Het is zondagochtend 11.30, het regent een beetje… Dik twee weken zijn inmiddels verstreken, en ik voel me wel al een beetje thuis in Graná. Misschien wordt het tijd om er maar weer eens iets over te vertellen tussen alle gesprekken door, want ja, “time flies when your having fun”. Waar ik de afgelopen dagen heb uitgehangen weet ik ook allemaal niet meer precies.. alleen ik weet inmiddels wel waar ik de lekkerste baklava kan halen, goede tapas kan eten en waar we het best de salsa kunnen dansen, en waarempel.. het zit allemaal om de hoek. Ook probeer ik maar weer eens een vermakelijk nieuw verhaaltje in elkaar te flansen, maar met skype, msn, mail, telefoon en een gillende jaime die vanuit de badkamer vraagt of dat ik de boiler opnieuw aan wil zetten, of vraagt hoe de citruspers nou ook alweer werkt, is dat niet zo maar even gedaan.
De afgelopen dagen hebben we ook vooral Calle Recogidas afgestruind naar iets fatsoenlijks om aan te kunnen trekken, want tja, aan een koffertje afmeting weekendtas, voel ik me als een net alsof ik me zo kan verenigen met de talloze hippies in het Albaycin, die altijd dezelfde serenades brengen aan de altijd onbekende geliefden, en die verder ook niks nodig hebben.. Zij misschien niet, maar mijn ietwat matrialistische deel helaas toch echt wel. En op de achtergrond klinkt weer zachtjes ‘Mi primer millon’ van Bacilos vanuit mijn kamertje op de Plaza Nueva.
Verder doen we alles via de gemakkelijke weg; ‘Relax the max’. Een beetje Spaans dat wel, dus we raken al aardig ingeburgerd. Alleen, enige lastige vraagstukken waar Jaim en ik elke dag weer mee te kampen hebben zijn: “Wat moeten we nu weer aan?, is het niet té (kort)? Of zal ik die hakken wel aandoen?”..Ook welke thee zullen we kiezen (lees: ca. 981 smaken) is iets wat me altijd weer toch twijfels beweegt. Tja het leven gaat niet over rozen..soms.. want ook ben ik trouwens al een keer languit over straat gegaan voor de deur van het appartement (nee, mama, ik had niet gedronken), en ik heb natuurlijk alweer mijn eerste Rioja vlek op mijn witte broek gesignaleerd. Verder heb ik ook nog steeds geen kledingkast, want die is besteld bij één of andere teletienda, waarvoor wordt gebeld als ze aan de deur staan. Ik hoop trouwens écht niet dat we worden geacht deze zelf in elkaar te zetten?! Nou ja, gelukkig heb ik al wat telefoonnummers van Juanitos en Carlossen al verzameld die dat allemaal wel zou kunnen doen...
Trouwens, over Carlossen en Juanitos gesproken. De lijst telefoonnummers van ons drieën bij elkaar, begint toch al aardig lang te worden.. En we zeggen altijd; “sms’en ze/we na een paar keer niet terug?, Niks aan het handje, de rij is nog lang”. Want voor ieder probleem wat we mogelijk nog tegen kunnen komen hebben we een adresje. Zo hebben we een Madrileense technicus Antonio leren kennen, voor eventueel de afwasmachine of één van de andere huishoudelijke apparaten.. Een knappe portugese economicus, een undercoveragent Miguel die werkt voor de staat, een leraar informatica, sing and songwriter José, een neurochirurg die bij ons al heeft vastgesteld dat er aan onze sociale kwab niks schort, een dansleraar die de flamenco wil dansen in de grotten van Sacromonte met zonsondergang, een stel obers die ons maar al te graag willen uitnodigen voor een etentje buiten bij maanlicht, de Italiaanse huisgenoten van Marieke die fantástisch koken kunnen en natuurlijk onze vaste cubaan Nelson waarbij we iedere avond even langsgaan voor een mojito en/of salsatje. Ook hebben we zelfs onze private klusjes-boliviaan, Fredie, die dan weer een deur weg komt halen of onze bureaus opnieuw in elkaar zet. En gisteravond in el Taller Latino, op de Cuesta de Gómerez om de hoek, ‘t is echt waar, een Chileen met twaalf (hispano-árabe)paarden die ons uitnodigde voor een tochtje over het strand van Torremolinos.Tja,.. soms kan ik weer bergen verzetten, denk ik dan, en dan hebben we het nog niet eens over de kwaliteiten van al onze Erasmus collega’s gehad…
En ja, last but not least, zeker niet onbelangrijk. Morgen begint de universiteit. Dinsdag hadden we een kleine introductie op de Faculteit bij Triunfo, en ben ik inmiddels in het bezit van een splinternieuwe blauwe UGR map, en een Coca Cola rugzak. Ja,het eerste ben ik zeker trots op.. En ondanks het filmpje aan het begin dat niet echt uitnodigend klonk door de zware filmmuziek á Lord of the Rings, klonk het verder allemaal goed. Zeer georganiseerd, modern en duidelijk, ik heb namelijk wel eens slechter gehad in Spanje. De student staat hier op één, dus ik voel me zeker welkom. En het komt erop neer dat je de eerste week alle vakken mag gaan volgen die je maar wilt, en daarna pas een selectie kan maken. Nou, de vrijdag houd ik vrij, dat weet ik nu al, maar verder gaan we écht aan de slag dus…
Ojee, klein probleempje, de fontanero komt morgen voor een klein lek in de afvoer, zei Javi gister.... Nou, ik ga even aan Jaim vragen hoe we dat nou weer gaan doen, we zijn er namelijk niet, morgen…
Eva
De afgelopen dagen hebben we ook vooral Calle Recogidas afgestruind naar iets fatsoenlijks om aan te kunnen trekken, want tja, aan een koffertje afmeting weekendtas, voel ik me als een net alsof ik me zo kan verenigen met de talloze hippies in het Albaycin, die altijd dezelfde serenades brengen aan de altijd onbekende geliefden, en die verder ook niks nodig hebben.. Zij misschien niet, maar mijn ietwat matrialistische deel helaas toch echt wel. En op de achtergrond klinkt weer zachtjes ‘Mi primer millon’ van Bacilos vanuit mijn kamertje op de Plaza Nueva.
Verder doen we alles via de gemakkelijke weg; ‘Relax the max’. Een beetje Spaans dat wel, dus we raken al aardig ingeburgerd. Alleen, enige lastige vraagstukken waar Jaim en ik elke dag weer mee te kampen hebben zijn: “Wat moeten we nu weer aan?, is het niet té (kort)? Of zal ik die hakken wel aandoen?”..Ook welke thee zullen we kiezen (lees: ca. 981 smaken) is iets wat me altijd weer toch twijfels beweegt. Tja het leven gaat niet over rozen..soms.. want ook ben ik trouwens al een keer languit over straat gegaan voor de deur van het appartement (nee, mama, ik had niet gedronken), en ik heb natuurlijk alweer mijn eerste Rioja vlek op mijn witte broek gesignaleerd. Verder heb ik ook nog steeds geen kledingkast, want die is besteld bij één of andere teletienda, waarvoor wordt gebeld als ze aan de deur staan. Ik hoop trouwens écht niet dat we worden geacht deze zelf in elkaar te zetten?! Nou ja, gelukkig heb ik al wat telefoonnummers van Juanitos en Carlossen al verzameld die dat allemaal wel zou kunnen doen...
Trouwens, over Carlossen en Juanitos gesproken. De lijst telefoonnummers van ons drieën bij elkaar, begint toch al aardig lang te worden.. En we zeggen altijd; “sms’en ze/we na een paar keer niet terug?, Niks aan het handje, de rij is nog lang”. Want voor ieder probleem wat we mogelijk nog tegen kunnen komen hebben we een adresje. Zo hebben we een Madrileense technicus Antonio leren kennen, voor eventueel de afwasmachine of één van de andere huishoudelijke apparaten.. Een knappe portugese economicus, een undercoveragent Miguel die werkt voor de staat, een leraar informatica, sing and songwriter José, een neurochirurg die bij ons al heeft vastgesteld dat er aan onze sociale kwab niks schort, een dansleraar die de flamenco wil dansen in de grotten van Sacromonte met zonsondergang, een stel obers die ons maar al te graag willen uitnodigen voor een etentje buiten bij maanlicht, de Italiaanse huisgenoten van Marieke die fantástisch koken kunnen en natuurlijk onze vaste cubaan Nelson waarbij we iedere avond even langsgaan voor een mojito en/of salsatje. Ook hebben we zelfs onze private klusjes-boliviaan, Fredie, die dan weer een deur weg komt halen of onze bureaus opnieuw in elkaar zet. En gisteravond in el Taller Latino, op de Cuesta de Gómerez om de hoek, ‘t is echt waar, een Chileen met twaalf (hispano-árabe)paarden die ons uitnodigde voor een tochtje over het strand van Torremolinos.Tja,.. soms kan ik weer bergen verzetten, denk ik dan, en dan hebben we het nog niet eens over de kwaliteiten van al onze Erasmus collega’s gehad…
En ja, last but not least, zeker niet onbelangrijk. Morgen begint de universiteit. Dinsdag hadden we een kleine introductie op de Faculteit bij Triunfo, en ben ik inmiddels in het bezit van een splinternieuwe blauwe UGR map, en een Coca Cola rugzak. Ja,het eerste ben ik zeker trots op.. En ondanks het filmpje aan het begin dat niet echt uitnodigend klonk door de zware filmmuziek á Lord of the Rings, klonk het verder allemaal goed. Zeer georganiseerd, modern en duidelijk, ik heb namelijk wel eens slechter gehad in Spanje. De student staat hier op één, dus ik voel me zeker welkom. En het komt erop neer dat je de eerste week alle vakken mag gaan volgen die je maar wilt, en daarna pas een selectie kan maken. Nou, de vrijdag houd ik vrij, dat weet ik nu al, maar verder gaan we écht aan de slag dus…
Ojee, klein probleempje, de fontanero komt morgen voor een klein lek in de afvoer, zei Javi gister.... Nou, ik ga even aan Jaim vragen hoe we dat nou weer gaan doen, we zijn er namelijk niet, morgen…
Eva
La bajada del sol
1 comentario:
Heej eef!
Wat leuk om allemaal te lezen. Al snuffel ik wel wat lichtelijke overdrevenheid, je hebt schrijftalent! Ben blij voor je dat je zo'n mooi appartement hebt en ga er maar vanuit dat je een van je don juans moet bellen voor het in elkaar zetten van de kast!
Liefs elvis
Publicar un comentario