Granada, la Ciudad de los Sueños...

Daar sta ik dan, sola. Met twee voeten, weer op de grond in Granada. ‘Sabemos que volverás’, was immers de boodschap in 2006. De busreis was rustig, alle tijd om nog even wat nummers te noteren, vakken uit te zoeken in de bus etc. Hostel Oasis is gezellig, en de arabische wijk nog gezelliger. Granada is als een grote huiskamer waar je gezellig overal aan kan schuiven, voor een tapa of een tinto de verano, cachimba, lo que sea..

Ik dumpte mijn spullen in het hostel en trok de stad in, op zoek naar advertenties, en voor het Granada gevoel nattuurlijk. Kruistte de Carcél baja, en Calle Elvira, via Plaza Nueva om even een glimp op te kunnen vangen van het huis op de Cuesta de Gómerez, aan de voet van het Alhambra. Met de eigenaar van dit huis, had ik namelijk al vaak gemaild en misschien was dit wel iets voor mij geweest. Ook passeerde ik stiekem ook nog even het straatje waar Marieke woonde, de Calle Salamanca vlak achter de kathedraal. Het was een prachtig smal straatje, hoge huizen, met kleine balkonnetjes, hier zou ik ook wel kunnen wonen al was mijn kamer 8m3. Ik wierp een blik omhoog, maar zag niemand en liep richting Reyes Católicos om terug te gaan naar het hostel, het moest tegen tweeen zijn geweest. Slenterend over de sierlijke troittoirs, hoorde ik opeens een stem achter me. “Eva …?” Het was Marieke, die achter me liep. De halve weg, ik herinner me niet waar we allemaal heen zijn gelopen, hebben we aan één stuk door lopen kletsen over Granada,kofferleed, kamers, school, en het huis waar ze woont. En zijn we vervolgens op een terras neergestreken om nog verder te kunnen kletsen… Ik vergat helemaal waarom ik nou de stad in was gegaan, namelijk om meteen een spaanse mobiel te kopen, en een uurtje later had ik hem in mijn hand.. een gloednieuwe telefóno básico, met beltegoed.. immers dat dat dácht ik...

En zoals het spreekwoord luidt; “zelfs een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen”, ging dat voor natuurlijk weer niet op.. In de winkel heb ik wederom de kleine lettertjes niet gelezen, want na één keer bellen sprak een vriendelijke stem mij toe dat ik géén beltegoed meer had.. Er zat namelijk zo’n kaartje waar je alle (adres)gegeven moet schrijven en opsturen naar Vodafone.. en dán pas kreeg je je twaalf euritos. Nou is dit ook weer géén hele grote ramp, kan er ook nog wel bij.. maar er was me nog niet iets fatsoenlijks gelukt.. Met een nepsmile lachtte ik de eerste beste verkoper van de sigarenwinkeltje,oftewel peukería (Fabie 2006), om er twintig euro op te zetten. Zo gezegd zo gedaan, en ik belde alle nummers die ik genoteerd had staan..

Sommige geen gehoor, maar bij drie was het gelijk raak. Een kamer, bij twee madrileense dames op Calle Elvira kon ik direct langskomen, en de tweede en derde had ik besproken voor morgen.. Helaas was de kamer op Calle Elvira niet helemaal wat ik zocht, klein, muf, en de meiden bleken kettingrokers te zijn. De volgende die ik bezocht was een kamer op Plaza Nueva bij twee jongens uit Cádiz, en ik was direct verliefd op één van de kamers in het typische andalusische huis, ze waren de advertenties net aant ophangen in de straat, erachteraan mét mobiel, en ik sprak ik met ze af aan het einde van de straat, om meteen het huis te kunnen bezichtigen.

Achter een massieve houten deur, lag een patio en een wat oudere dame (de eigenares van het huis) was aan het opruimen. We volgden de jongen via de patio met fonteintje naar de trappen van het huis naar de eerste verdieping.. Dít was het type huis wat ik zocht, azulejos op de vloer, witte muren, sommige blauw, en één prachtige zonnige kamer met balkon.. alleen het hád wel een aantal nadelen. Er stonden nog géén meubels, er woonde nog niemand, géén internet, contract was een jaar, dus dan moest ik zélf voor iemand anders zorgen in maart, en als ik de kamer met balkon wilde moest ik door de kamer van één van de heren want dat was de mooiste kamer. De heren vonden het ovrigens geen probleem..maar toch… ik kon honderd keer dezelfde vraag stellen over de prijs.. maar er werd me té vaag over gedaan.. het kwam neer op het kan 300 zijn maar ook 400 En daar hou ik niet zo van.. en ook Marieke zou er over getwijfeld hebben.. Nou ja het was pas de eerste dag, dus toch nog maar even meer kamertjes bekijken…

Ook heb ik vanmorgen de Carmen (andalusische villa) op de Cuesta Alhalcaba bekeken, werkelijk prachtig, maar dat vond ik uiteindelijk te ver uit het centrum, en de keuken was wel een zootje.. door de vijf heren die het huis bewoonden.. Verder met Marieke door de stad gestruint naar advertenties, de Kabab King niet overgeslagen, evenmin de Mango’s en de Zara’s die toch op de route lagen, en vanavond weer een piso bezoeken vlakbij het Alhambra. Daarna sluiten we de dag natuurlijk weer traditioneel af, met een tapasrondje door la ciudad de los sueños (stad der dromen)…

Eva