Venus

Er zijn dingen die je nooit wil vergeten. De ene belevenis vergeet je sneller dan de andere, en door de vele impressies die deze reis rijk is liggen de dagen die er wat rustiger aan toe gaan in de vergetelheid. De bus die werd beschoten nabij San Juán in Argentinië, de Andes in met de Guachos is zijn dingen die je ook gewoon op (virtueel) papier gekalkt moet hebben staan, de vondst van het meest onwerkelijke appartement in Granada of een tango met een porteño in de karakteristieke wijken van Buenos Aires zijn dingen die ik voor altijd bij je me dragen en die jullie willen lezen. Ik kan me niet voorstellen dat niemand heeft moeten grinniken om mijn bijnadoodservaring bij de geisers van afgelopen week. En als jullie dat niet hebben gedaan. I did. Dat is de reden van al deze woorden die ik sinds enkele jaren achter elkaar plaats om mijn impulsieve leven te kunnen verwerken, en om vooral niet dezelfde fouten te maken. Het echte doel is onbekend.

Maar er zijn ook minder spannende zaken die ongetwijfeld bijdragen en die ik toch niet zou willen vergeten. De sfeer in een bepaalde stad is soms lastig te beschrijven als je alleen bent, en er verder weinig spectaculairs gebeurt. En toch was het de moeite waard, alleen waarom dat weet ik niet. Santiago, de Chileense hoofdstad is een stad waar ik misschien verder weinig over kan zeggen vanuit mijn persoonlijke beleving, maar toch zeer de moeite waard is geweest en een bepaalde impressie heeft achtergelaten.

Voor even was ik weer alleen toen Britt vroeg in de ochtend het bed naast mij verliet om haar vlucht te halen naar de Paaseilanden. Vier dagen lang heb ik doorgebracht in het gezellige Chili hostel in calle Triana. Een van de zijstraten van de lange en fameuze Alameda in Santiago de Chile. De stad was een net als Buenos Aires een metropool, maar na één dag mee te zijn geweest met een rondleiding door de stad georganiseerd door studenten van de UDS, wist ik mijn weg al aardig te vinden. De eerste twee avonden bracht ik al typend door in mooie lobby van het hostel samen met en verhalen uitwisselend met de vele andere gasten, waaronder Fernanda, een aardige Venezolaanse en Sergio de eigenaar van het hostel. Enkel deze twee zijn me bijgebleven en de Venus-woman, maar ongetwijfeld waren er nog vele anderen. Ook had ik nog het telefoonnummer van twee chileense vrienden die we in San Pedro hadden ontmoet en wonend waren in de hoofdstad van het land. Zoals de meeste Chilenen. Van de rondleiding was ik heel wat te weten gekomen en praatte erover met de chilenos in de lobby. Het was als een grote huiskamer waar werd gediscussieerd en vanalles wordt uitgewisseld.  De aardbeving van afgelopen jaar stond Sergio nog op het netvlies gebrand en ik merkte dat hij het graag wilde delen. Gelukkig is alles blijven staan op een paar scheuren na, vertelde hij vol emotie, maar stel je voor, stel je toch voor Eva dat.. ik stemde in. Dat is verschrikkelijk zei ik. Maar ik kon me er moeilijk een voorstelling bij maken, wat ik zou doen, maar zoeist komt dan toch heel dichtbij, al starend naar de grote scheuren in de muur.. Na twee dagen besloot ik een bericht te sturen naar Victor om te zien of  we misschien konden gaan stappen of ergens wat gaan drinken.

A las 20.00 Bellas Artes, meldde het smsje en een kwartier van te voren pakte ik de metro. Iets over achten verwelkomde Victor en zijn broer Francisco me met en stevige omhelzing en stelden me voor om naar de Piojero te gaan voor een terremoto (aardbeving). Ik wist niet wat het was en Francisco besloot het nog niet te verklappen. Spot er maar mee, dacht ik aan het voorgaande gesprek. El Piojo was de oudste bar van de stad. Het was vernoemd naar de armlastigen die er altijd kwamen omdat je er goedkoop kon drinken. Het was de bar van de stadsgekken, de dronken dwazen en de zotten. Piojo betekend luis in het Spaans, en dan weet je al waaraan ik aan refereer.

De luizenbar. De terremoto, aardbeving bleek een mix van goedkope wijn, chileense pisco en ananasijs. Ja je leest het goed. Het viel me mee door de zoete smaak van het ijs. Pisco bevat ontiegelijk veel alchohol en met goedkope wijn erbij slaat het in als.. nee geen bom. Een aardbeving. Alhoewel zoiets als een bomba ook een uiterst geschikte naam geweest zou zijn.  De naschokken merk je de volgende dag, voegde Victor er lachend aan toe. En daar kon ik hem geen ongelijk in geven.

Toen de broers me na drieen bij het hotel weer netjes had afgezet, te voet weliswaar en ik doodgewoon het trapje naar de derde verdieping op liep en de kamer binnenkwam sloeg me de schrik om het hart bij het zien de Venus Woman. De Franse meiden waar ik de vier persoonskamer mee deelde waren blijkbaar vertrokken en nu deelde ik hem enkel met Venus. Waar heb ik het aan verdiend. Nou kon ik onmogelijk slapen. Op de gezamelijke barbecue en in de lobby was Venus al menig maal ter sprake gekomen. Het was een slonzige vrouw van achterin de vijftig, schat ik met viezig bruin haar tot op haar kont. Ze had wel iets weg van een zwerfster al was ze dat niet, ze was gewoon een uitzonderlijk gestalte. Iedereen noemde haar maar Venus, omdat ze haar echte naam niet wilde zeggen, en ze vol bleef houden dat ze van Venus kwam. Nou weet ik heus wel dat mannen komen van Mars en vrouwen van Venus, maar als zij van Venus komt dan kom ik van de maan want er waren vrijwel geen overeenkomsten te ontdekken.  

Toen ik net het licht even aan wilde doen op de kamer en het knopje had gevonden op de muur, schoot Venus plotsklaps uit het bed overeind en staarde me een dodende blik aan. Plots was ik helemaal terug bij mezelf , ik dacht even dat ik sterretjes zag en zei stamelend dat het me speet maar ik moest even mijn spullen zoeken. Ze reageerde niet, bleef me dezelfde dodelijk blik aankijken, vouwde haar handen en ging in een soort van Boeddha houding op het bed zitten terwijl ze me bleef volgen met haar vuurspuwende ogen. Nou ben ik niet bang aangelegd, maar ’s nachts een kamer delen met één of andere vreemd gedragende toverkol zag ik ook ná de aardbeving niet zitten. 

Al moest ik het hele zonnestelsel verschuiven, ik twijfelde geen moment en pakte wat spullen, deed het licht weer uit en de deur achter me dicht. Even bleef ik staan omdat ik een vreemd soort lach hoorde. Ik twijfelde of ik naar binnen zou gaan om Venus niets meer dan de bikkelharde waarheid te zeggen dat ze de pech heeft om met mij te zijn tegengekomen hier op aarde, en dat vannacht nog naar de maan kan lopen. Maar aangezien het tijdstip hield ik me in, dat komt morgen wel. Bovendien dacht ik dat ze misschien wel over bovenaardse krachten kon beschikken, het zou me niets verbazen. Ik liep het trappenhuis razendsnel naar beneden en vertelde Sergio -die voor vannacht de balie in de gaten hield - dat ik het na die vreemde uitbarsting niet over eens over peinsde om die kamer nog te delen met die feeks. Gelukkig was het geen probleem en hij gaf me gek genoeg de zilveren sleutel van de suite tegenover de balie, ‘ver uit magnetisch veld van Venus’, zei hij grinnikend om mijn gezicht waar blijkbaar de naschokken van de aardbeving al enigzins zichtbaar waren . Ik lachte opgelucht, 'dankjewel' gelukkig had ik voor vannacht Mars aan de overkant.

23-05-2010 00.17 De maan door telescoop Atacama Woestijn Chili

Eva