Pueblos mágicos

De volgende ochtend stond ik iets anders in mijn reis. Van Jungle Jane naar la fresita. De rugzak had ik voor even  verruild voor een koffer, mijn slippers voor laarzen en ik mocht een jas van zijn zusje lenen. De mijne was immers gestolen in Colombia. Ja, ik verbaasde mezelf er nog steeds over hoe enkel mijn rugzak en ik al die maanden door het leven konden gaan. Nou ja twee tassen dan, maar over die jas ben ik toch wel even giftig geweest, en over die jurk eigenlijk ook wel maar die had ik genoeg. Een water- en wind dichte jas had je om praktische redenen toch echt wel nodig. En hij was best leuk, ja. Maar goed, die ochtend nam me mee naar enkele bouwprojecten waar hij aan het werkte, groette de werknemers die zichtbaar tegen hem op keken en hij liet me zien hoe het zou worden. Ik verbaasde me een beetje. De jongen waar ik toen nog weleens mee naar school slenterde, heel wat banale feestjes mee heb gehad met plaksnorren en voetbalshirts, was nu opeens een meneer. Meneer de architect. Ach, ooit wordt ik ook nog serieus, dacht ik bij mezelf. Ooit wel.

Even later waren we op de snelweg en lieten de stad ver achter ons. De route was opzienbarend, net zoals ik wilde dat het zou zijn. We hadden er opzettelijk voor gekozen om over de vrije snelweg te rijden, omdat het een mooiere route was dan de saaie tolweg die men als gewoonlijk nam en direct  toegang gaf tot Mexico Stad. De muziek stond zachtjes en we reden over een heuvelachtige weg langs haciënda’s, oude pompstations, agave plantages  en stukken land waarop vee stond te grazen. Af en toe kwam er een charro op een paard voorbij. We bereikten de eerste pueblo mágico;  San Miguel de Allende na enkele uren rijden en we bleven de rest van de middag in het stadje hangen. De zon scheen en het was gewoon perfect. Hij vertelde me dat San Miguel- in de staat Guanajuato - een belangrijke rol heeft gespeeld in de onafhankelijkheidsstrijd van Mexico. De koloniale architectuur verschilde weer sterk van die van Pachuca. Hij praatte door en alles viel langzaam maar zeker bij mij op zijn plek. De geschiedenis van Mexico is oneindig maar buitengewoon interessant. Ik bleef luisteren en hij vertelde over hoe Miguel de Allende de onafhankelijkheid uitroep in 1810, in Dolores Hidalgo tweehonderd jaar geleden. De schreeuw van Dolores, zo noemde men het. Ook zag ik een arból de la vida ,  - de mexicaanse levensboom-  ergens in een kleine galerij die mij enigszins een gevoel van gêne bezorgde.  Ik had het gewoon nog nooit gezien. Nog nooit? Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd al starend na de kleine tafereeltjes; Adam en Eva in de tuin van Eden, de Arc van Noach en de talloze dansende skeletten die de dood symboliseerden. Het was zo iets moois zodat ik er ongetwijfeld een hele dag naar kon kijken. Na een tijdje te hebben gezeten op het zócalo in de zon reden we in de namiddag door naar Querétaro, en passeerden we nog even een neef van hem voor een kort bezoek die ergens op het midden van de route woonde en natuurlijk bleven we – typisch mexicaans- weer te lang hangen. ’s Avonds tegen elven kwamen we dan uiteindelijk in Querétaro aan en na vijf rondjes te hebben gereden door telkens dezelfde straat. Alleen dat hadden we niet door en uiteindelijk vonden we dan eindelijk het hotel waar hij al eens eerder was verbleven, gelukkig was er nog plaats. Het was een goede keuze, het was een precieus hotelletje met maar een paar kamers. Een soort bed & breakfast alleen dan zonder breakfast. Maar we zaten midden in het centrum van de stad dus dat was geen probleem. Morgen zagen we wel verder. De volgende ochtend toen ik even in de zon op de patio met azulejos te midden van allerlei soorten bloemen en planten zat vroeg ik me toch eens af hoeveel geluk ik weer kon hebben. Mensen zoals hij zijn zeldzaam, en toch kom je soms tegen. Op de meest vreemde plekken, zoals het feest met die foute plaksnorren ergens in één van de honderd straatjes van Granada. En nou was ik hier. De rest van de dag spendeerden we al slenterend door de stad, bekeken we gebouwen. Aan de koloniale stijl en de vele kerken die de stad kende zag je dat Querétaro sterk beïnvloedt moest zijn geweest door Spanjaarden. 

Gewapend met een kaartje van de stad liepen we de route langs de belangrijkste monumenten en kochten we nog een paar foute reggaetton CD’s bij een of andere piratenwinkel . ‘Dat doe ik normaal nooit, voegde hij er grinnikend aan toe, maar dat doe ik omdat ik weet dat jij het leuk vind. Ik gaf hem gelijk. Stiekem, vind ik reggeaton ook echt de bom. Hoe goedkoper en fouter, des te leuker. Ach, zei ik maar om mezelf niet in een verkeerd licht te plaatsen,’ het ook vooral om de goede herinneringen, ik heb er  met heel veel mensen me uitstekend goed vermaakt in Colombia, Panama, Mexico en zelfs in een busje in Argentinië. Eigenlijk overal’. Maar stiekem hou ik er wel van, voegde ik eraan toe.  Zo gezegd zo gedaan. Op de terugweg naar Pachuca reden we nog langs een bekende taquería onder de pachuqueños en waren we weer terug. De rest van de dagen bleven we hangen rondom de stad. Zo  zijn we een avond naar de luchas libres gegaan ergens in hal in een hoekje van de stad, een soort acrobatisch worstelen met  gemaskerde vechters. De nationale sport van Mexico, je moet het een keer gezien hebben, hoewel ik me rot schrok toen één van de maskers opeens in een salto voor me sprong en mijn telefoonnummer vroeg. De heren op de stoeltjes naast mij lagen dubbel om mijn verschrikte gezicht. Ik ben een keer meegegaan naar de universiteit waar hij les gaf en diezelfde avond werd er ter ere van het bicentenario op een levensgroot scherm een kunstproject geprojecteerd. De hele geschiedenis van Mexico in een half uur durende film.  Onvoorstelbaar zoiets, een mooie lichtshow, muziek en vuurwerk en alle special effects zaten erin. We zijn gaan eten ergens in de stad en ik wilde hem bedanken voor de mooie roadtrip en zeggen dat ik er over dacht om morgen naar Mérida te gaan zodat hij ook weer verder kon gaan met zijn werk en alles.. maar nog voor dat ik uitgepraat was presenteerde er zich tot mijn verbazing ..