La Ventana Rosa

Vannacht droomde ik over een groot roze raam. Zo ééntje die open stond, waarvan de witte voile gordijnen naar binnen waaien bij een windvlaag. Ik liep er naartoe en voelde de wind, zo als het voelt als je beneden langs de rivier loopt, als de sopraan viool in ‘inverno’, als de kou je gezicht bereikt ... zo ongeveer was het. Ik keek naar buiten, de straten waren leeg, er was nog niks te zien..

Verder is het vandaag een typische Sunday After. De zon schijnt bleekjes door het wolkendek heen dat de stad bijna volledig bedekt. Matilde en Jaime zitten in de keuken achter hun laptops, levensverhalen uit te wisselen, of gewoon de caprichos van de zaterdagnacht in de Granada 10. Het gaat in ieder geval over, een woordenboek Spansk-Dansk, Murciaans bier, mannen en de foto’s die daarbij horen. Matilde is onze nieuwe huisgenote, een Deense, die sinds twee dagen het huis met ons deelt op de Reyes Católicos. We hadden nog een kamertje leegstaan, en Javier had het zo bedacht dat er wel iemand bij kon vanaf januari, vandaar. Ze is gisteren gekomen, ietwat onverwacht, maar dat geeft niet, het is een stuk minder leeg in huis, gezelliger wel. Alhoewel ze misschien maar voor een maand zal blijven, we zullen het zien.

Vorige week presenteerden zich nog de gezellige naschokken van de feestdagen, in de vorm van Reyes Magos, oftewel Drie Koningen. De de stad was nog steeds geheel verlicht, er klonk muziek die ik in de tweede badkamer aan de achterzijde nog steeds duidelijk kon horen, en een joelende menigte vulde de straten van Granada wachtend op de optocht die voorbijkomen zal. Jaime en ik haastten ons rond half zeven naar beneden richting de Zara, om ons te verenigen met Belgie en Italie, die al met plastieken tasjes en blauwe vlaggetjes paraat stonden. Na dertig Spaanse minuten wachten, passeerden dan eindelijk een viertal fiere Andalusische paarden aan kop, gevolgd door een fanfare en kamelen met reclameborden. Vervolgens kwamen dan ook de verlichte praalwagens in zicht met als koningen verklede kinderen en volwassenen. Het was mooi allemaal, dat wel, al hebben we niet al teveel van het spektakel kunnen zien. Bijna een uur lang moesten we dekking zoeken door een hagel van de El Corte Ingles- zuurtjes die je over je heen kreeg. En ach, we mogen dan wel allemaal twintig plus zijn, maar onze zakken puilden letterlijk uit. Ik heb bijna alles maar een klein meisje gegeven dat naast me stond, die me een brede glimlach daarvoor teruggaf. Het deed deugd. De rest van de avond zijn we na een drankje, naar een goede tapasbar bij Plaza Einstein gegaan. Een idee van de zuiderburen, uiteraard, ‘omdat ze daar gewoon lekkere patatten hebben’...

Tussen mijn nieuwe levensplannen door, heb ik trouwens nog een leuk nieuwtje, iets waar ik buiten mijn verwachtingen blij van werd. Een week geleden spraken we met Javier, onze huisbaas, gewoon over wat zaken, plannen en onduidelijkheden.. typische cosas caseras. Ik kan me niet meer herinneren hoe we erop uit kwamen, maar het moet ongetwijfeld te maken hebben gehad met de peruaanse schilderijtjes en de poncho’s van lamawol die de kamer vol boekenkasten enigszins iets minder donker maakte, maar hij vertelde dat de huur van Jaime , Matilde en mij, naar een huishouden gaat in Peru, naar la ‘Casa de las Estrellas’ ( het huis van de sterren) waar ze kinderen van de straat opvangen en een beter leven kunnen bieden. Hij liet ons de foto’s zien van de plaats, en vertelde wat ze allemaal doen en over het leven daar. Zijn ex- vrouw is er gaan wonen. Ik vertelde over mijn plannen om een vriendin op te zoeken in Peru, die volgend jaar voor de ambassade in Lima werken zal. Opeens kwam er een spraakwaterval van heb-ik-me-jou-daar, en het eerste half uur kon ik geen moment vinden om ook maar enigszins uit de kamer weg te gaan, ondanks de afspraak die ik had staan om zeven uur. Hij kon me helpen aan betaalbare tickets, busmaatschappijen, interessante plaatsen, en drie kwartier later verlieten we het kamertje weer, met een hoofd vol aan informatie en een complete kaart van Peru die ik al bijna uit mijn hoofd ken, ik moet het alleen nog een plek weten te geven. Ik kon ook nog goedkoop doorreizen naar Bogotá, Buenos Aires, Rio etc. mm, ja. In een waas van blijdschap en verbijstering vertrok ik en tien minuten later stond ik op Plaza Trinidad, daar waar ik had afgesproken.

Een korte wandeling, vervolgens een zoektocht tussen fietsen en gitaren, naar een boek van Lorca wat we uiteindelijk niet vonden, verlieten we de winkel met zijn vieren, voor een italiaanse cena beneden bij de rivier. Die avond keken we nog naar een mafia film, plunderden we een bakje Oost Europese koekjes. En zo verdwenen we weer in een typische andalusische zaterdagnacht tot deze weer hand in hand ging met het blauw van de morgen. Ik sloot het roze raam, en ging weer slapen...

Liefs uit de stad der Koningen,

Eva