Frío Frío

Frio, Frio como el Agua del Rio
Caliente, Caliente como el agua de la fuente...
Federico García Lorca

Ik herinner me de woorden uit een artikel van Ortega en Gasset, van meneer García Montero, een bekende auteur en dichter uit Granada, waarbij ik ook colleges volg,; “De reiziger, is op zoek naar de perfectie, op zoek naar iets om dichter bij het zelf te komen, daarentegen de Andalusiër reist niet, en blijft gewoon op zijn plek wonen, want in Andalusië ben je bij dát wat je wil zijn”. Nou kan je denken, mooi filosofisch geblaat, of wederom een perfecte reclame slogan, dat natuurlijk in het spaans nog tien keer zo mooi klinkt, en hecht ik misschien meer waarde aan hoe deze man het uitspreekt dan de beladen inhoud, maar toch... je doet er iets mee. Alleen ik zou dan wel het woord ‘zomer’ of ‘nazomerse herfst’ toevoegen, want het weer speelt hier zeker een rol in. Bijvoorbeeld op het dakterras van Marieke, tijdens een verjaardagsfeestje van Giulia. Het was een warme en heldere avond, er was een achtergrond muziek, wijn en eten, gezelligheid, en uitzicht op verlichte Alhambra. Het voelde als een perfect afscheid van een zomerse herfst waarin er geen plaats is voor regen. Als een soort van perfecte filmsetting, zoals ook de picknick in het park in de zon, of de tapasbar in Calle Elvira, waarin tientallen jonge mensen zich verenigen en al pratend de avond vullen… Meer dan dat heb je niet nodig, zo nu en dan.

En met de studie? Hoor ik menig lezer al denken naar het lezen van mijn zoveelste verhaal over 'la vida granadina'. Nou, om daar maar een héél klein beetje over te zwijgen..want eigenlijk ben ik druk bezig, met het praktijkgedeelte, noem ik dat dan altijd maar, om het leed enigzins te verzachten..Vorige week had ik weer eens gezellig internationaal bezoek, een Mexicaanse en een Duitse, die studeren in Milaan. Het weer was lekker, dus de stad binnenste buiten gekeerd, traditionele tapasroutes gedaan, en de lokale barretjes en clubs langsgeweest. En naast onze cena, die ik samen met Paola, Marieke, Jaime, Anne en Alejandra had voorbereid voor tenminste twaalf personen, kwam er diezelfde week een clubje italiaanse hobbykoks ons weer verassen. Tussen alles door, ben ik ook nog met de Portugezen naar Sacromonte geweest, om de zonsondergang te bekijken, en heb ik geprobeerd op om z’n minst één boek uit te lezen. Maar ik heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nog hoef te doen..omdat alles in twee weken aan het einde van januari wordt gepropt.. maar dat zien we dan wel weer. Er is ook nog zoiets als kerstvakantie, toch?

En dan nog Halloween, of wel Allerheiligen, Día de los muertos, dat oorspronkelijk op vrijdag wordt gevierd maar dat in Granada op donderdagavond al een intro heeft in de vorm van een bonte parade van rare pakken en gekken in de straten van Granada, huisgenoten en medestudenten die geheel verkleed de kamer binnen komen vallen in een Engelenpak, een Duivels gewaad of slechts een kleurrijk supermarktmasker.. de één nog uitbundiger dan de ander. In deze vooravond van dit bonte feest, verliet ik de stad op weg naar Málaga om mijn nichtje op te halen. Omdat het al laat en er geen bus of trein meer huiswaarts ging, waren we genoodzaakt een nachtje in Málaga te blijven bij de Franse jongens van het hostel in Málaga waar in inmiddels al benoemd werd tot bijna vaste klant. Die avond hebben we het rustig gehouden en zijn we na drie rondjes lopen bij een tapasbar uitgekomen dichtbij het strand. Wat een bijna perfect ‘Bienvenidos en españa’ leek, werd de volgende ochtend grofweg omgegooid door de weergoden boven ons. Ik werd wakker van de kletterende regen tegen het raampje naast mijn bed, typisch Málaga noem ik dat tegenwoordig en hoe eigenwijs we ook waren, we wilden nog even shoppen in voordat we de bus naar Granada zouden nemen. Dát hebben we geweten. Waar je normaal op iedere hoek van de straat een parapluverkoper ziet staan, kwamen we in de stad niet meer tegen dan een enkele rokende kastanje kraam. En door een gebrek aan paraplu’s, plus overschot aan Zara’s en een té lange en gladde winkelstraat kwamen we uiteindelijk via het hostel uit op het busstation, doorweekt wel is waar, maar we lachten nog. In Granada regent het vast niet, dacht ik stiekem. Maar ook de rest van de week hebben we het helaas niet droog gehouden, en ondanks dat er op sommige momenten letterlijk de hemel naar beneden kwam vallen, en ik soms dacht dat de kou van Sierra letterlijk mijn matras uitkwam, warmden we onze handen in de drukke tapasbarretjes in Calle Navas, hebben we gedanst tot de zon bijna opging in een danscafé in Cuesta de Gomérez, zijn we na een uiterst spannende wandeltocht door het Albaicín naar de Flamenco show in geweest, en zijn we wat internationale feestjes afgeweest.

Ook het Alhambra lag er maar winters bij dezer dagen, maar voordat we daar inkwamen..?! Nou, lieve lezer, het moet bijna nog makkelijker zijn om de paus tot de islam te bekeren, dan dat je als studentje het Alhambra wil bekijken, als je niet over een creditcard beschikt. Ook al gebruik je die van je ouders of een familielid, want dan heb je een fotokopie en een ondergetekende brief nog van degene die de creditcard bezit… stond er in kleine lettertjes onder aan de site. Die hadden we natuurlijk niet, en hebben we het (zeer professioneel) met een in vijf minuten uitgetypt vervalst briefje op zak, snel koers richting het Alhambra gezet. Eenmaal bij de ticketbalie probeerden we ons verhaal uit te leggen, kozen we uit alle baliemedewerkers, de man uit die er het meest vriendelijk uitzag, en ik zag dat Marie achter mij zenuwachtig begon te worden. Ik zette mijn liefste stem op om het probleem uit te leggen. De man mompelde iets, vroeg naar wat gegevens en ik keek hoopvol naar de printer die onze kaartjes uitspuwde.. Ik geloof dat we de eerste van die dag moeten zijn geweest die juichend het Alhambra binnen liepen, aan de blik van de bewaker van de poort te merken... De rest van de dagen, de stad verkent, vooral Recogidas, waar je lekker kan winkelen. De laatste avond voor het vertrek,hebben we in Calle Buensuceso, bij Taquería México de vakantie van mijn nichtje gezellig tot een einde gebracht, en de volgende dag, na de lessen, afscheid genomen op het busstation, dat voor mij wel een beetje vreemd voelde toen ik terugkeerde naar het grote huis op Plaza Nueva.


Deze week was een koude week, de eerste echte. Maar telkens als ik de vroege avond, geheel in mijn sjaal gedoken, na het College van Lorca y la Generación del ’27 de heuvel afloop kijk ik uit over Granada, waarin de miljoenen lichtjes zich langzaam verspreiden over de stad. Tegen de achtergrond ligt de Sierra Nevada, diens toppen nu al bedekt zijn met een donzen laagje. Het is net een schilderij, alleen lopen we er zelf in. Soms op zo’n moment heb ik altijd zin in een zielig liedje op je Ipod. Het is hetzelfde gevoel alsof je naar een dramatische film zitten kijken, lekker janken dat heb je nodig.. zo af en toe. En als ik dan toch bezig ben, dan pak ik dat gezeur om die rotkast er gelijk bij, ik zou hem geeneens meer hoeven.. het feit dat ik nu wel een pinpasje heb maar géén code, en dat alles weer fout is gegaan bij de bank, dat je het Alhambra alleen met zo'n stomme creditcard kan betalen, en dat het gewoon koud is en regent…

Maar ondanks die kou zit er ergens ook nog altijd dat ‘warme’ gevoel dat overal in de stad verscholen zit, en wat er altijd wel is. He is net als de zon, je ziet hem niet altijd, maar hij is er ongetwijfeld. Bijvoorbeeld ook in het glas wijn, in muziek, in de bar of tablao, in herinneringen of.. in personen…

Liefs uit Andalusië