La busqueda

“No desesperes, ni siquiera por el hecho de que no desesperas. Cuando todo parece terminado, surgen nuevas fuerzas. Esto significa que vives”

Franz Kafka

Vanochtend na een verfrissende douche in het hostel, (met de nadruk op verfrissend want in het hele Albaycin was het warme water afgesloten), liep ik vanochtend weer vol goede moet richting de Calle Salamanca, waar Marieke woont. Ik had nog een aantal afspraken staan, om huisjes te bekijken, en de avond ervoor was ik getipt door een vriendelijk Duits meisje in het hostel, voor een kamer in een zijstraatje van de Gran Vía, vlakbij de Universiteit. Na een traditioneel Spaans ontbijt van Churros con Chocolate (deegstengels met dikke chocola) in de lokale Panadería, aan een pleintje achter de kathedraal, konden we weer een halve dag vooruit, en zetten we onze weg voort richting de straat waar het huisje zich moest bevinden.

Een vriendelijk jongen die daar nog alleen woonde, zag ons aankomen vanaf het balkonnetje op de derde verdieping en opende deuren. Na een korte rondleiding door zijn verdieping, dat bestond uit een salon met twee balkons, een badkamer, keuken en twee slaapkamers, was ik serieus geinteresseerd. Het huis had werkelijk alles wat ik nodig had. De Spanjaard José, afkomstig uit Cádiz, was duidelijk geweest over de prijs en het verbruik, een student architectuur, een buitengewoon vriendelijk en net persoon, misschien wel té, in mijn ogen. Het kamertje wat ik zou krijgen, was klein en rustig, met bureau, bed en kast en ik hoefde alles alleen maar met hem te delen, en ik kon probleemloos blijven tot februari. Ik had echter nog één afspraak staan, een studio aan de Calle Mesones, en vertelde hem dat ik vanavond zou bellen en de beslissing zou maken. ‘Ok, perfecto’, was zijn antwoord. Helemaal exited, liep ik met Marieke terug over de Gran Vía, richting Plaza Nueva, en eigenlijk hoefde ik al niet meer na te denken.. Na de teleurstellingen van gisteren,pijnlijke voeten, en die doos die ik nog steeds mis, leek me dit de meest geschikte kamer, en ik had eigenlijk geen zin meer om verder te zoeken.. Ik wist het zeker.

Op een terrasje met Marieke,nog geen half uur later gok ik, toetste ik het nummer in van José op mijn Spaanse mobiel. Hij reageerde enthousiast, heeft minstens drie keer gezegd dat hij blij is dat ik de kamer wilde, bood me zelfs aan te helpen verhuizen, en dat ik er morgen al in zou kunnen! Breed, glimlachend gaf ik de ober al mijn kleingeld aan fooi, en verlieten we het terras om alvast wat nieuwe handdoeken en beddengoed te gaan shoppen in de binnenstad van Granada..! Bepakt , bezakt en gelukkig passeerden we tegen drie uur ’s middags hostal Oasis, waar ik verbleef, en vol trots annuleerde ik de reservering voor de volgende tien dagen. ‘Jaha.. ik héb een kamer’, dacht ik stiekem en wierp een schuine blik richting alle Duitsers in mijn hostel, druk zoekend op hun laptopjes naar goedkope flatjes in het centrum…

En toen, slechts tien minuten ná de annulering, gebeurde het… In de salon van het hostel, al skypend achter mijn laptop naar het thuisfront, voelde ik mijn telefoon trillen in mijn zak.. het was José. Vriendelijk groette ik hem, en opeens hoorde ik een twijfel in zijn stem, die me de rillingen bezorgde. Hij vertelde me dat het hem héél erg spijt, net de bank was gepasseerd voor wat formaliteiten, en ja, toch misschien op zoek was naar iemand voor een jaar.. Ik heb het nog geprobeerd,bijna gesmeekt, maar hij zou de piso zelf ook verlaten en hij vond het risico te groot.. Het enige wat hij voor me kon doen was het nummer geven van een vriend bij Recogidas, die misschien nog wel wat vrij had..

Ik bleef achter, volkomen machteloos met de mobiel en tas met de sinaasappelhanddoekjes in mijn hand. Ik belde wanhopig Marieke, die direct naar me toe kwam, en vocht ik tegen een opkomende traan, want ik had immers net mijn ouders het geweldige nieuws verteld, tien minuten geleden de reservering gecancelled, en dat kon ik niet meer terugdraaien. Morgen om negen uur moest ik opnieuw reserveren in de hoop dat er nog iets vrij zou zijn, en het is druk hier, zeg ik je.. Ik beland op de straat tussen de talloze junks en hippies dacht… Het kon gewoon niet waar zijn..

Ook, Marieke kon het haast niet bevatten, maar ik kon iig altijd op de sofa in haar piso slapen, dus de straat was gelukkig van de baan. ‘Niet bij de pakken neer gaan zitten, Eef’.. sprak ik mezelf streng toe.., maar toch, zoveel pech in één week?! Nou ja, ‘Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen” die Bassie en Adriaan slogan zo stom nog niet eigenlijk.. En een beetje driftig greep ik mijn telefoon om voor Mesones te bellen, de rest had ook niet meer gereageerd.
Half vijf in de middag, wachtten we op een verstrooide portier voor nummer 57, die tien minuten te laat kwam. Het was een beetje gaan regenen, en we volgden de man naar binnen om een studio te bekijken in het hart van de stad. Ik had me er best wel wat van voorgesteld,deze studio, dat mocht ook wel voor 350 euro, maar het was werkelijk een donker hol, met knullig keukentje en oude meubels, naast het bed. Nee, ik had geen zin om onder een afzuigkap te slapen, al kreeg ik er geld bij.. Ik bedankte hem vriendelijk en zocht mijn weg naar de uitgang.

Diep teleurgesteld, alle nummers waren gebeld, besloten we naar het kamertje van Marieke te gaan, om maar weer internet af te struinen, ook naar complete piso’s en gebouwen.. want ik was wereklijk ten einde raad. Op dat moment belde Jaimie dat ze ook nog niks had gevonden, helaas... En ja.. op het balkon aan de Calle Salamanca, verscheen een korte advertentie van een uur oud, bestaand uit slechts enkele woorden; Apartamento, Reyes Católicos- Plaza Nueva, amueblado, cocina equipado..perfecto. Ik zou er nooit op gereageerd hebben als ik niet zo wanhopig te werk was gegaan, maar goed.. Ik toetste het nummer, en een vriendelijke man stond me te woord..

(wordt vervolgd)… ;)