Aan de ene kant was het oorlog, aan de andere kant was er een gelukkig gevoel ; Of Felicidad, dat klinkt beter. Er staat ook geschreven; Amor y Muerte, Deseo y Autodestruccion. Ik bevond me weer eens tussen de boeken in de bibliotheek en de stoffige biebman ordende de boeken zorgvuldig in de schappen. Ik keek naar de manier waarop hij dat deed, en probeerde mij terug te verplaatsen in 1936, maar tevergeefs. Pepe kwam tegenover me zitten met zijn charmante blik, ja, nou kan ik al helemaal niet meer werken. De ietwat bittere reden dat ik voortaan naar de bibliotheek verkast ben, is niet alleen dat ik thuis niet werken kan, doch ook omdat we de gasrekening van november en december hebben binnengekregen. Toen ik de envelop de desbetreffende ochtend in de brievenbus vond, spoedde mij richting Javier omdat ik het niet wou geloven, terwijl deze knikte dat het toch echt wel zo was. Jaime viel nog in met ;maar in Holanda…, waarop Javier antwoorde; Tja, in España.. Ik staarde maar naar de grond. ‘Asesinado por el cielo’ was de eerste zin die me binnenviel.
En snelle formule zegt me dat Driehonderdachtenvijftig euro en vijfenveertig eurocent : 2 = Een rib uit je lijf is. = ( dat betekent geen rebajas, noch de nieuwe collectie, opnieuw tijden van vijf truien over elkaar heen, lopend naar school, ook in de regen, twee keer hetzelfde theezakje, twee maanden met dezelfde tas door het leven, geen halve uien weggooien, examenpapier mee naar huis nemen, gratis entree kaartjes op straat verzamelen, en vaak naar het café daar waar Matilde werkt; en als we het nou lekker warm bij zaten in die twee maanden. Nou nee.. kortom; we zitten in een recessie, (en de foto's zijn niet representatief), laat ik nou net met de jaren 30 bezig zijn. Een groter inlevingsvermogen kan een mens zich niet voorstellen. We hebben de verwarming binnen enkele minuten maar uitgezet, en ik ben ik dus verhuisd naar de aangename verwarming van de bibliotheek van Filosofia y Letras. Een welkome afleiding, voor het bovenstaande, want met het uitzicht over Granada vanuit het glazen gebouw op Cartuja, werkte ik last minute door aan de ‘Memoria a García Lorca’, en las ik mijn aantekeningen over de Generatie van ‘27, tot dat de schemering inviel en de banken tegenover me langzaam leegliepen.. maar ik bleef nog héél even, totdat de rode letters op mijn witte beeldscherm vragen wanneer ik naar beneden ga, para un café.. Verder kondigden de afscheidsfeestjes zich ook al weer aan, er is altijd wel een reden voor een feest hier in Granada. Zo heb je niet alleen de welkomsfeestjes, en afscheidsfeestje, nee bijvoorbeeld ook nog pré examenfeestjes, examenbreakfeestjes, en post examenfeestjes, om maar even de examens als voorbeeld te noemen. En zo gaat het vast ook met carnaval vrees ik.
Januari was rustig, qua school was er steeds minder les, en de gebruikelijke taken zoals het arte préhispanico werkstuk, de examens, tapas rondjes en cenas. Er kwam ook nog een portugese familie langs en hebben we ons zoveelste rondje door de stad weer gemaakt. En echt ik kan er geen genoeg van krijgen, alhoewel ik meer portugese geschiedenis te horen heb gekregen dan me lief is want het is een trots volk dat blijkt wel. Van ontdekkingsreizigers tot fado, de introductie is er al. Ja, wij zijn latinos zoals hij dat altijd zegt, ik moet daar altijd om lachen..We spraken af bij ‘daar waar je het mooiste uitzicht over de stad hebt’ Ik liep richting Alhambra en deed een gok, je hebt heel veel mooie punten namelijk. Ik gokte goed; ‘la perla’ (de parel), bij de olijfbomen…
Zaterdagochtend, 7 februari, een onchristelijk tijdstip. Ik ben in de hele época Graná nog niet één keer om acht uur opgestaan, (wel naar bed gegaan denk ik), en dat kost moeite. Ik kleedde me aan voor de straalkachel weliswaar, en liep de weg naar school, om het Lorca examen te maken. Het was een beetje vreemd, echt in Montero - stijl. Een scheefgekopieerd ‘Vuelta de paseo’, en drie vragen eronder gekrabbeld, waar het op neer kwam dat we Mariana Pineda, het betreffende gedicht, en ‘La casa de Bernarda Alba’, een theaterstuk moesten interpreteren. Twee uur later, verliet ik de zaal.
Maandagochtend half negen, nog zoiets onchristelijks. Ik zocht naar Auditorio I, een plekje middenin de zaal die langzaam volstroomde, en naar de Franse meisjes die met mij de lessen Historia de la España Actual volgden. Mijn dictator- achtige leraar kwam stipt op tijd binnen, deelde papier uit, en verkondigde met luide stem: ‘de groep van de ochtend (dat zijn wij, alsof we in het leger zitten), Pak een pen en schrijf op. De vragen moesten we gewoon opschrijven, maar bij de eerste kreeg ik het al Spaans benauwd, toen hij één van de 7893475 wetten van het Franco regime opnoemde tussen 1938 en 1942, en we die werden geacht uit te leggen tot op het detail. Ik had het niet meer, en ik dacht aan zaterdagavond dat ik vroeger naar huis ben gegaan dan de norm (zo rond drieën dus), en dat ik om tien uur op ben gestaan om te leren, de hele godganse zondag. En nu dit, cosas detalles... terwijl ik er verdorie alle aantekeningen heb en bovendien al een jaar lang tesis over heb geschreven.. nou ja, die oorlog ís ook niet leuk. En de rest van de vragen werd ik ook al niet veel vrolijker maar kon ze enigzins beantwoorden. Ook Laura en Amadine voor keken elkaar maar verbouwereerd aan. Dat zoek dat dan altijd, gezichten, kijken wat anderen denken, het stelt me dan gerust dat je niet de enige bent die je schouders maar ophaalt. Maar goed ik heb geschreven totdat de uren om waren,.. en keek nog één keer achterom naar de faculteit, toen ik de vertrouwde weg naar beneden zocht voor de laatste keer. Missie volbracht...
Inmiddels zit ik weer in mijn Refugio Andaluz, gezellig boven de Castellana, en ja, de laatste maand is ingegaan, 5 maart ben ik terug. Ik denk er liever maar niet aan, dus vermaak ik mij maar met muziek, wat foto’s van witte stranden, de kaart, en teken ik een route uit; vannacht ga ik naar Portugal…!
Liefs uit Granada,
Eva
1 comentario:
hey Eef, blijf je nog schrijven als je terug bent? vanuit Utrecht of Groesbeek? groetjes M.M.J en F
Publicar un comentario