Si sacamos la plata, o no la sacamos..

De afgelopen paar dagen hebben we ons als echt citygirls bewogen.. Telkens als we de sleutel beneden in de grote glazen deur met tralies,van het gebouw steken worden we aangekeken door passerende toeristen en studenten, die ons met een schuin oog aankijken of we hier wel thuishoren. Je zou er bijna een zonnebril voor opzetten, wat je Jaime dan ook gewoon lekker doet..

Vrijdagavond, zou Pepe langskomen om de huur te innen van ons beide, incl. de borg. Daarvoor moeten we hem bellen, zodat hij ons buiten opwacht om met ons mee te gaan pinnen. Beneden op de hoek wacht hij ons op bij zijn motor, waar het geld geteld wordt. .. Ja, het is bijna komisch hoe we onze zaken soms telefonisch en onder 8 ogen afhandelen.. Alsof we zowat drugshandelaars zijn…’sí, claro, sí está tarde sacamos la plata, por supuesto’, (vert. jaa, vanavond komt het (cash)geld eraan ..natuurlijk) zoals Jaime dat zo lekker zegt, dus compleet met bodyguard liepen we richting pinautomaat. Natuurlijk moest het weer zo zijn dat de pinautomaat niet meewerkte, want onze studentenrekeningen hebben natuurlijk een armoedig limiet (ach ja.. het is tenslotte ook wel veilig), en er kwam dus géén geld uit..Goed, volgens Pepe hoefde we ons geen zorgen te maken en we doken de eerste beste tapasbar in met hem, maandag hoefden we pas met het geld over de brug komen…

Na de verhuizing zijn Jaime, Marieke en ik, meteen in stijl met de taxi naar de supermarkt gegaan… om inkopen te doen voor de piso. Bij de Carrefour Armilla, die zo groot was dat ie me deed denken aan de Wal-Mart in Mexico. We laaiden we de kar vol met een dekbedden, keukengerei, boodschappen, schoonmaakspullen, pantoffels en andere leuke dingen en probeerden Jaime en ik nog de kindermountainbikes uit in de enorme winkel.. Zingend met de steel van de mop, als een stel spartaanse soldaten, paradeerden we door de enorme winkel naar de afdeling wasmiddelen waar Jaime nog een leuke chico tegen het lijf liep. Ja, net op dát moment..Net met de mop in de hand, en Jaime dansend met twee flessen wasmiddelen, passeerde hij natuurlijk. Jaime besefte dat als ze nu niks zei, dat die jongen gedacht moet hebben dat we niet helemaal honderd waren, maar gelukkig wist ze snel te improviseren door te vragen wélk van de twee wasmiddelen, nou in de aanbieding was… Hij lachte, keken elkaar aan, en we lachten een beetje ongemakkelijk terug. Terwijl Jaime nog druk bezig was met de afdeling föhns en stijltangen, liepen Marieke en ik met een kar die we onderhand met z’n tweeën moesten duwen. We betaalden, en belden wederom een taxi om ons op te pikken op de parkeerplaats. Een beetje chagrijnig laaide de taxista onze boodschappen voor een jaren achterin, wat moet ie gedachten hebben; ‘Zij komen de winter wel door..?’ 'A dónde vamos?' En ik reageerde maar al te graag.. want Plaza Nueva ..is toch wel een triomfantelijk gevoel..Hij zweeg als een dode, terwijl wij luid zingend in de taxi intuïntion van Shakira meeblèrden.. hij nam het ons vast niet in dank af.. Midden op Plaza Nueva.. een beetje onhandig dat wel, laaide ie onze spullen weer uit, en voordat we hem wilden bedanken was hij reeds vertrokken.. Ja, had je maar geen taxichauffeur moeten worden, dacht ik..Thuis belde Javier me, hij had een kast besteld voor mij en donderdag kwamen ze hem bouwen in mijn kamer, en er kwam evenals een splinternieuw bureau.. ‘het moet niet gekker meer worden', dacht ik..

Het loopt onderhand tegen negenen.. ‘Kom’, we gaan tapas eten bij de Mirador in het Albaycín (Arabische wijk), met uitzicht op het Alhambra, dat is zoo mooi s’avonds...

(’s avonds kreeg ik nog een klein-smsje van Marieke):
“Beter met Eva en Jaime aan elke hand, dan alleen door het Granada-land..”

Ik ging nog even op mijn evita- balkonnetje staan, en glimlach naar ‘los Reyes Católicos’ (de katholieke koningen) die onbeweegelijk op een sokkel bij de verlichte fontein staan… Granada..wat een heerlijke stad…!