Tinto de Verano, Chocolate en Baklava, en een beetje Salsa

Het is zondagochtend 11.30, het regent een beetje… Dik twee weken zijn inmiddels verstreken, en ik voel me wel al een beetje thuis in Graná. Misschien wordt het tijd om er maar weer eens iets over te vertellen tussen alle gesprekken door, want ja, “time flies when your having fun”. Waar ik de afgelopen dagen heb uitgehangen weet ik ook allemaal niet meer precies.. alleen ik weet inmiddels wel waar ik de lekkerste baklava kan halen, goede tapas kan eten en waar we het best de salsa kunnen dansen, en waarempel.. het zit allemaal om de hoek. Ook probeer ik maar weer eens een vermakelijk nieuw verhaaltje in elkaar te flansen, maar met skype, msn, mail, telefoon en een gillende jaime die vanuit de badkamer vraagt of dat ik de boiler opnieuw aan wil zetten, of vraagt hoe de citruspers nou ook alweer werkt, is dat niet zo maar even gedaan.

De afgelopen dagen hebben we ook vooral Calle Recogidas afgestruind naar iets fatsoenlijks om aan te kunnen trekken, want tja, aan een koffertje afmeting weekendtas, voel ik me als een net alsof ik me zo kan verenigen met de talloze hippies in het Albaycin, die altijd dezelfde serenades brengen aan de altijd onbekende geliefden, en die verder ook niks nodig hebben.. Zij misschien niet, maar mijn ietwat matrialistische deel helaas toch echt wel. En op de achtergrond klinkt weer zachtjes ‘Mi primer millon’ van Bacilos vanuit mijn kamertje op de Plaza Nueva.

Verder doen we alles via de gemakkelijke weg; ‘Relax the max’. Een beetje Spaans dat wel, dus we raken al aardig ingeburgerd. Alleen, enige lastige vraagstukken waar Jaim en ik elke dag weer mee te kampen hebben zijn: “Wat moeten we nu weer aan?, is het niet té (kort)? Of zal ik die hakken wel aandoen?”..Ook welke thee zullen we kiezen (lees: ca. 981 smaken) is iets wat me altijd weer toch twijfels beweegt. Tja het leven gaat niet over rozen..soms.. want ook ben ik trouwens al een keer languit over straat gegaan voor de deur van het appartement (nee, mama, ik had niet gedronken), en ik heb natuurlijk alweer mijn eerste Rioja vlek op mijn witte broek gesignaleerd. Verder heb ik ook nog steeds geen kledingkast, want die is besteld bij één of andere teletienda, waarvoor wordt gebeld als ze aan de deur staan. Ik hoop trouwens écht niet dat we worden geacht deze zelf in elkaar te zetten?! Nou ja, gelukkig heb ik al wat telefoonnummers van Juanitos en Carlossen al verzameld die dat allemaal wel zou kunnen doen...

Trouwens, over Carlossen en Juanitos gesproken. De lijst telefoonnummers van ons drieën bij elkaar, begint toch al aardig lang te worden.. En we zeggen altijd; “sms’en ze/we na een paar keer niet terug?, Niks aan het handje, de rij is nog lang”. Want voor ieder probleem wat we mogelijk nog tegen kunnen komen hebben we een adresje. Zo hebben we een Madrileense technicus Antonio leren kennen, voor eventueel de afwasmachine of één van de andere huishoudelijke apparaten.. Een knappe portugese economicus, een undercoveragent Miguel die werkt voor de staat, een leraar informatica, sing and songwriter José, een neurochirurg die bij ons al heeft vastgesteld dat er aan onze sociale kwab niks schort, een dansleraar die de flamenco wil dansen in de grotten van Sacromonte met zonsondergang, een stel obers die ons maar al te graag willen uitnodigen voor een etentje buiten bij maanlicht, de Italiaanse huisgenoten van Marieke die fantástisch koken kunnen en natuurlijk onze vaste cubaan Nelson waarbij we iedere avond even langsgaan voor een mojito en/of salsatje. Ook hebben we zelfs onze private klusjes-boliviaan, Fredie, die dan weer een deur weg komt halen of onze bureaus opnieuw in elkaar zet. En gisteravond in el Taller Latino, op de Cuesta de Gómerez om de hoek, ‘t is echt waar, een Chileen met twaalf (hispano-árabe)paarden die ons uitnodigde voor een tochtje over het strand van Torremolinos.Tja,.. soms kan ik weer bergen verzetten, denk ik dan, en dan hebben we het nog niet eens over de kwaliteiten van al onze Erasmus collega’s gehad…

En ja, last but not least, zeker niet onbelangrijk. Morgen begint de universiteit. Dinsdag hadden we een kleine introductie op de Faculteit bij Triunfo, en ben ik inmiddels in het bezit van een splinternieuwe blauwe UGR map, en een Coca Cola rugzak. Ja,het eerste ben ik zeker trots op.. En ondanks het filmpje aan het begin dat niet echt uitnodigend klonk door de zware filmmuziek á Lord of the Rings, klonk het verder allemaal goed. Zeer georganiseerd, modern en duidelijk, ik heb namelijk wel eens slechter gehad in Spanje. De student staat hier op één, dus ik voel me zeker welkom. En het komt erop neer dat je de eerste week alle vakken mag gaan volgen die je maar wilt, en daarna pas een selectie kan maken. Nou, de vrijdag houd ik vrij, dat weet ik nu al, maar verder gaan we écht aan de slag dus…

Ojee, klein probleempje, de fontanero komt morgen voor een klein lek in de afvoer, zei Javi gister.... Nou, ik ga even aan Jaim vragen hoe we dat nou weer gaan doen, we zijn er namelijk niet, morgen…

Eva

La bajada del sol

Si sacamos la plata, o no la sacamos..

De afgelopen paar dagen hebben we ons als echt citygirls bewogen.. Telkens als we de sleutel beneden in de grote glazen deur met tralies,van het gebouw steken worden we aangekeken door passerende toeristen en studenten, die ons met een schuin oog aankijken of we hier wel thuishoren. Je zou er bijna een zonnebril voor opzetten, wat je Jaime dan ook gewoon lekker doet..

Vrijdagavond, zou Pepe langskomen om de huur te innen van ons beide, incl. de borg. Daarvoor moeten we hem bellen, zodat hij ons buiten opwacht om met ons mee te gaan pinnen. Beneden op de hoek wacht hij ons op bij zijn motor, waar het geld geteld wordt. .. Ja, het is bijna komisch hoe we onze zaken soms telefonisch en onder 8 ogen afhandelen.. Alsof we zowat drugshandelaars zijn…’sí, claro, sí está tarde sacamos la plata, por supuesto’, (vert. jaa, vanavond komt het (cash)geld eraan ..natuurlijk) zoals Jaime dat zo lekker zegt, dus compleet met bodyguard liepen we richting pinautomaat. Natuurlijk moest het weer zo zijn dat de pinautomaat niet meewerkte, want onze studentenrekeningen hebben natuurlijk een armoedig limiet (ach ja.. het is tenslotte ook wel veilig), en er kwam dus géén geld uit..Goed, volgens Pepe hoefde we ons geen zorgen te maken en we doken de eerste beste tapasbar in met hem, maandag hoefden we pas met het geld over de brug komen…

Na de verhuizing zijn Jaime, Marieke en ik, meteen in stijl met de taxi naar de supermarkt gegaan… om inkopen te doen voor de piso. Bij de Carrefour Armilla, die zo groot was dat ie me deed denken aan de Wal-Mart in Mexico. We laaiden we de kar vol met een dekbedden, keukengerei, boodschappen, schoonmaakspullen, pantoffels en andere leuke dingen en probeerden Jaime en ik nog de kindermountainbikes uit in de enorme winkel.. Zingend met de steel van de mop, als een stel spartaanse soldaten, paradeerden we door de enorme winkel naar de afdeling wasmiddelen waar Jaime nog een leuke chico tegen het lijf liep. Ja, net op dát moment..Net met de mop in de hand, en Jaime dansend met twee flessen wasmiddelen, passeerde hij natuurlijk. Jaime besefte dat als ze nu niks zei, dat die jongen gedacht moet hebben dat we niet helemaal honderd waren, maar gelukkig wist ze snel te improviseren door te vragen wélk van de twee wasmiddelen, nou in de aanbieding was… Hij lachte, keken elkaar aan, en we lachten een beetje ongemakkelijk terug. Terwijl Jaime nog druk bezig was met de afdeling föhns en stijltangen, liepen Marieke en ik met een kar die we onderhand met z’n tweeën moesten duwen. We betaalden, en belden wederom een taxi om ons op te pikken op de parkeerplaats. Een beetje chagrijnig laaide de taxista onze boodschappen voor een jaren achterin, wat moet ie gedachten hebben; ‘Zij komen de winter wel door..?’ 'A dónde vamos?' En ik reageerde maar al te graag.. want Plaza Nueva ..is toch wel een triomfantelijk gevoel..Hij zweeg als een dode, terwijl wij luid zingend in de taxi intuïntion van Shakira meeblèrden.. hij nam het ons vast niet in dank af.. Midden op Plaza Nueva.. een beetje onhandig dat wel, laaide ie onze spullen weer uit, en voordat we hem wilden bedanken was hij reeds vertrokken.. Ja, had je maar geen taxichauffeur moeten worden, dacht ik..Thuis belde Javier me, hij had een kast besteld voor mij en donderdag kwamen ze hem bouwen in mijn kamer, en er kwam evenals een splinternieuw bureau.. ‘het moet niet gekker meer worden', dacht ik..

Het loopt onderhand tegen negenen.. ‘Kom’, we gaan tapas eten bij de Mirador in het Albaycín (Arabische wijk), met uitzicht op het Alhambra, dat is zoo mooi s’avonds...

(’s avonds kreeg ik nog een klein-smsje van Marieke):
“Beter met Eva en Jaime aan elke hand, dan alleen door het Granada-land..”

Ik ging nog even op mijn evita- balkonnetje staan, en glimlach naar ‘los Reyes Católicos’ (de katholieke koningen) die onbeweegelijk op een sokkel bij de verlichte fontein staan… Granada..wat een heerlijke stad…!

La vida es sueño..

Hij praatte rap, plat andalusisch, de man aan de telefoon.. maar door de vele telefoontjes die ik deze dagen al had gepleegd was ik daar handig mee geworden. Het was weleens onduidelijker geweest. Ik snapte wat ik kon verwachtten, waar en hoe laat ik moest zijn, Reyes Catolicas –Plaza Nueva, nummer 63, derde verdieping. De man heette Javier. Marieke en ik wachtte op het bankje voor het gebouw, het was werkelijk een paleis. Ik durfde niks meer te zeggen en me er alle helemaal niet op te verheugen dat ik hier misschien zou kunnen wonen. Wat moet ie wel denken van mij,; ‘dát kleine blonde meisje, met die gouden laarsjes in mijn appartement?’ Marieke zei nog ‘ Als je daarboven op dat balkon gaat staan ben je net Evita’. Ik glimlachte zenuwachtig. Na vijf minuten, belde ik Javier dat ik voor het gebouw stond, en hij opende de deuren van het gebouw, liepen naar boven en daar wachtte mij iets moois..

Lees het, dit is wat er gebeurde..De mail die ik inmiddels vandaag maar naar mijn familie heb gestuurd..


HOLAAAAAAAA!

Jullie hebben mijn verhaal vast gelezen. En nu weet ik niet wwaar ik moet beginnen .. er is me iets overkomen daar had ik nog niet eens van kunnen dromen!! Het was terecht op een of andere manier dat José afbelde, gelukkig eigenlijk. Ik ben daardoor zo driftig gaan zoeken naar een andere kamer, dan maar een compleet gebouw, kasteel,etc.... Ik heb dus gereageerd op een veel te duur appartement wat net een half uurtje op de site stond, vanuit het kleine kamertje van Marieke aan de Calle Salamanca.. Ik leek wel gek geworden..Het vervolgverhaal dus komt nu.. jullie zijn de eerste.. haha,, want veeltijd heb ik nog niet gehad om het allemaal te kunnen bevatten..

Ik sprak dus af met die vriendlijke man aan de telefoon, en kon een uurtje later langskomen voor het appartement.. Jaimie (dat andere meisje belde net Mariek dat ze ook nog niks had gevonden..) Dus daarom reageerde ik erop, een risico dat ik heb genomen want ik kon het nooit in mijn eentje betalen namelijk... Het appartement ligt werkelijk in het HART van Granada.. Plaza Nueva, reyes catolicos 13 (ook dat nog..), 3e etage.. boven een restaurantje 'La Castellana".. Ik zat te waachten op het bankje met mariek, en ik zei dat het vast niet zou gaan lukken.. Het was luxe dus ze wilde vast geen studenten, of mensen voor een half jaar (want dat was een probleem blijkbaar bij de meeste kamers).. Eenmaal binnen, door een luxe trppehuis met lift en concierge zagen we het appartement..werkelijk prachtig !!!! De man was docent dokter aan de uni van Granada en werkte door het hele land, ging naar het buitenland voor congressen, een rustige man.. Die kon ik wel vertrouwen.. In het appartement hingen diplomas en dingen.. hij is echt, geen oplichter dus.. maar hij moest met spoed van het appartement af omdat hij een jaar naar barcelona ging voor werk aan de uni daar...Ik lanceerde al mijn twijfel vragen; of ik kon blijven tot maart, en alles.. Hij was zelfs bereid nog spullen voor ons te kopen.. Geld is geen probleem zei hij.. ik wil alleen niet dat het leegstaat.. Het is prahctig, groot, keuken, badkamer, evita-balkon, studeerkamer en slaapkamers voor twee.. Hij wilde alleen geen feesten in het huis, vanwege de dure mensen die er wonen in het gebouw..Helemaal enthousiast belde ik haastig Jaimie, of ze lang komen die wilde ik niet laten schieten.. een topkans.. buiten was nog een wachtend stel dus we moesten die avond beslissen. Jaimie kwam, binnen 5 min. helemaal verrast..Ook marieke keek haar ogen uit...

We praatten, en beslisten. we hebben het gedaan! Hij gunde het ons.. ik vertelde hem van mijn tegenslagen en hij moet beslist mijn gelukkige gezicht hebben gezien.. De man is meester in de rechten, dus het advocatenbureau onder hem, zorgde voor een contarct, en de volgende ochtend konden we langskomen om 10 uur. We stelde alle twijfels en vragen.. spraken met de supervisor Pepe, waaraan we het geld maandelijks betalen (300 ieder p.m.) en een maand borg.. Het contract was helder en duidelijk..ik kan ook zoo weer weg als je wilt, we hebben het met vier man doorgenomen.. Jaim, ik , Pepe en Javier (de huurder).. Het staat op naam van Jaimie, zij blijft een jaar, dus dat was slimmer en ik sta tot februari, 31, 2009.. maar als ik eerder/later weg wil/moet, kan dat, maar dan verlies je een maand borg uiteraard... Het is een droom.. HEt is zoo PRACHTIG, en niet te bevatten.. een buitnekanss waarop ik gewoon wanhopig, gereageerd. Zoveel pech en dan zoveel geluk.. Het is nog mooir dan je denkt, een hilton met uitzicht op het alhambra, met alles, internet, 2persoonbed, álles in het hart van Granada!! Ik stuur zo wat foto’s en ojaa, sorry voor de spelfouten.. maar dit moeten jullie gewoon ff snel weten.. Een droom is wel uitgekomen denk ik…

Kus Eva

Evita op Evita balkon..

Het uitzicht op Reyes Católicos vanuit mijn kamer..

De keuken

La busqueda

“No desesperes, ni siquiera por el hecho de que no desesperas. Cuando todo parece terminado, surgen nuevas fuerzas. Esto significa que vives”

Franz Kafka

Vanochtend na een verfrissende douche in het hostel, (met de nadruk op verfrissend want in het hele Albaycin was het warme water afgesloten), liep ik vanochtend weer vol goede moet richting de Calle Salamanca, waar Marieke woont. Ik had nog een aantal afspraken staan, om huisjes te bekijken, en de avond ervoor was ik getipt door een vriendelijk Duits meisje in het hostel, voor een kamer in een zijstraatje van de Gran Vía, vlakbij de Universiteit. Na een traditioneel Spaans ontbijt van Churros con Chocolate (deegstengels met dikke chocola) in de lokale Panadería, aan een pleintje achter de kathedraal, konden we weer een halve dag vooruit, en zetten we onze weg voort richting de straat waar het huisje zich moest bevinden.

Een vriendelijk jongen die daar nog alleen woonde, zag ons aankomen vanaf het balkonnetje op de derde verdieping en opende deuren. Na een korte rondleiding door zijn verdieping, dat bestond uit een salon met twee balkons, een badkamer, keuken en twee slaapkamers, was ik serieus geinteresseerd. Het huis had werkelijk alles wat ik nodig had. De Spanjaard José, afkomstig uit Cádiz, was duidelijk geweest over de prijs en het verbruik, een student architectuur, een buitengewoon vriendelijk en net persoon, misschien wel té, in mijn ogen. Het kamertje wat ik zou krijgen, was klein en rustig, met bureau, bed en kast en ik hoefde alles alleen maar met hem te delen, en ik kon probleemloos blijven tot februari. Ik had echter nog één afspraak staan, een studio aan de Calle Mesones, en vertelde hem dat ik vanavond zou bellen en de beslissing zou maken. ‘Ok, perfecto’, was zijn antwoord. Helemaal exited, liep ik met Marieke terug over de Gran Vía, richting Plaza Nueva, en eigenlijk hoefde ik al niet meer na te denken.. Na de teleurstellingen van gisteren,pijnlijke voeten, en die doos die ik nog steeds mis, leek me dit de meest geschikte kamer, en ik had eigenlijk geen zin meer om verder te zoeken.. Ik wist het zeker.

Op een terrasje met Marieke,nog geen half uur later gok ik, toetste ik het nummer in van José op mijn Spaanse mobiel. Hij reageerde enthousiast, heeft minstens drie keer gezegd dat hij blij is dat ik de kamer wilde, bood me zelfs aan te helpen verhuizen, en dat ik er morgen al in zou kunnen! Breed, glimlachend gaf ik de ober al mijn kleingeld aan fooi, en verlieten we het terras om alvast wat nieuwe handdoeken en beddengoed te gaan shoppen in de binnenstad van Granada..! Bepakt , bezakt en gelukkig passeerden we tegen drie uur ’s middags hostal Oasis, waar ik verbleef, en vol trots annuleerde ik de reservering voor de volgende tien dagen. ‘Jaha.. ik héb een kamer’, dacht ik stiekem en wierp een schuine blik richting alle Duitsers in mijn hostel, druk zoekend op hun laptopjes naar goedkope flatjes in het centrum…

En toen, slechts tien minuten ná de annulering, gebeurde het… In de salon van het hostel, al skypend achter mijn laptop naar het thuisfront, voelde ik mijn telefoon trillen in mijn zak.. het was José. Vriendelijk groette ik hem, en opeens hoorde ik een twijfel in zijn stem, die me de rillingen bezorgde. Hij vertelde me dat het hem héél erg spijt, net de bank was gepasseerd voor wat formaliteiten, en ja, toch misschien op zoek was naar iemand voor een jaar.. Ik heb het nog geprobeerd,bijna gesmeekt, maar hij zou de piso zelf ook verlaten en hij vond het risico te groot.. Het enige wat hij voor me kon doen was het nummer geven van een vriend bij Recogidas, die misschien nog wel wat vrij had..

Ik bleef achter, volkomen machteloos met de mobiel en tas met de sinaasappelhanddoekjes in mijn hand. Ik belde wanhopig Marieke, die direct naar me toe kwam, en vocht ik tegen een opkomende traan, want ik had immers net mijn ouders het geweldige nieuws verteld, tien minuten geleden de reservering gecancelled, en dat kon ik niet meer terugdraaien. Morgen om negen uur moest ik opnieuw reserveren in de hoop dat er nog iets vrij zou zijn, en het is druk hier, zeg ik je.. Ik beland op de straat tussen de talloze junks en hippies dacht… Het kon gewoon niet waar zijn..

Ook, Marieke kon het haast niet bevatten, maar ik kon iig altijd op de sofa in haar piso slapen, dus de straat was gelukkig van de baan. ‘Niet bij de pakken neer gaan zitten, Eef’.. sprak ik mezelf streng toe.., maar toch, zoveel pech in één week?! Nou ja, ‘Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen” die Bassie en Adriaan slogan zo stom nog niet eigenlijk.. En een beetje driftig greep ik mijn telefoon om voor Mesones te bellen, de rest had ook niet meer gereageerd.
Half vijf in de middag, wachtten we op een verstrooide portier voor nummer 57, die tien minuten te laat kwam. Het was een beetje gaan regenen, en we volgden de man naar binnen om een studio te bekijken in het hart van de stad. Ik had me er best wel wat van voorgesteld,deze studio, dat mocht ook wel voor 350 euro, maar het was werkelijk een donker hol, met knullig keukentje en oude meubels, naast het bed. Nee, ik had geen zin om onder een afzuigkap te slapen, al kreeg ik er geld bij.. Ik bedankte hem vriendelijk en zocht mijn weg naar de uitgang.

Diep teleurgesteld, alle nummers waren gebeld, besloten we naar het kamertje van Marieke te gaan, om maar weer internet af te struinen, ook naar complete piso’s en gebouwen.. want ik was wereklijk ten einde raad. Op dat moment belde Jaimie dat ze ook nog niks had gevonden, helaas... En ja.. op het balkon aan de Calle Salamanca, verscheen een korte advertentie van een uur oud, bestaand uit slechts enkele woorden; Apartamento, Reyes Católicos- Plaza Nueva, amueblado, cocina equipado..perfecto. Ik zou er nooit op gereageerd hebben als ik niet zo wanhopig te werk was gegaan, maar goed.. Ik toetste het nummer, en een vriendelijke man stond me te woord..

(wordt vervolgd)… ;)

Granada, la Ciudad de los Sueños...

Daar sta ik dan, sola. Met twee voeten, weer op de grond in Granada. ‘Sabemos que volverás’, was immers de boodschap in 2006. De busreis was rustig, alle tijd om nog even wat nummers te noteren, vakken uit te zoeken in de bus etc. Hostel Oasis is gezellig, en de arabische wijk nog gezelliger. Granada is als een grote huiskamer waar je gezellig overal aan kan schuiven, voor een tapa of een tinto de verano, cachimba, lo que sea..

Ik dumpte mijn spullen in het hostel en trok de stad in, op zoek naar advertenties, en voor het Granada gevoel nattuurlijk. Kruistte de Carcél baja, en Calle Elvira, via Plaza Nueva om even een glimp op te kunnen vangen van het huis op de Cuesta de Gómerez, aan de voet van het Alhambra. Met de eigenaar van dit huis, had ik namelijk al vaak gemaild en misschien was dit wel iets voor mij geweest. Ook passeerde ik stiekem ook nog even het straatje waar Marieke woonde, de Calle Salamanca vlak achter de kathedraal. Het was een prachtig smal straatje, hoge huizen, met kleine balkonnetjes, hier zou ik ook wel kunnen wonen al was mijn kamer 8m3. Ik wierp een blik omhoog, maar zag niemand en liep richting Reyes Católicos om terug te gaan naar het hostel, het moest tegen tweeen zijn geweest. Slenterend over de sierlijke troittoirs, hoorde ik opeens een stem achter me. “Eva …?” Het was Marieke, die achter me liep. De halve weg, ik herinner me niet waar we allemaal heen zijn gelopen, hebben we aan één stuk door lopen kletsen over Granada,kofferleed, kamers, school, en het huis waar ze woont. En zijn we vervolgens op een terras neergestreken om nog verder te kunnen kletsen… Ik vergat helemaal waarom ik nou de stad in was gegaan, namelijk om meteen een spaanse mobiel te kopen, en een uurtje later had ik hem in mijn hand.. een gloednieuwe telefóno básico, met beltegoed.. immers dat dat dácht ik...

En zoals het spreekwoord luidt; “zelfs een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen”, ging dat voor natuurlijk weer niet op.. In de winkel heb ik wederom de kleine lettertjes niet gelezen, want na één keer bellen sprak een vriendelijke stem mij toe dat ik géén beltegoed meer had.. Er zat namelijk zo’n kaartje waar je alle (adres)gegeven moet schrijven en opsturen naar Vodafone.. en dán pas kreeg je je twaalf euritos. Nou is dit ook weer géén hele grote ramp, kan er ook nog wel bij.. maar er was me nog niet iets fatsoenlijks gelukt.. Met een nepsmile lachtte ik de eerste beste verkoper van de sigarenwinkeltje,oftewel peukería (Fabie 2006), om er twintig euro op te zetten. Zo gezegd zo gedaan, en ik belde alle nummers die ik genoteerd had staan..

Sommige geen gehoor, maar bij drie was het gelijk raak. Een kamer, bij twee madrileense dames op Calle Elvira kon ik direct langskomen, en de tweede en derde had ik besproken voor morgen.. Helaas was de kamer op Calle Elvira niet helemaal wat ik zocht, klein, muf, en de meiden bleken kettingrokers te zijn. De volgende die ik bezocht was een kamer op Plaza Nueva bij twee jongens uit Cádiz, en ik was direct verliefd op één van de kamers in het typische andalusische huis, ze waren de advertenties net aant ophangen in de straat, erachteraan mét mobiel, en ik sprak ik met ze af aan het einde van de straat, om meteen het huis te kunnen bezichtigen.

Achter een massieve houten deur, lag een patio en een wat oudere dame (de eigenares van het huis) was aan het opruimen. We volgden de jongen via de patio met fonteintje naar de trappen van het huis naar de eerste verdieping.. Dít was het type huis wat ik zocht, azulejos op de vloer, witte muren, sommige blauw, en één prachtige zonnige kamer met balkon.. alleen het hád wel een aantal nadelen. Er stonden nog géén meubels, er woonde nog niemand, géén internet, contract was een jaar, dus dan moest ik zélf voor iemand anders zorgen in maart, en als ik de kamer met balkon wilde moest ik door de kamer van één van de heren want dat was de mooiste kamer. De heren vonden het ovrigens geen probleem..maar toch… ik kon honderd keer dezelfde vraag stellen over de prijs.. maar er werd me té vaag over gedaan.. het kwam neer op het kan 300 zijn maar ook 400 En daar hou ik niet zo van.. en ook Marieke zou er over getwijfeld hebben.. Nou ja het was pas de eerste dag, dus toch nog maar even meer kamertjes bekijken…

Ook heb ik vanmorgen de Carmen (andalusische villa) op de Cuesta Alhalcaba bekeken, werkelijk prachtig, maar dat vond ik uiteindelijk te ver uit het centrum, en de keuken was wel een zootje.. door de vijf heren die het huis bewoonden.. Verder met Marieke door de stad gestruint naar advertenties, de Kabab King niet overgeslagen, evenmin de Mango’s en de Zara’s die toch op de route lagen, en vanavond weer een piso bezoeken vlakbij het Alhambra. Daarna sluiten we de dag natuurlijk weer traditioneel af, met een tapasrondje door la ciudad de los sueños (stad der dromen)…

Eva

Een lach en je bent in Spanje..?!

Zo snel gaat het helaas niet, athans, niet voor mij...Ik herinner me de woorden van Nai nog goed, toen we met z’n allen voor het laatst uit eten gingen; “Eef, je moet niet teveel meenemen”… En ik heb het echt geprobeerd in mijn oren te knopen, maar op één of andere manier lukt het me nooit. Die hele zondagavond ben ik bezig geweest om die twee koffertjes zo handig mogelijk in te pakken, en uiteindelijk.. ik kreeg ze dicht.. Ware het niet dat opeens, uit dat ene hoogzwangere zwarte koffertje van mij, een pijnlijk geluid kwam, toen ik ze trots naast elkander opstelde in de kamer. En echt, deze reis had niet erger kunnen beginnen, mijn koffer was letterlijk uit zijn voegen gebarsten.. En heb mezelf die laatste handdoek die ik er zonder genade in had gepropt tot op heden niet vergeven, dat koffertje had drie jaren trouwe dienst gedaan..Gelukkig had ik snel een andere koffer geregeld zodat dit probleem al snel weer was opgelost.. als dit het enige is dacht ik later?

Vol goede moed, een perfect duo aan koffers á 15 kilo elk, met spullen voor een half jaar en handbagage, vertrok ik de volgende dag richting Airport Dusseldorf-Weeze voor de vlucht naar Málaga van 15.00. Eenmaal in de rij tussen de Torremolinostoeristen, en backpackergroepjes sloot ik aan in de rij om in te checken.. Nerveus was ik wel, want die grootste van de twee had wél 2 kilo overgewicht, maar goed das geen ramp.. dat weet je van tevoren en ik kon écht niet minder meenemen.. De rij werd steeds kleiner, en ik wilde mijn koffers zojuist op de bagageband leggen, toen de grondstewardess me in het Duits (uiteraard) vroeg of dat er nog een tweede persoon was.. Nee? Hoezo? Ik heb voor twee koffers geboekt.. “Nou dan heb je maar liefst 15 kilo overgewicht..” En echt, Jetzt brecht mir mein Klumpf, kwam er snel in me naar boven, en voor ik er nog tegenin kon gaan duwde ze me een blad met piepkleine lettertjes onder mijn neus waarvan het woord GESAMTGEWICHT 15 kilo, stond.. Ik wist ff niet waar ik het zoeken moest op dat moment, want ik kan het land geen half jaar verlaten zónder die koffer, en ik kon nog nooit zo goed Duits. Die kleine letters hadden wel eens duidelijk Groot op de site mogen staan, want welke idioot neemt nou drie koffers mee met een totaalgewicht van 15 kilo, dan moet je ze zowat leeg vervoeren...

Totaal, aangeslagen, spoedde ik mij naar de bankjes om de écht nodige dingen over te laden, en kwaad propte ik nog wat vestjes, truitjes, sokken, in mijn al véél te zware handbagage. De rest konden mijn ouders wel per post verzenden zodra ik een adres heb in Granada. Ik checkte één van de koffers in en passeerden we nog snel de kantine voor een kop koffie voordat ik zou vertrekken. Starend vanuit het dakterras, naar het luchthaven personeel, dat kriskras in bagagetreintjes over de banen scheurden en driftig aan laden en lossen begonnen.. En met mijn creatieve geest, kwam het nog even in me op om één van die jongens flink wat ‘Trinkgeld’ aan zu bieten,om stiekem toch das Gepäck over de reling te laten zakken om het in het bagageruim van de Airbus te laten verdwijnen… ik kon wel weer lachen.. Zo weinig meenemen, dat het bijna grappig is, maar goed eigenlijk kon ik wel janken...

Eenmaal in de lucht, heb je natuurlijk alle tijd om te bedenken wat je nou écht bent vergeten, en rommelend in de chaos in mijn tas deed ik de ontdekking. S***, Reservelenzen en een belangrijk medicijn zaten nog in die andere koffer, maar wel een lullig Ledlampje voor mijn laptop heb ik nog kunnen grijpen.. En ja, je leest het goed een LEDLAMPJE , hoé belangrijk is dát?! En een nietmachine dan?? Ja dat zat allemaal wél in mijn tas. En hoé belangrijk zijn lenzen? Juist. De hele vlucht werd ik er niet vrolijker op door ook nog te ontdekken dat ik ook nog eens niet langer beschikte over my two red friends (lees: stijltang en pumps).

De avond in Málaga verliep trouwens wel smoothly.. Vanaf Málaga – aeropuerto, met Renfe Cercanías naar Málaga-Centro verliep vrijwel probleemloos, en als een echt citygirl hield ik de eerste beste taxi aan naar om me naar de Camino-Nuevo te laten rijden..

Hostel Melting- Pot was is dan een warm welkom op zo’n moment. Een vrolijk gekleurd en vooral schoon hostel in Arabische stijl, compleet met bar en dakterras, symphatiek personeel, en leuke gasten. De kamer deelde ik met Engelse meiden, en een vriendelijke Francese. Ik settelde me aan de bar, naast twee loodgieters uit Australie, die op surfvakantie waren, en zich verbaasden over het feit hoeveel talen wij nederlanders wel niet spraken.. (Sí, je peux cambiar, very schnell..)En knoopte een gesprek aan met de Franse barman, die bezig was een onweerstaanbare Sangría Extraordinaria, en een paar tapatjes (ik moest er ook wel een kwartier op wachten), maar dan héb je ook wat… Ik was alle ellende alweer een beetje vergeten, én, het regende tenminste niet deze keer. Het moest tegen enen zijn geweest dat ik uiteindelijk in slaap viel..

Nu de volgende ochtend, zit ik hier op het dakterras van hostel, in Málaga, de lucht is blauw en ik kan de zee gewoon zien, bajo el sol. De radio speelt zachtjes, een salsa van Hector Lavoe met de tekst;

“Pronto llegará el día de mi suerte, Sé que antes de mi muerte, Seguro que mi suerte cambiará”
(Snel ,zal de dag van mijn geluk aanbreken..etc.))

Dit kan toch geen toeval meer zijn? Nu ga ik maar even op internet kijken hoe laat de bussen naar Granada vertrekken...

Eva

3 Noches...

Op een zonnige dag in Maart 2008, de 14e om precies te zijn , stak ik nietsvermoedend het sleuteltje in mijn brievenbus en opende het krakkemikkige deurtje, zoals ik dat iedere dag deed. En ik weet niet of ik teveel films heb gekeken, vast wel, maar opeens leek het erop alsof uit het altijd donkere gat een oogverblindend helderwit licht leek te schijnen…want daar lag… eindelijk…die witte envelop met het logo van de Universiteit waarop ik al dagen wachtte... Met mijn tassen, gewapend met mobiel vloog ik de trap op naar de eerste etage met de brief in mijn hand. Struikelde ik nog half over de drempel, én gelukkig waren mijn twee roomies thuis, want dit was nou net niet het geschikte moment voor mij om alleen te zijn… In de keuken met Tien en Maika, met één oog dichtgeknepen, opende ik de envelop, keek erin, en zag alleen nog maar de vetgedrukte woorden;

Granada (Spain)

Die twee woorden waren overigens genoeg, ik stuiterde minstens twintig rondjes door het huis, zocht naar de kurkentrekker in de la, en de rest van de brief?.. Die heb ik niet eens meer gelezen…

Nu is het bijna zover..Inmiddels heb ik letterlijk een papierwinkel aan brieven getekend, verstuurd, handtekeningen verzameld, tig keer gefaxt, gemaild, gekopieerd, nog een keer getekend. Ook nog eens tickets geboekt, hotels geregeld, pasjes aangevraagd, gekopieerd, verspreid, machtigingen, verzekeringen gecheckt, abonnementen stopgezet, én mijn bijbaantje opgezegt. Wat toch wel een beetje een raar gevoel was. Mijn fiets staat in de box gestald, de flamenco poster is van de muur gehaald en rond middernacht op de Gloriantdreef , terwijl er bij de buren werd ingebroken, stapelde ik nietsvermoedend maar liefst twaalf dozen, drie koffers en heel wat plastieken tasjes tot een hoge muur aan het voeteneind van mijn bed.. De ochtend brak aan, ik draai me nog een keer om en trek de deur achter me dicht, el primer paso, mijn kamer is al verhuurd ...

Nu ben ik bijna klaar voor, een half jaartje studie in Spanje..alleen ik moet mijn drie koffers nog zien in te pakken, en als je me kent weet je vast wel dat.. nouja daar zal ik jullie niet mee vervelen. Op maandag 15 september, tegen vijven in de middag vlieg ik van Düsseldorf naar Málaga (en laat het NIET regenen por favor). Met een beetje geluk zit ik dan de 16e in hartje Granada. En echt..ik ga jullie vast missen maar ik heb er zin in!

Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van mijn spannende, Andalusische avonturen met een gouden randje die ik ongetwijfeld weer ga beleven in España. En heb ik mezelf op z’n minst een aantal doelen gesteld: Zo hoop ik snel een kamertje te vinden dichtbij de Calle Elvira (liefst mét balkon en zonnig dakterras), nog meer schrijfwijzes te ontdekken voor het woord ‘Shoarma’, minstens twee passen flamenco te kunnen dansen, nog één keer op pumps het Alhambra te betreden, en uiteindelijk, toch ook wel die 30 ECTS zien binnen te slepen.. En schatjes, voor de vip versie? We bellen..!

Liefs Eva