Zo snel gaat het helaas niet, athans, niet voor mij...Ik herinner me de woorden van Nai nog goed, toen we met z’n allen voor het laatst uit eten gingen; “Eef, je moet niet teveel meenemen”… En ik heb het echt geprobeerd in mijn oren te knopen, maar op één of andere manier lukt het me nooit. Die hele zondagavond ben ik bezig geweest om die twee koffertjes zo handig mogelijk in te pakken, en uiteindelijk.. ik kreeg ze dicht.. Ware het niet dat opeens, uit dat ene hoogzwangere zwarte koffertje van mij, een pijnlijk geluid kwam, toen ik ze trots naast elkander opstelde in de kamer. En echt, deze reis had niet erger kunnen beginnen, mijn koffer was letterlijk uit zijn voegen gebarsten.. En heb mezelf die laatste handdoek die ik er zonder genade in had gepropt tot op heden niet vergeven, dat koffertje had drie jaren trouwe dienst gedaan..Gelukkig had ik snel een andere koffer geregeld zodat dit probleem al snel weer was opgelost.. als dit het enige is dacht ik later?
Vol goede moed, een perfect duo aan koffers á 15 kilo elk, met spullen voor een half jaar en handbagage, vertrok ik de volgende dag richting Airport Dusseldorf-Weeze voor de vlucht naar Málaga van 15.00. Eenmaal in de rij tussen de Torremolinostoeristen, en backpackergroepjes sloot ik aan in de rij om in te checken.. Nerveus was ik wel, want die grootste van de twee had wél 2 kilo overgewicht, maar goed das geen ramp.. dat weet je van tevoren en ik kon écht niet minder meenemen.. De rij werd steeds kleiner, en ik wilde mijn koffers zojuist op de bagageband leggen, toen de grondstewardess me in het Duits (uiteraard) vroeg of dat er nog een tweede persoon was.. Nee? Hoezo? Ik heb voor twee koffers geboekt.. “Nou dan heb je maar liefst 15 kilo overgewicht..” En echt, Jetzt brecht mir mein Klumpf, kwam er snel in me naar boven, en voor ik er nog tegenin kon gaan duwde ze me een blad met piepkleine lettertjes onder mijn neus waarvan het woord GESAMTGEWICHT 15 kilo, stond.. Ik wist ff niet waar ik het zoeken moest op dat moment, want ik kan het land geen half jaar verlaten zónder die koffer, en ik kon nog nooit zo goed Duits. Die kleine letters hadden wel eens duidelijk Groot op de site mogen staan, want welke idioot neemt nou drie koffers mee met een totaalgewicht van 15 kilo, dan moet je ze zowat leeg vervoeren...
Totaal, aangeslagen, spoedde ik mij naar de bankjes om de écht nodige dingen over te laden, en kwaad propte ik nog wat vestjes, truitjes, sokken, in mijn al véél te zware handbagage. De rest konden mijn ouders wel per post verzenden zodra ik een adres heb in Granada. Ik checkte één van de koffers in en passeerden we nog snel de kantine voor een kop koffie voordat ik zou vertrekken. Starend vanuit het dakterras, naar het luchthaven personeel, dat kriskras in bagagetreintjes over de banen scheurden en driftig aan laden en lossen begonnen.. En met mijn creatieve geest, kwam het nog even in me op om één van die jongens flink wat ‘Trinkgeld’ aan zu bieten,om stiekem toch das Gepäck over de reling te laten zakken om het in het bagageruim van de Airbus te laten verdwijnen… ik kon wel weer lachen.. Zo weinig meenemen, dat het bijna grappig is, maar goed eigenlijk kon ik wel janken...
Eenmaal in de lucht, heb je natuurlijk alle tijd om te bedenken wat je nou écht bent vergeten, en rommelend in de chaos in mijn tas deed ik de ontdekking. S***, Reservelenzen en een belangrijk medicijn zaten nog in die andere koffer, maar wel een lullig Ledlampje voor mijn laptop heb ik nog kunnen grijpen.. En ja, je leest het goed een LEDLAMPJE , hoé belangrijk is dát?! En een nietmachine dan?? Ja dat zat allemaal wél in mijn tas. En hoé belangrijk zijn lenzen? Juist. De hele vlucht werd ik er niet vrolijker op door ook nog te ontdekken dat ik ook nog eens niet langer beschikte over my two red friends (lees: stijltang en pumps).
De avond in Málaga verliep trouwens wel smoothly.. Vanaf Málaga – aeropuerto, met Renfe Cercanías naar Málaga-Centro verliep vrijwel probleemloos, en als een echt citygirl hield ik de eerste beste taxi aan naar om me naar de Camino-Nuevo te laten rijden..
Hostel Melting- Pot was is dan een warm welkom op zo’n moment. Een vrolijk gekleurd en vooral schoon hostel in Arabische stijl, compleet met bar en dakterras, symphatiek personeel, en leuke gasten. De kamer deelde ik met Engelse meiden, en een vriendelijke Francese. Ik settelde me aan de bar, naast twee loodgieters uit Australie, die op surfvakantie waren, en zich verbaasden over het feit hoeveel talen wij nederlanders wel niet spraken.. (Sí, je peux cambiar, very schnell..)En knoopte een gesprek aan met de Franse barman, die bezig was een onweerstaanbare Sangría Extraordinaria, en een paar tapatjes (ik moest er ook wel een kwartier op wachten), maar dan héb je ook wat… Ik was alle ellende alweer een beetje vergeten, én, het regende tenminste niet deze keer. Het moest tegen enen zijn geweest dat ik uiteindelijk in slaap viel..
Nu de volgende ochtend, zit ik hier op het dakterras van hostel, in Málaga, de lucht is blauw en ik kan de zee gewoon zien, bajo el sol. De radio speelt zachtjes, een salsa van Hector Lavoe met de tekst;
“Pronto llegará el día de mi suerte, Sé que antes de mi muerte, Seguro que mi suerte cambiará”
(Snel ,zal de dag van mijn geluk aanbreken..etc.))
Dit kan toch geen toeval meer zijn? Nu ga ik maar even op internet kijken hoe laat de bussen naar Granada vertrekken...
Eva
Vol goede moed, een perfect duo aan koffers á 15 kilo elk, met spullen voor een half jaar en handbagage, vertrok ik de volgende dag richting Airport Dusseldorf-Weeze voor de vlucht naar Málaga van 15.00. Eenmaal in de rij tussen de Torremolinostoeristen, en backpackergroepjes sloot ik aan in de rij om in te checken.. Nerveus was ik wel, want die grootste van de twee had wél 2 kilo overgewicht, maar goed das geen ramp.. dat weet je van tevoren en ik kon écht niet minder meenemen.. De rij werd steeds kleiner, en ik wilde mijn koffers zojuist op de bagageband leggen, toen de grondstewardess me in het Duits (uiteraard) vroeg of dat er nog een tweede persoon was.. Nee? Hoezo? Ik heb voor twee koffers geboekt.. “Nou dan heb je maar liefst 15 kilo overgewicht..” En echt, Jetzt brecht mir mein Klumpf, kwam er snel in me naar boven, en voor ik er nog tegenin kon gaan duwde ze me een blad met piepkleine lettertjes onder mijn neus waarvan het woord GESAMTGEWICHT 15 kilo, stond.. Ik wist ff niet waar ik het zoeken moest op dat moment, want ik kan het land geen half jaar verlaten zónder die koffer, en ik kon nog nooit zo goed Duits. Die kleine letters hadden wel eens duidelijk Groot op de site mogen staan, want welke idioot neemt nou drie koffers mee met een totaalgewicht van 15 kilo, dan moet je ze zowat leeg vervoeren...
Totaal, aangeslagen, spoedde ik mij naar de bankjes om de écht nodige dingen over te laden, en kwaad propte ik nog wat vestjes, truitjes, sokken, in mijn al véél te zware handbagage. De rest konden mijn ouders wel per post verzenden zodra ik een adres heb in Granada. Ik checkte één van de koffers in en passeerden we nog snel de kantine voor een kop koffie voordat ik zou vertrekken. Starend vanuit het dakterras, naar het luchthaven personeel, dat kriskras in bagagetreintjes over de banen scheurden en driftig aan laden en lossen begonnen.. En met mijn creatieve geest, kwam het nog even in me op om één van die jongens flink wat ‘Trinkgeld’ aan zu bieten,om stiekem toch das Gepäck over de reling te laten zakken om het in het bagageruim van de Airbus te laten verdwijnen… ik kon wel weer lachen.. Zo weinig meenemen, dat het bijna grappig is, maar goed eigenlijk kon ik wel janken...
Eenmaal in de lucht, heb je natuurlijk alle tijd om te bedenken wat je nou écht bent vergeten, en rommelend in de chaos in mijn tas deed ik de ontdekking. S***, Reservelenzen en een belangrijk medicijn zaten nog in die andere koffer, maar wel een lullig Ledlampje voor mijn laptop heb ik nog kunnen grijpen.. En ja, je leest het goed een LEDLAMPJE , hoé belangrijk is dát?! En een nietmachine dan?? Ja dat zat allemaal wél in mijn tas. En hoé belangrijk zijn lenzen? Juist. De hele vlucht werd ik er niet vrolijker op door ook nog te ontdekken dat ik ook nog eens niet langer beschikte over my two red friends (lees: stijltang en pumps).
De avond in Málaga verliep trouwens wel smoothly.. Vanaf Málaga – aeropuerto, met Renfe Cercanías naar Málaga-Centro verliep vrijwel probleemloos, en als een echt citygirl hield ik de eerste beste taxi aan naar om me naar de Camino-Nuevo te laten rijden..
Hostel Melting- Pot was is dan een warm welkom op zo’n moment. Een vrolijk gekleurd en vooral schoon hostel in Arabische stijl, compleet met bar en dakterras, symphatiek personeel, en leuke gasten. De kamer deelde ik met Engelse meiden, en een vriendelijke Francese. Ik settelde me aan de bar, naast twee loodgieters uit Australie, die op surfvakantie waren, en zich verbaasden over het feit hoeveel talen wij nederlanders wel niet spraken.. (Sí, je peux cambiar, very schnell..)En knoopte een gesprek aan met de Franse barman, die bezig was een onweerstaanbare Sangría Extraordinaria, en een paar tapatjes (ik moest er ook wel een kwartier op wachten), maar dan héb je ook wat… Ik was alle ellende alweer een beetje vergeten, én, het regende tenminste niet deze keer. Het moest tegen enen zijn geweest dat ik uiteindelijk in slaap viel..
Nu de volgende ochtend, zit ik hier op het dakterras van hostel, in Málaga, de lucht is blauw en ik kan de zee gewoon zien, bajo el sol. De radio speelt zachtjes, een salsa van Hector Lavoe met de tekst;
“Pronto llegará el día de mi suerte, Sé que antes de mi muerte, Seguro que mi suerte cambiará”
(Snel ,zal de dag van mijn geluk aanbreken..etc.))
Dit kan toch geen toeval meer zijn? Nu ga ik maar even op internet kijken hoe laat de bussen naar Granada vertrekken...
Eva
No hay comentarios:
Publicar un comentario