Comprar botas de la renta

Ik schrok op van het harde en onverwachte geluid, vergezeld door de hese stem en het aanraken van een snaar, precies op de juist plek, het juiste moment, van woeste hakken op het houten podium, dat al niet meer geheel intact was, en als krakende, één werd met het lied. Het stampvoetende wezen voor me trok een grimas, pijnlijk, verraden door de lijnen in het getekende gezicht . Het tafereel deed me denken aan een bokkend paard dat niet beleerd wil worden, de onvoorspelbaarheid, soms even zachtjes en ritmisch, als een stilte voor de storm, en dan de perfecte draai en een klap. Mijn hand waarin ik het glas hield, schokte.. s%^#^# weer een (rioja)vlek. Even dacht ik dacht ik aan de witte broek, maar dit keer was het gelukkig een zwarte panty. Mijn gezelschap gniffelde, en reikte me een servet aan. Ik lachte, ‘alsof de duivel ermee speelt’, dacht ik…

De afgelopen twee weken waren redelijk rustig, en de storm genaamd ‘Erasmus’ waarin ik me eerder bevond is een beetje gaan liggen. Met de nadruk op een beetje, want behalve op donderdag, vrijdag, zaterdag en ja ook de zondagavond na de klassieke (tapas)tourtjes en paseos door Granada met Jaime en Felipe, die haar kwam opzoeken, werden toch tegen een uur of twaalf, ook de Dancin’ shoes weer uit m’n kast -keukenrekje getrokken om samen met een bezoekje te gaan brengen aan de Nelson’s Taller Latino en de Agora. Marieke was dit weekend per bus naar een vriend in Cartagena vertrokken, maar zondagavond waren we weer zo goed als herenigd en hebben we daarna meteen maar koers richting de ‘Mae West’ gezet. Wat we dachten dat een luxe club was, een beetje ‘pijo’ zoals ze dat hier zeggen, bleek meer een mooie bar in westernstijl, en ondanks dat we misschien iets té classy binnenkwamen voelde ik me wel thuis. Het was dan ook een weer een leuke avond, en tegen zessen zagen we pas ons bed... Voordat men nou weer gaat denken dat er toch geen einde is gekomen aan deze ietwat hedonistische levensstijl met gek genoeg bijna dezelfde naam; ‘Erasmus-Granada’, wil ik jullie ook niet van het feit onthouden dat ik om tien uur, op de universiteit aanwezig diende te zijn voor zwaar college ‘Historia de la España Actual’, en dat ik ja..om vijf over tien me in aula 3 bevond, links voor op derde rij . Ik heb getuigen! En dat is de andere kant van de munt...
Bovendien, de boeken die ik had gepland te lezen, liggen inmiddels niet meer onaangeroerd op het bureau* , een eerste presentatie kondigt zich ook al spoedig aan, en werk ik tussen de kleine huishoudelijke taken, de Aerosalsa, en de boodschappen door aan een project voor ‘el español y los lenguanjes especializados’, waarvan de docent door Marieke is betiteld als ‘Piet Piraat’ , met zoveel stof voor verspreid over een half jaar dat in de eerder genoemde les echter in vijf minuten dient opgeschreven te worden . Maar goed, we doen braaf ons werk..

Verder maakt Granada maakt zich nu hard voor de winter, en er hangt zo nu en dan een roerige sfeer door demonstrerende studenten tegen ‘Plan Bologna’ of andere manifestaties. Gistermorgen was men al bezig met het ophangen van kerstverlichting en allerlei andere tierlantijnen, en over Plaza Nueva trekt een koude luchtstroom vanuit Sacromonte. Het is er altijd twee graden kouder, is hier bekend. De bloempotten aan de balkons worden met een lelijk plastieken zeil bedekt en ook de Darro en de Genil, twee bergriviertjes, diens weg een smal stroompje was, herwinnen hun pad naar beneden en de kastanjebomen op de cuesta de los chinos laten hun vergeelde bladeren langzaam vallen... Ja, Andalucia is voor even veranderd, maar gelukkig is de lucht is nog altijd gekleurd in het mooiste blauw dat je jezelf maar kan voorstellen en de witte pieken van de Sierra Nevada doen bijna pijn aan je ogen als je er te lang naar kijkt.

Nu we het toch over winterse taferelen hebben, het compromis ‘niet teveel stoken maar je er goed op kleden’, oftewel ‘ik koop liever een trui dan dat ik het aan g/w/l spendeer, ’ dat Jaime en ik al in september hebben afgesproken, lijkt nu toch al echt wel minder realistisch dan een maand geleden, dus sinds een week ben ik in het bezit van een goedkoop, doch fijn Alcampo- kacheltje, nieuwe bruine laarzen van de Zara , en hebben we toch ook de verwarming toch maar aangezet. Het moet immers wel leuk blijven, en ach.. ook aan de extra truien, en vesten en sokken geen gebrek, ik kan namelijk na een lang en moeilijk traject weer pinnen en trouwens.. de huur mag de hele week nog heeft Javi gisteren gezegd.


Het was weer een bijzonder weekend maar toch kijk alweer uit het volgende, want mijn kast zal na twee en een halve maand wachten, op de legendarische datum van donderdag 27 november tussen acht en tien eindelijk worden bezorgd, én nog belangrijker, ’s avonds komen mijn ouders aan in Granada. Verder ben ik het komende weekend twee dagen te vinden in Madrid, voor Arte Préhispánico, en hopelijk passeer ik maandag ook nog Sevilla.. Jullie horen het wel!
De klok zegt 2.14, de glasbak op Plaza Nueva wordt geleegd, en de Kebab King sluit zijn luiken. Ik denk dat ik dat eigenlijk ook maar ga doen..

Welterusten en een knuffel uit Granada,

Eva


*twee ‘bokken’ met een plank