Un poco de Nostalgia..

Afgelopen maandag in de bus, van Granada naar Almuñecar, dacht ik even terug aan de vakanties uit mijn kindertijd, toen na de pasionele en doordringende klanken uit de kelen van de gitanos, opeens lieflijk genoeg ‘Une belle histoire’ van Michel Fugain, uit de radio klonk. Een vriendelijk intermezzo tijdens zo'n tocht, want zo ruw als de stem van een klassieke flamencozanger wat normaalgesproken door de bus galmt, zag ik ook het Andalusische berglandschap voor me. Langs verlaten keramiek winkels, pottenverkopers en haciënda’s, dacht ik weer aan de eindeloze ritten op de achterbank samen met mijn zusjes, in Frankrijk, op weg naar de kust. Vaak fantaserend over de letters van de franse nummerplaten, waar soms rare woordspelingen uit voort kwamen, of zwaaiend naar passerende vrachtwagenchauffeurs en de mensen in de voorbijkomende treinen, die altijd harder gingen. En ook herinnerde ik me een achterbankklassieker van Lau, mijn zusje, die gewoon áltijd werkte: “Mama?..Eef en Allie, willen echt héél graag een snoepje, mag dat?”... Ja, deze gedachten bracht de chansonnier zomaar weer even in me naar boven op een zonnige maandag in Spanje. En wat als kind lange uren rijden leek, is nu zo gepiept, want als ik me bedenk dat we in Mexico er nog geen half uur over na hoeven denken of we de zeven uur durende rit naar naar de hoofdstad wel zouden maken, ja dus. Als je dan weer bedenkt dat het net zo ver is, als van Nijmegen naar Parijs.... ach ja, laat ik er maar over ophouden, time flies, en iedereen herkent het vast, als je maar weet dat ik aan jullie denk, zo nu en dan…

En toch, ook deze week is weer gevlogen. En naast de lijst mannen, die nóg langer is geworden, kan ik er een nieuwe docentenlijst bij maken. Je hebt ze namelijk ik alle soorten en maten, goede en slechte, dikke en dunne, maar voornamelijk veel mannen hier. De afgelopen week heb ik namelijk zoveel vakken gevolgd, en ben ik vier dagen ’s ochtends ‘vroeg’ de berg opgelopen en ’s avonds weer afgedaald en zelfs dán was het nog moeilijk om een beslissing te maken. Het vakkenlijstje wat ik van te voren had gemaakt, werd al naar één dag aanzienlijk korter, en ná de tweede dag, na een college over prehistorisch gesteente met drie mensen (zie je me al zitten met m'n nieuwe Zara sunglasses), een buitengewoon deprimerend personage voor Spaans Art Nouveau theater, twee anti- Erasmus docenten, een dictator uit de ouwe tijd, een foutieve vakbeschrijving, en een paar onbekende reglementen..én leraren die niet eens op kwamen dagen… zakte ons de moed wel een beetje in de schoenen, als we in de comedor van de faculteit onze lijstjes grofweg met rode pen inkortten. Om een lang, en vooral saai verhaal kort te maken, van de lijst die ik had opgegeven, is werkelijk niet één vak overgebleven. Want hoe gek het ook klinkt, het niveau van Spaanse vakken in Nederland is toch écht wel hoger. Toch heb ik het bij elkaar geraapt, én zelfs een perfect rooster weten te construeren, en volg ik zowel Arte Préhispanica, als Arte Mudéjar. Bij Spaans, El Español y los Lenguajes Especializados en Historia de la España Actual, én Federico García Lorca y la Generacion de ’27. ..And I’m happy with it..!

En toen, hadden we opeens zin in het strand, dus hebben we zondagavond besloten dat we maandagochtend de bus naar Almuñecar zouden pakken, waar we op het strand, een goed gesprek hadden met Felix (en Shadow, zijn pup) een Duitse avonturier die in een tentje langs de stranden van de Costa del Sol trekt, en een paar italiaanse heren waarmee we wat hebben gedronken op een terras. Verder breng ik de dagen voornamelijk door in de tapasbar of téteria, of ga ik ergens dansen, kom ik soms dan om elf uur dan weer om vijf uur thuis.. ga ik naar college, word ik een keer in de lucht gegooid door Deimos, een cubaanse salsajongen.. of lekker wandelen naar een Mirador , de zonsondergang afkijken op een muurtje op de berg, en dan je verbazen dat het toch écht diezelfde zon is, die we in Nederland ook hebben, maar nooit zien (zie foto’s).. En dan de tablaos passeert, met de fiere andalusische paarden aan de muur geknoopt, terwijl hun baasjes een tablao in zijn gedoken voor een caña, verzetten wij onze weg voor een tapasje bij de chicos op de paseo de los tristes. Maar soms ook gewoon gezellige boven, bij Marieke. Diens traditioneel Spaans doch krakkemikkig huis, ook telkens weer voor verassingen zorgt. Want dan hebben ze geen warm water, dan weer geen licht, gas of/en internet, we hebben alles al gehad. Maar met een beetje creativiteit, een José die verstand van zaken heeft, (ook van vooroorlogse stoppenkasten), én een flesje rioja, komt het altijd wel weer op z’n pootjes terecht. En de avonden zonder stroom, hebben immers ook wel iets.. En daar zijn ze het in Utrecht vast ook mee eens.. toch?

Al met al, we hebben het voor de zekerheid toch nog maar even gevraagd aan de wietkoning van beneden, een Argentijn verrassend genoeg, of we dan nog eens bij hem mochten koken (zij koken ook electrisch) als die stoppen er boven weer eens uit knallen..


Liefs uit Granada