naar complete piso’s en gebouwen.. want ik was wereklijk ten einde raad. Op dat moment belde Jaimie dat ze ook nog niks had gevonden, helaas... En ja.. op het balkon aan de Calle Salamanca, verscheen een korte advertentie van een uur oud, bestaand uit slechts enkele woorden; Apartamento, Reyes Católicos- Plaza Nueva, amueblado, cocina equipado..perfecto. Ik zou er nooit op gereageerd hebben als ik niet zo wanhopig te werk was gegaan, maar goed.. Ik toetste het nummer, en een vriendelijke man stond me te woord..

(wordt vervolgd)… ;)

Granada, la Ciudad de los Sueños...

Daar sta ik dan, sola. Met twee voeten, weer op de grond in Granada. ‘Sabemos que volverás’, was immers de boodschap in 2006. De busreis was rustig, alle tijd om nog even wat nummers te noteren, vakken uit te zoeken in de bus etc. Hostel Oasis is gezellig, en de arabische wijk nog gezelliger. Granada is als een grote huiskamer waar je gezellig overal aan kan schuiven, voor een tapa of een tinto de verano, cachimba, lo que sea..

Ik dumpte mijn spullen in het hostel en trok de stad in, op zoek naar advertenties, en voor het Granada gevoel nattuurlijk. Kruistte de Carcél baja, en Calle Elvira, via Plaza Nueva om even een glimp op te kunnen vangen van het huis op de Cuesta de Gómerez, aan de voet van het Alhambra. Met de eigenaar van dit huis, had ik namelijk al vaak gemaild en misschien was dit wel iets voor mij geweest. Ook passeerde ik stiekem ook nog even het straatje waar Marieke woonde, de Calle Salamanca vlak achter de kathedraal. Het was een prachtig smal straatje, hoge huizen, met kleine balkonnetjes, hier zou ik ook wel kunnen wonen al was mijn kamer 8m3. Ik wierp een blik omhoog, maar zag niemand en liep richting Reyes Católicos om terug te gaan naar het hostel, het moest tegen tweeen zijn geweest. Slenterend over de sierlijke troittoirs, hoorde ik opeens een stem achter me. “Eva …?” Het was Marieke, die achter me liep. De halve weg, ik herinner me niet waar we allemaal heen zijn gelopen, hebben we aan één stuk door lopen kletsen over Granada,kofferleed, kamers, school, en het huis waar ze woont. En zijn we vervolgens op een terras neergestreken om nog verder te kunnen kletsen… Ik vergat helemaal waarom ik nou de stad in was gegaan, namelijk om meteen een spaanse mobiel te kopen, en een uurtje later had ik hem in mijn hand.. een gloednieuwe telefóno básico, met beltegoed.. immers dat dat dácht ik...

En zoals het spreekwoord luidt; “zelfs een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen”, ging dat voor natuurlijk weer niet op.. In de winkel heb ik wederom de kleine lettertjes niet gelezen, want na één keer bellen sprak een vriendelijke stem mij toe dat ik géén beltegoed meer had.. Er zat namelijk zo’n kaartje waar je alle (adres)gegeven moet schrijven en opsturen naar Vodafone.. en dán pas kreeg je je twaalf euritos. Nou is dit ook weer géén hele grote ramp, kan er ook nog wel bij.. maar er was me nog niet iets fatsoenlijks gelukt.. Met een nepsmile lachtte ik de eerste beste verkoper van de sigarenwinkeltje,oftewel peukería (Fabie 2006), om er twintig euro op te zetten. Zo gezegd zo gedaan, en ik belde alle nummers die ik genoteerd had staan..

Sommige geen gehoor, maar bij drie was het gelijk raak. Een kamer, bij twee madrileense dames op Calle Elvira kon ik direct langskomen, en de tweede en derde had ik besproken voor morgen.. Helaas was de kamer op Calle Elvira niet helemaal wat ik zocht, klein, muf, en de meiden bleken kettingrokers te zijn. De volgende die ik bezocht was een kamer op Plaza Nueva bij twee jongens uit Cádiz, en ik was direct verliefd op één van de kamers in het typische andalusische huis, ze waren de advertenties net aant ophangen in de straat, erachteraan mét mobiel, en ik sprak ik met ze af aan het einde van de straat, om meteen het huis te kunnen bezichtigen.

Achter een massieve houten deur, lag een patio en een wat oudere dame (de eigenares van het huis) was aan het opruimen. We volgden de jongen via de patio met fonteintje naar de trappen van het huis naar de eerste verdieping.. Dít was het type huis wat ik zocht, azulejos op de vloer, witte muren, sommige blauw, en één prachtige zonnige kamer met balkon.. alleen het hád wel een aantal nadelen. Er stonden nog géén meubels, er woonde nog niemand, géén internet, contract was een jaar, dus dan moest ik zélf voor iemand anders zorgen in maart, en als ik de kamer met balkon wilde moest ik door de kamer van één van de heren want dat was de mooiste kamer. De heren vonden het ovrigens geen probleem..maar toch… ik kon honderd keer dezelfde vraag stellen over de prijs.. maar er werd me té vaag over gedaan.. het kwam neer op het kan 300 zijn maar ook 400 En daar hou ik niet zo van.. en ook Marieke zou er over getwijfeld hebben.. Nou ja het was pas de eerste dag, dus toch nog maar even meer kamertjes bekijken…

Ook heb ik vanmorgen de Carmen (andalusische villa) op de Cuesta Alhalcaba bekeken, werkelijk prachtig, maar dat vond ik uiteindelijk te ver uit het centrum, en de keuken was wel een zootje.. door de vijf heren die het huis bewoonden.. Verder met Marieke door de stad gestruint naar advertenties, de Kabab King niet overgeslagen, evenmin de Mango’s en de Zara’s die toch op de route lagen, en vanavond weer een piso bezoeken vlakbij het Alhambra. Daarna sluiten we de dag natuurlijk weer traditioneel af, met een tapasrondje door la ciudad de los sueños (stad der dromen)…

Eva

Een lach en je bent in Spanje..?!

Zo snel gaat het helaas niet, athans, niet voor mij...Ik herinner me de woorden van Nai nog goed, toen we met z’n allen voor het laatst uit eten gingen; “Eef, je moet niet teveel meenemen”… En ik heb het echt geprobeerd in mijn oren te knopen, maar op één of andere manier lukt het me nooit. Die hele zondagavond ben ik bezig geweest om die twee koffertjes zo handig mogelijk in te pakken, en uiteindelijk.. ik kreeg ze dicht.. Ware het niet dat opeens, uit dat ene hoogzwangere zwarte koffertje van mij, een pijnlijk geluid kwam, toen ik ze trots naast elkander opstelde in de kamer. En echt, deze reis had niet erger kunnen beginnen, mijn koffer was letterlijk uit zijn voegen gebarsten.. En heb mezelf die laatste handdoek die ik er zonder genade in had gepropt tot op heden niet vergeven, dat koffertje had drie jaren trouwe dienst gedaan..Gelukkig had ik snel een andere koffer geregeld zodat dit probleem al snel weer was opgelost.. als dit het enige is dacht ik later?

Vol goede moed, een perfect duo aan koffers á 15 kilo elk, met spullen voor een half jaar en handbagage, vertrok ik de volgende dag richting Airport Dusseldorf-Weeze voor de vlucht naar Málaga van 15.00. Eenmaal in de rij tussen de Torremolinostoeristen, en backpackergroepjes sloot ik aan in de rij om in te checken.. Nerveus was ik wel, want die grootste van de twee had wél 2 kilo overgewicht, maar goed das geen ramp.. dat weet je van tevoren en ik kon écht niet minder meenemen.. De rij werd steeds kleiner, en ik wilde mijn koffers zojuist op de bagageband leggen, toen de grondstewardess me in het Duits (uiteraard) vroeg of dat er nog een tweede persoon was.. Nee? Hoezo? Ik heb voor twee koffers geboekt.. “Nou dan heb je maar liefst 15 kilo overgewicht..” En echt, Jetzt brecht mir mein Klumpf, kwam er snel in me naar boven, en voor ik er nog tegenin kon gaan duwde ze me een blad met piepkleine lettertjes onder mijn neus waarvan het woord GESAMTGEWICHT 15 kilo, stond.. Ik wist ff niet waar ik het zoeken moest op dat moment, want ik kan het land geen half jaar verlaten zónder die koffer, en ik kon nog nooit zo goed Duits. Die kleine letters hadden wel eens duidelijk Groot op de site mogen staan, want welke idioot neemt nou drie koffers mee met een totaalgewicht van 15 kilo, dan moet je ze zowat leeg vervoeren...

Totaal, aangeslagen, spoedde ik mij naar de bankjes om de écht nodige dingen over te laden, en kwaad propte ik nog wat vestjes, truitjes, sokken, in mijn al véél te zware handbagage. De rest konden mijn ouders wel per post verzenden zodra ik een adres heb in Granada. Ik checkte één van de koffers in en passeerden we nog snel de kantine voor een kop koffie voordat ik zou vertrekken. Starend vanuit het dakterras, naar het luchthaven personeel, dat kriskras in bagagetreintjes over de banen scheurden en driftig aan laden en lossen begonnen.. En met mijn creatieve geest, kwam het nog even in me op om één van die jongens flink wat ‘Trinkgeld’ aan zu bieten,om stiekem toch das Gepäck over de reling te laten zakken om het in het bagageruim van de Airbus te laten verdwijnen… ik kon wel weer lachen.. Zo weinig meenemen, dat het bijna grappig is, maar goed eigenlijk kon ik wel janken...

Eenmaal in de lucht, heb je natuurlijk alle tijd om te bedenken wat je nou écht bent vergeten, en rommelend in de chaos in mijn tas deed ik de ontdekking. S***, Reservelenzen en een belangrijk medicijn zaten nog in die andere koffer, maar wel een lullig Ledlampje voor mijn laptop heb ik nog kunnen grijpen.. En ja, je leest het goed een LEDLAMPJE , hoé belangrijk is dát?! En een nietmachine dan?? Ja dat zat allemaal wél in mijn tas. En hoé belangrijk zijn lenzen? Juist. De hele vlucht werd ik er niet vrolijker op door ook nog te ontdekken dat ik ook nog eens niet langer beschikte over my two red friends (lees: stijltang en pumps).

De avond in Málaga verliep trouwens wel smoothly.. Vanaf Málaga – aeropuerto, met Renfe Cercanías naar Málaga-Centro verliep vrijwel probleemloos, en als een echt citygirl hield ik de eerste beste taxi aan naar om me naar de Camino-Nuevo te laten rijden..

Hostel Melting- Pot was is dan een warm welkom op zo’n moment. Een vrolijk gekleurd en vooral schoon hostel in Arabische stijl, compleet met bar en dakterras, symphatiek personeel, en leuke gasten. De kamer deelde ik met Engelse meiden, en een vriendelijke Francese. Ik settelde me aan de bar, naast twee loodgieters uit Australie, die op surfvakantie waren, en zich verbaasden over het feit hoeveel talen wij nederlanders wel niet spraken.. (Sí, je peux cambiar, very schnell..)En knoopte een gesprek aan met de Franse barman, die bezig was een onweerstaanbare Sangría Extraordinaria, en een paar tapatjes (ik moest er ook wel een kwartier op wachten), maar dan héb je ook wat… Ik was alle ellende alweer een beetje vergeten, én, het regende tenminste niet deze keer. Het moest tegen enen zijn geweest dat ik uiteindelijk in slaap viel..

Nu de volgende ochtend, zit ik hier op het dakterras van hostel, in Málaga, de lucht is blauw en ik kan de zee gewoon zien, bajo el sol. De radio speelt zachtjes, een salsa van Hector Lavoe met de tekst;

“Pronto llegará el día de mi suerte, Sé que antes de mi muerte, Seguro que mi suerte cambiará”
(Snel ,zal de dag van mijn geluk aanbreken..etc.))

Dit kan toch geen toeval meer zijn? Nu ga ik maar even op internet kijken hoe laat de bussen naar Granada vertrekken...

Eva

3 Noches...

Op een zonnige dag in Maart 2008, de 14e om precies te zijn , stak ik nietsvermoedend het sleuteltje in mijn brievenbus en opende het krakkemikkige deurtje, zoals ik dat iedere dag deed. En ik weet niet of ik teveel films heb gekeken, vast wel, maar opeens leek het erop alsof uit het altijd donkere gat een oogverblindend helderwit licht leek te schijnen…want daar lag… eindelijk…die witte envelop met het logo van de Universiteit waarop ik al dagen wachtte... Met mijn tassen, gewapend met mobiel vloog ik de trap op naar de eerste etage met de brief in mijn hand. Struikelde ik nog half over de drempel, én gelukkig waren mijn twee roomies thuis, want dit was nou net niet het geschikte moment voor mij om alleen te zijn… In de keuken met Tien en Maika, met één oog dichtgeknepen, opende ik de envelop, keek erin, en zag alleen nog maar de vetgedrukte woorden;

Granada (Spain)

Die twee woorden waren overigens genoeg, ik stuiterde minstens twintig rondjes door het huis, zocht naar de kurkentrekker in de la, en de rest van de brief?.. Die heb ik niet eens meer gelezen…

Nu is het bijna zover..Inmiddels heb ik letterlijk een papierwinkel aan brieven getekend, verstuurd, handtekeningen verzameld, tig keer gefaxt, gemaild, gekopieerd, nog een keer getekend. Ook nog eens tickets geboekt, hotels geregeld, pasjes aangevraagd, gekopieerd, verspreid, machtigingen, verzekeringen gecheckt, abonnementen stopgezet, én mijn bijbaantje opgezegt. Wat toch wel een beetje een raar gevoel was. Mijn fiets staat in de box gestald, de flamenco poster is van de muur gehaald en rond middernacht op de Gloriantdreef , terwijl er bij de buren werd ingebroken, stapelde ik nietsvermoedend maar liefst twaalf dozen, drie koffers en heel wat plastieken tasjes tot een hoge muur aan het voeteneind van mijn bed.. De ochtend brak aan, ik draai me nog een keer om en trek de deur achter me dicht, el primer paso, mijn kamer is al verhuurd ...

Nu ben ik bijna klaar voor, een half jaartje studie in Spanje..alleen ik moet mijn drie koffers nog zien in te pakken, en als je me kent weet je vast wel dat.. nouja daar zal ik jullie niet mee vervelen. Op maandag 15 september, tegen vijven in de middag vlieg ik van Düsseldorf naar Málaga (en laat het NIET regenen por favor). Met een beetje geluk zit ik dan de 16e in hartje Granada. En echt..ik ga jullie vast missen maar ik heb er zin in!

Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van mijn spannende, Andalusische avonturen met een gouden randje die ik ongetwijfeld weer ga beleven in España. En heb ik mezelf op z’n minst een aantal doelen gesteld: Zo hoop ik snel een kamertje te vinden dichtbij de Calle Elvira (liefst mét balkon en zonnig dakterras), nog meer schrijfwijzes te ontdekken voor het woord ‘Shoarma’, minstens twee passen flamenco te kunnen dansen, nog één keer op pumps het Alhambra te betreden, en uiteindelijk, toch ook wel die 30 ECTS zien binnen te slepen.. En schatjes, voor de vip versie? We bellen..!

Liefs Eva

Como la realidad gana siempre de la fantasia’

Al vanaf het begin van de reis had ik al tegen deze dag opgekeken, en de hele website van de KLM binnenstebuiten gekeerd om te kijken of ik mijn ticket niet nog een week of drie kon uitstellen... helaas, want dan moest ik een nieuw retour boeken en dit is min of meer onmogelijke onder de 700 euritos.. Maar goed, het vertrek uit México, en het leven wat daarbij hoort.. De hele vakantie hadden we eigenlijk al verschillende vertrekmomenten gehad want het waren eigenlijk meer dan drie reizen in één die we hadden gemaakt. Het vertrek vanuit Ocotlán, Cholula en Acapulco, en het vertrek vanuit Mexico stad. Alleen het grootste vertrek kondigde zich dan ook nu aan. Het vertrek uit het land en van een cultuur, en een afscheid van al die jonge mensen die vrienden waren geworden en van Lau, die we weer een tijd lang zouden moeten missen. Ook keek ik weer op tegen de aankomst in Nederland, het weer, de drukte en de stress, het werken bij La Place, waaruit mijn leven vooral uit zal bestaan voordat ik naar Granada zou vertrekken. Want ja, niet voor niks gaat de zon op, he. Maar ik kon wel weer een beetje lachen als ik dacht aan mijn gezellige kamertje op de Gloriantdreef en de feestjes bij ons in huis, mijn blauwe fiets met gouden bolletjes en mijn lieve huisgenoten uit Utrecht, waarvan ik er eentje heb meegenomen. Tineke is behalve mijn huisgenoot ook studiegenoot en mijn helpdesk voor huishoudelijke, algemene en officiële problemen. Ze is handig en praktisch ingesteld, houdt van leuke en gezellige dingen en haar verstand laat haar nooit in de steek. Ik ben ook praktisch ingesteld, maar dan anders praktisch, ofwel praktisch met een knipoog. Mijn verstand laat het ook regelmatig over aan het gevoel want niet bij alle zaken ten goede komt, of ik droom even weg, ook op momenten waarop dat minder gewenst is waardoor ik af en toe weer eens hardhandig met de neus op de feiten wordt gedrukt. Met de neus op de feiten gedrukt, werden we ook toen we deze ochtend nog wat Mexicaanse waren voor thuis in wilden slaan in de enorme Wal-Mart, die op een afstandje van het huis lag. We kochten zoveel tequila, maïstortilla’s, chilisaus, oaxaceña en nog wat andere lokale waren, dat ik wel genoodzaakt was een extra tas in te checken omdat ik anders zeker boven de vijfentwintig kilo zou uitkomen. Dus op stip en sprong moest ik alles nog verdelen over een koffer en een tas nog voordat Elvia zou arriveren. Net op tijd klikte ik mijn koffers dicht toen de Nex- Tel van Laura oplichtte en Elvia met haar zwarte Passat sportmodel buiten stond te wachten. We sleepten onze spullen naar buiten, en voor de laatste keer stapten we in voor de korte roadtrip van een uurtje naar de luchthaven van Guadalajara. Elvia ging niet parkeren dus stopte op de plaatsen waar men kon laden en lossen dus van haar namen we bij de auto afscheid. Ze zou rondjes blijven rijden met Mariana zodat Laura wel mee naar binnen kon om rustig afscheid van ons te kunnen nemen. Nou het moment was dan eindelijk daar, we omhelden elkaar voor de laatste keer en namen afscheid van elkaar. Terwijl we Laura nakeken tijdens het teruglopen naar de auto, draaide ze zich nog minstens tien keer om, om ons uit te zwaaien tot dat ze compleet uit het zicht was verdwenen. Ik volgde Tineke die naar de incheckbalie liep en haar papieren toonde aan de baliemedewerker, nadat onze koffers uitgebreid werden gecheckt. Ik hield mijn hart vast omdat ik meer Tequila bij me had dan wettelijk was toegestaan maar met een simpele knipoog palmde ik ook deze Mexicaanse bewaker in waarop hij lachte, knikte en zei dat het goed was. Maar een nieuw probleempje kondigde zich natuurlijk al weer aan ondanks dat ik altijd georganiseerd en goed voorbereid op reis ging. Ik denk dat Mexico iets met mijn persoonlijkheid moest hebben gedaan want de migratiepapieren die ik toen nog veilig had opgeborgen in mijn tas waren opeens spoorloos verdwenen. Zenuwachtig zocht ik mijn tas door die gevuld was met flyers, kassabonnen, viltjes, Corona kroonkurken, en andere onbelangrijke zooi maar nergens kon ik die verdomde migratiepapieren vinden. Terwijl ik zocht legde Tineke de baliemedewerker uit dat ik ze zo snel niet vinden kon waarop deze reageerde met dat ik nog de tijd had tot in Mexico om ze te vinden omdat ik anders opnieuw door de migratie zou moeten. In eenmaal in het vliegtuig keerde ik mijn tas binnenste buiten en uiteindelijk vond ik de papieren in één van de twintig zijvakken in mijn tas. Tineke en ik konden weer voorzichtig lachen, want het bleek achteraf onmogelijk om nog op tijd door de migratie te komen omdat we precies een kwartier hadden om van het ene vliegtuig in het andere te komen op de luchthaven van Mexico D.F., en nu konden we dat hele ritueel gelukkig achterwege laten. Eenmaal in het KLM toestel kan je rustig de overstap maken, dat kwam waarschijnlijk door de Nederlands sprekende luchtpersoneel en dat er natuurlijk ook Nederlands gesproken werd in het vliegtuig zelf door de passagiers die stuk voor stuk naar Amsterdam zouden worden gebracht. De terugreis heb eigenlijk vooral proberen te slapen om maar niet te hoeven denken aan het leven thuis, en al helemaal om niet te hoeven denken aan het weer en de duizend en één dingen die ik nog zou moeten doen. Even had ik spijt dat ik de Erasmus uitwisseling niet naar Guadalajara had gepland, maar naar Granada, maar na even goed nadenken wist ik dat dát niet nodig was. Andalusië is ook heel mooi en minder ver weg van je huis en je familie, alhoewel wist ik dat ik het nu de wereld wel aankon, dat ik alles wel aankon. Zo’n reis doet hoe dan ook altijd wel iets met me, het veranderd me en laat me anders naar dingen kijken. Zelfs nu. Ik heb deze reis als bijzonder mooi ervaren, anders dan anders als alle andere mooie reizen die ik heb gemaakt. Ik heb op sommige momenten meerdere keren naar de lucht gestaard om te vragen aan wie dan daar dan ook moge zijn, waar ik dit allemaal aan te danken heb en waarom ik, waarom wij, op deze plaatsen mochten zijn en waarom wij dit mochten zien. En nu, ga ik dit verhaal tot een einde brengen, alleen kan ik de juiste woorden niet vinden. De 19.927 die ik tot nu toe heb geschreven zijn er eigenlijk nóg steeds te weinig. Maar dan heb je in ieder geval iets, dat je over een lange tijd nog kan lezen of kan laten lezen. En tja, het land van de diepe wateren en rokende vulkanen heeft mijn hart wel een beetje veroverd…

Teotihuacan en naranja y el cáos al estacion del Norte en el D.F.’

Vandaag zou het Koninginnedag zijn in Nederland. Normaal ben ik niet zo paternalistisch ingesteld, maar als je zover van huis bent denk je toch nog wel eens terug aan m’n kikkerlandje Nederland. Je beseft ook dat men hier zich om hele andere dingen bekommerd dan in Nederland en dat er hele andere problemen zijn dan daar. Toch kan ik stellen dat het leven hier veel relaxter is, niet omdat er een vakantieachtige sfeer hing deze drie weken. Met de nadruk op ‘leven’, want dat is hier meer. De mensen maken zich minder druk, leven minder volgens een schema, iets waar ik in het begin nog wel eens sterk aan moest wennen., en lopen de dingen die eigenlijk écht belangrijk zijn zoals familie en vrienden niet voorbij. Iedereen groet elkaar ondanks dat je elkaar niet eens kent, iets wat in Nederland bijna als ondenkbaar kan worden gezien. In Nederland heeft iedereen een drukke agenda waarin er drie weken van te voren een afspraak kan worden gemaakt als je eens een keer met iemand een borrel wil drinken, moet je drie jassen aantrekken als je een avondje wil gaan stappen, en de bus naar de stad nemen omdat ik anders in de dagelijkse windstoten langs de oudegracht van m’n blauwe fiets met gouden bolletjes waai. Maar goed buiten dit alles, mag ik niet klagen, want in Nederland heb ik tot nu wel al mijn kansen kunnen benutten, heb ik m’n eigen Mexico in mijn kamer op de gloriantdreef gecreëerd, want als je in Nederland écht iets wil, kan je het ook bereiken, als je er maar genoeg voor doet. Dat is in Mexico weer niet het geval want als je ouders geen geld hebben om je te laten studeren, dan kan dat simpelweg ook gewoon niet waardoor je gewoon aan het werk gaat in de papa’s verrijdbare taquería, of een baantje op de boot zoals de jongeman in Acapulco. En toch.. misschien zijn die mensen we gelukkiger dan de gemiddelde afgestudeerde topmanager in Nederland die misschien al drie keer hertrouwd is, een hekel heeft gekregen aan schoonmoeders, een heuse burn- out heeft gehad en zich druk maakt om welke auto hij rijdt, want ik wordt weer bevestigd in het prachtige spreekwoord dat mijn oma altijd zei, ‘hoe minder je hebt, hoe minder je kwijt kan raken. En ook de oneliner ‘geld maakt niet gelukkig’ is hierop zeker van toepassing. De hele vakantie waren het ook de mensen, de kleurige omgeving kortom de kleine dingetjes die ik zag en die mij gelukkiger maakte dan ooit. Het reizen met een halve tas, wat voor mij eerst nog als ondenkbaar kan worden gezien, waren de leukste dagen van het hele jaar geweest, want ik ben van de vijf dingen die ik bij me droeg, maar liefst niet één ding verloren.
En vandaag, op koninginnendag,. rijden we over de snelweg richting Pachuca naar één van de zeven wereldmonumenten die ik binnen nu en enkele uren zal betreden. Dat kan ik alleen maar beschouwen als een grote eer. De Piramides van Teotihuacán, dateren uit 200 voor Chr maar de naam Teotihuacán werd pas eeuwen later gegeven door de Azteken. In het Nahuatl, betekent het "plaats waar men god wordt", nou of ik dat ik een godin werd dat weet ik niet maar ik voelde me toen ik uitkeek over het enorme gebied wel iets aparts, zeg maar. De Azteken hadden grote eerbied voor Teotihuacan, en zij geloofden dat de stad door goden is gebouwd. Dat kon ook niet anders want hoe we het anders mogelijk om zo’n enorm bouwwerk te maken zonder dat er ook maar iets van de moderne wereld aan te pas kwam. We fantaseerden zittend op de Piramide del Sol, over hoe het bouwwerk tot stand moest zijn gekomen. Voordat we trouwens aan de klim van de Piramide del Sol begonnen, dat bestond uit een ontelbaar aantal lastig begaanbare treden, gestimuleerd door Almohada die zei dat er een ‘bar’ boven op de piramide was, liepen we langs talloze souvenir kraampjes en ontdekten we dat je als je alles wilde zien er wel een hele dag moest verblijven. Daar hadden we uiteraard geen tijd voor dus betraden we alleen de grootste Piramide del Sol, die op dezelfde manier bebouwd was als de Piramide de la Luna, en versierd met de oranje bloemenkransen die ik in mijn tas had zitten vierden we koninginnendag op het enorme bouwwerk. Ik wed dat we de eerste Nederlanders zijn in de gehele geschiedenis, die deze dag op de Piramides van Teotihuacán vierden. Toen we het zat waren daalden we af via de gebruikelijke trappen en liepen we naar de wagen om een restaurantje te gaan zoeken waar we Quesadillas con Chorizo konden gaan eten. Gewapend met onze pijl en boog, die we bij een souvenirkraampje op de kop hadden getikt waren binnen enkele minuten aangeschoven in één van de tientallen restaurantjes langs de route. De tafel bezaaid met een stapel Quesadillas, Micheladas en limoentjes. Simpel, maar héél lekker. Ook probeerde we nog pulque een Azteeks drankje, gemaakt van de Agave. De plant waar ook tequila van werd gemaakt en waar het in de verste verte nog niet naar smaakte, gelukkig, want op tequila was in minder dol naar een aantal slechte ervaringen enkele jaren terug.
Die avond zouden we per bus weer vertrekken, omdat we op tijd naar Guadalajara moesten omdat we onze vlucht op vrijdag moesten halen, en we ook nog op het laatste moment naar het dorpje Tequila zouden gaan. Wat de bakermat moest zijn van uiteraard ‘de Tequila’.
Toen we die avond bepakt en bezakt aan de terugreis begonnen. Hadden we er natuurlijk niet aan gedacht dat het dat weekend in heel Mexico Puente was. Dat houdt in dat het weekend al op donderdag begint, en dat de halve stad leeg zou lopen om naar vrienden of familie in de rest van het land te gaan. Het drukke en vervuilde Mexico Stad is geen plek om te blijven namelijk. En we erop konden rekenen dat het er bij de busstations met handen en voeten uit zou hangen. Er was al een telefoontje gepleegd naar het zuidelijke busstation dat in de buurt van het huis van Alan en kleiner was dan het in Mexico D.F gelegen Estación del Norte, waar we op de heenweg waren belandt, maar deze lieten ons weten al tot middernacht vol te zitten en dat we het in het noorden maar moesten proberen. We vertrokken vlak na de avondspits om het vele verkeer dat de stad uit stroomde te vermijden. Maar tevergeefs, het was nou eenmaal Puente en reden we stapvoets de stad uit, waarin Almohada er ons op wees de ramen en deuren gesloten te houden in verband met de mogelijke berovingen die zo nu en dan plaatsvonden. Opeens sloegen we een straat in van de hoofdweg af, omdat Miguel meende een binnendoor route door het centrum te weten, en zo konden we toch nog de prachtig mooie koloniale kathedraal zien, het verlichtte Zócalo en de typische straatjes van het centrum. Ook passeerden we de straat waar de vele musea lagen, en sneden we een stuk van de drukke hoofdweg die als een ader de stad in tweeën splitste.
Aangekomen bij het Estación del Norte was het nog erger dan we dachten.. en we hebben drie kwartier gestaan, om alleen al de wagen te kunnen parkeren. Laura was inmiddels al een half uur geleden uitgestapt om zo snel mogelijk nog kaartjes te kopen voor de bus om nog voor middernacht te kunnen vertrekken. De rijen op het station voor het loket van Puebla waren zowat oneindig en ook voor Acapulco waren immens lang. Ik hoopte dat Guadalajara minder populair zou zijn maar ook deze rij was niet mis, dus ik begon te vermoedden dat we misschien de eerste bus van de volgende dag zouden moeten pakken.. Toen Alan me liet weten dat je naar de kustplaats Puerto Vallarta moest gaan, via Guadalajara zou gaan en Laura al een uur spoorloos was op dit godvergeten ‘Estación del Norte’, wistten we ons even geen raad meer. Door de grote drukte kon ze waarschijnlijk haar telefoon niet horen en stond ze in de rij voor een kaartje. Toen ze uiteindelijk door de Nex Tel liet weten nog drie kaartjes te geregeld te voor de bus van tien over twaalf maakte mijn hart een sprongetje, het was gewoon onmogelijk geweest om nog een dag later in Guadalajara aan te komen, want dan zou ook onze terugvlucht nog in gevaar komen. Maar goed, we zouden vannacht nog vertrekken dus alles kwam goed, alhoewel ik er al bijna niet meer op hoopte de anderen de volgende dag mee naar Tequila zou krijgen. We spoedden ons naar de eerste beste broodjeszaak, want omdat we vanaf vanmiddag al niks meer hadden gehad, rammelden we van de honger. Door de grote drukte, was ook aanbod in broodjes flink gedaald waardoor er nog ongeveer twee soorten overbleven. Een sandwich met ham en kaas, of ééntje met tonijn. We gingen maar voor de eerste en luttele minuten laten zaten we met al onze spullen op een bankje te eten, gelukkig was het een lekkere dikke sandwich waar we de rest van de nacht wel weer even op vooruit zouden kunnen. Rond twaalf uur liepen we richting de vertrekhal van de bus, en moesten we helaas afscheid nemen van Alan en Almohada. Het was een beetje een raar gevoel om afscheid te nemen van mensen waarmee je dag en nacht had doorgebracht, en die zoveel voor ons hadden gedaan, in ieder geval, mij een onvergetelijke week hadden bezorgd. Maar gelukkig vonden zij het ook leuk dat wij er waren, en Alan zei me nog dat dit voor hem ook een twee hele leuke weken was en dat het ook weer niet altijd zo was. Iedereen moest natuurlijk normaal ook gewoon naar werk of school, maar toch. De tijd in het huis in Cholula was echt bijzonder leuk geweest evenals het hotel van z’n ouders en de tijd in Mexico stad, alle piramides, de restaurantjes en barretjes, de nachtelijke tochten en rondvaarten en eigenlijk alles wat we dan ook hebben gedaan en gezien, ‘lo quedo en el corazón’ .
Een laatste groet tijdens het passeren van het bewaakte ijzeren hekwerk, en na enig op en neer lopen betraden we dan eindelijk met al onze spullen en de rieten hoedjes uit Acapulco de juiste bus. De zeven uur durende busreis terug was alles behalve comfortabel. Ik zat bij het raampje naast Tineke en ondanks dat het eerste klas was waren de stoelen een crime als je ’s nachts moet reizen. Toen ik probeerde te slapen en van mijn sjaal een dekentje had gemaakt, hoorde ik opeens een geluid dat het laatste is wat je op dat moment wil horen. Achter ons zat een luid, maar dan ook echt luid snurkende beschonken mexicaan die tot ergernis van de hele bus de halve nacht als een kettingzaag heeft liggen snurken. Tegen zessen, kwamen we dan ook als vaatdoeken de bus uitgevallen, en ik had m’n lenzen maar uitgelaten omdat mijn ogen er zowat uitvielen. Dat had ik overigens alleen in Mexico stad en wat ik tot op heden nog niet kan verklaren. De vorige dag, toen ik mijn lenzen indeed had ik het gevoel alsof mijn ogen uit werden gestoken. Maar toch, moest ik ze maar inhouden omdat ik anders de helft van het werelderfgoed waar we toen naartoe zouden gaan anders zou moeten missen, en dat wil niemand. Maar goed de schoonheid van het busstation in Guadalajara hoefde ik toch echt niet scherp te zien, dus liet ik ze maar uit. We zwegen de hele taxirit naar huis om vervolgens na een douche meteen het bed van Lau in te duiken. Kapot waren we, en er was geen haar op mijn hoofd die er nu nog over dacht vandaag naar Tequila te willen gaan.