Balazos y Miguelitos

San Juan. Exact twaalf uur ’s nachts..Vijf harde klappen en ik voel de Andesmar bus slingeren. Enkele seconden later staan we stil. De twee chauffeurs snellen door de bus en vragen ons direct de blauwe gordijntjes te sluiten. Britt kijkt me verschrikt aan als ik uit het badkamertje kom. Een doos met alfajores ligt compleet verspreid door de bus. En een fles whisky. De geur is ondragelijk. Even is het chaos en één van de chauffeurs komt naar beneden gerend om te vragen of we misschien uit willen stappen, we moeten wachten. Het ziet er troosteloos uit. De parabrisas zijn gebroken doordat de bus is bekogeld met stenen, en één van de voorbanden is volledig plat. Terwijl de rest van de bovenverdieping naar buiten dromt besluiten Britt en ik in de bus te blijven. De daders moeten niet ver van ons vandaan zijn. Plots slaakt iemand een kreet aan de voorkant van de bus en de menigte buiten wordt onrustig. plotsklaps schoot er een zwart busje voorbij. Het was de zesde steen, die het hoofd van één van de chauffeurs raakte… de wanorde neemt toe en enkele passagiers zoeken naar hun plek terug in de bus. Anderen vervingen het wiel aan de andere kant zodat we tenminste verder konden rijden. Een uur later hervatten we onze weg richting Salta gepantserd door enkele politie busjes uit Mendoza. Ik viel in slaap.

Caucete, provincie Mendoza. 9 uur ’s ochtends. Ik ving op dat er werd gestaakt en dat de ruta 40 geblokkeerd is. We staan weer stil. Over twaalf uur kunnen we pas verder. De chauffeur hebben ze toch maar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Ik baalde als een stekker, want vrijdag hebben we de bus naar de woestijn van Atacama. Dat wordt niet slapen in Salta willen we de excursie naar Cafayate nog meemaken. Ik vroeg de Argentijnse jongen naast mij of ik met zijn telefoon mocht bellen om een reservering te maken. En we wachten…

Een paar dagen geleden besloten we de bus naar Mendoza te pakken. Het stond op mijn lijstje zijnde het wijngebied van Argentinië. Echter viel het ontzettend tegen. Het was er koud, lelijke vlaktes en een grote rotzooi. Het leek meer op één groot industrieterrein. We besloten en fietstocht in Maipú langs de bodega’s te maken bij mr. Hugo. Een oud mannetje die fietsen verhuurd, compleet met kaart en tips waar heen te gaan. De eerste stop was een klein fabriekje dat chocolade, olijfolie en marmelades produceert. Je kon er dingen proeven. Met de vier meiden uit alle uithoeken van de aardbol deden we een wijnproeverij bij de familia Di Tomasso, en lunchten we bij Tempus Alba. Twee bodegas die op de route lagen. Het was een enige fietstocht, gezellige met enkele meiden uit allerlei windrichtingen maar daar lieten we het bij. Ik hoorde van de nieuwsberichten dat de pas Mendoza- Santiago de Chile al enkele dagen geblokkeerd was vanwege de sneeuw in de Andes. Te paard de Andes over dan?.. ni pensar.. Dat zou geen man noch paard overleven..vandaar dat we in de bus terug naar noord- argentinie zitten om daar de grenzen over te gaan.

En ook nu zitten we hier weer vast in een bus. De Argentijnse jongeman naast verteld me net dat er geen andere chauffeur meer beschikbaar is vanuit Mendoza. Het lijkt erop dat we helemaal niet verder gaan… Het gezicht van Britt staat inmiddels op onweer. Wanneer zullen we weer in Salta zijn? Laat staan San Pedro de Atacama..? ‘Solo Dios sabe cuando’ zucht Diego..

Wordt vervolgd…