Het was zeker een mooie naam. Dat wel. Het zou ongetwijfeld de naam van een godin moeten dragen. Ik weet dat ze zichzelf beschermt door haar harde schild met turkooizen afwerkingen, en haar ranke ledematen laten haar snel en gracieus over het gouden koord dansen. Rustig wacht ze tot het moment waarop ze haar wapens zonder genade in kan zetten. Maar ze neemt rustig de tijd….
Ik zag het spinnebeest bungelen toen ik omhoog keek tijdens de Sendero Macuco (trail) in het Iguazu national park. De Nephila, en echt daar niks romantisch aan. Werkelijk waar. Waar onze gids in een groene zakkenbroek het ding de hemel in prees tijdens een tocht door de jungle zou ik het liefst de stofzuiger pakken en dit natuurschoon willen opzuigen. Eveneens zonder genade. Het leven is hard. Wat zag het ding er vreselijk beangstigend uit, en van mij mocht de 4x4 tour met gids op dde trail met zo’n 80 kmph door de jungle crossen. Gaan met die banaan. Maar verder was het mooi. Mooie bomen, bijzondere planten en dieren. We reden verder door het park tot dat we de rivier bereikten waar een grote raftingboat op ons wachtte. O mi Dios, ik had Buenos Aires nog niet eens verwerkt. De boot zou ons dicht bij de Iguazu watervallen brengen. Naar de kleine saltos chicos, saltos Eva y Adán, salto weet-ik-het-wat, en salto-botti-nog-iets maar ook de enorme Garganta del Diablo; de keel van duivel… en die vergeet je niet zo snel.
Dit duivelse strot, het hoogtepunt van de Iguazu watervallen op de grens van Paraguay, Argentinie en Brazilie was de hele week gesloten geweest vanwege de heftige regenval van de voorgaande weken. Het water in de rivieren Paraná en Uruguay zou te hoog staan en het was niet veilig genoeg om de watervallen via de aangelegde ijzeren brugwerk te bezichtigen. Die dag hadden we geluk. Het werd net geopend en we waren de eerste die het gat in de aarde mochten bezichtigen. Met een Amerikaan die ik ontmoette in het Marco Polo hostel ruim voorop, (mocht de boel het toch begeven hou ik overzicht ;) en een schattig Iers stelletje achter mij betraden we toch maar de brug en naderden we de poorten naar de hel. En echt, ik zou niet weten hoe ik dit neer moet schrijven toen ik naar beneden keek wat ik daar zag. Alle woorden uit het Nederlandse woordenboek samen komen dan enigzins in de buurt..gigantisch, kolosaal, enorm, buitengewoon geweld(ig). Als je daar staat voel je je als mens werkelijk niks meer. Zo’n vijftien minuten lang heb ik de brute watervallen aanschouwd vanaf het stenen platform dat via de bruggetjes bereikbaar was, en toen vond ik het weer tijd worden voor het vasteland. Enfin, het avontuur met de oranje raftingboot moest nog beginnen. Het meisje in het hostel had ons al gewaarschuwd dat we compleet zeiknat zouden worden dus had ik een extra stel kleren en mijn bikini onder een jurkje aangetrokken. Het duurde misschien een half uur varen over de Paraná voordat we de watervallen naderden en de kapitein ons waarschuwde dat we de camera’s en rugzakken in de waterdichte zakken moesten stoppen. De rest van de bootmannen met serieuze gezichten hezen zich ook een nauw gesloten groen regenpak en ik trok de riempjes van het oranje reddingsvestje strakker aan, terwijl ik me aan de reling vastklampte. Het water werd steeds wilder en de boot butste over de draaikolken in de rivier.. dit is niet zoals de wildwaterbaan in de Efteling.. maar serieus. Ik hoorde de mensen in de boot juichen toen we de watervallen naderden.. En daar kwam het. De boot gaf nog één keer vol gas vooruit toen ik mijn ogen gedwongen moest sluiten en mijn handen zich strak aan de reling vasthielden. Ik voelde van alle kanten water, water en nog eens water en ik heb mijn adem maar ingehouden.. Als een stel verzopen apen gingen we uiteindelijk van boord. En het was zo koud. Alles was wit en nat, en mijn mascara liep troosteloos over de rest van mijn gezicht, waarop de Amerikaan grijnzend een ‘very sexy’ mompelde. ‘Thanks’.. de volgende keer mag jij weer als eerste voorop het ijzeren bruggetje als het water nog eens hoog staat. .. ik kon me inderdaad zo verenigen met de talloze raccoons die ik in het park rondscharrelden. Die hebben ook van die mooie zwarte kringen. We kleedden ons om in één van de badkamers van het park, en besloten de gele el practico bus naar het centrum van Puerto Iguazu te pakken. Die avond, hebben we gezellig zelf pizza gemaakt in de grote buitenkeuken achter in de tuin van het hostel en caipirinhas gedronken in de kleine bar daartegenover.
Puerto Iguazu is klein en rustig, en we zaten gelukkig niet in het hoogseizoen, dan stroomt het er namelijk vol met Amerikaanse toeristen en moet je plekje reserveren. Nu hoef je niks uit te zoeken van te voren, en dat is opzich wel fijn maar….
… wat we wel beter hadden moeten uitzoeken, achteraf gezien, is hoe je vanuit Paraguay terug in Argentinië komt zonder al teveel ‘hassle’. We hebben vanuit Puerto gewoon een 5 peso/ one euro ride naar Ciudad del Este genomen. En dat kan. De bus stopt bij de grens, wacht op je om de migratierompslomp te voltooien en dan kan je weer verder. Ik zou met het Ierse stelletje, Cris & Liz gaan, omdat hun camera kapot was gegaan en ik Paraguay in de bordertown ‘Ciudad del Este’ daar goedkoop aan een nieuwe kan komen. Het stel spreekt geen Spaans dus ik zou het wel even afhandelen met de Paraguayos..
Argentina uit ging wel maar toen Paraguay, en god wat een grens.. ik heb nog nooit zoiets gezien.. Ik wist werkelijk even niet meer wat ik moest doen toen de bus gewoon het land binnentufte zonder te stoppen voor onze stempels.. In feite waren we dus enkele uren illegaal in Paraguay, maar dat maakt blijkbaar daar niet uit vertelde iemand me achteraf. We zijn maar wel dicht bij de grenzen gebleven, snel onderhandeld over een nieuwe camera en zijn via de brug terug de grens overgelopen. Via Paraguay wilde we eruit om de in- stempel te halen, en vervolgens ook de uit- stempel, maar we moesten via Brazilië te voet naar binnen en hebben we vanuit Foz do Iguassu de bus naar Puerto Iguazu gezocht.. en gevonden.
Wat een dag.. En met Nephila, de strot van de duivel, en de tropische regenbuien bedenk me dat ik alle tropische natuur geweldig mooi vind, maar misschien zonder mij. Ik ben niet zo’n jane in the jungle.. ik hou niet van groene zakkenbroeken, kroeshaar, apen en regenbuien en muggen en de nephila met haar gouden web… Waar ik wel van hou zijn de bananen en ananassen bij het ontbijt de samba en de caipirinhas en de zodat je alle impressies, bordercrossen en het wildlife rustig kan verwerken..
Next stop will be Salta Argentina, naar de gekleurde bergen, de Gauchos en de Pampas…
Hasta pronto x
No hay comentarios:
Publicar un comentario