Notas..

..Tussen 'la vida granadina' door (zie foto's), ben ik voor deze week voor even 'ahogada en el tintero', en verstopt onder een boeken-lawine, en mil kantjes aantekeningen.. de laatste tentamens komen eraan...


29 de septiembre de 2008
LA FORMACIÓN ESTÉTICA DE FEDERICO GARCÍA LORCA
Profesor: L. García Montero, Universidad de Granada, 2008

· Identidades inestables
· Dogmas
· Homosexualidad
· Obsesiones
· POETA ANDALUZ: que escribió de Gitanos, pero también de Castilla, como Azorín y Machado, no trató sólo de Andalucía.

Objetos: Conocer a Lorca, la generación del ’27, Matices inteligentes:

1. Orígenes de Lorca: España sufrió de Caciques, política y relaciones internacionales. Los Caciques formaron la política española. Lorca escribió prosa jóven.
a. Expulsión del Rey
b. Segunda Republica se presentó
c. Europa era más avanzada
d. Crisis de los años 30
e. Alemania- Italia
f. Golpe de Estado 1936 (murió Lorca)
g. Dictadura mítica y transición è El paraíso perdido

“La Aurora” (Poeta en Nueva York)

La aurora de Nueva York tiene
cuatro columnas de cieno
y un huracán de negras palomas
que chapotean en las aguas podridas.

La aurora de Nueva York gime
por las inmensas escaleras
buscando entre las aristas
nardos de angustia dibujada.

La aurora llega y nadie la recibe en su boca
porque allí no hay mañana ni esperanza posible.
A veces las monedas en enjambres furiosos
taladran y devoran abandonados niños.

Los primeros que salen comprenden con sus huesos
que no habrá paraísos ni amores deshojados;
saben que van al cieno de números y leyes,
a los juegos sin arte, a sudores sin fruto.

La luz es sepultada por cadenas y ruidos
en impúdico reto de ciencia sin raíces.
Por los barrios hay gentes que vacilan insomnes
como recién salidas de un naufragio de sangre.

1. No tiene argumento
2. Contaminar un estado de ánimo (vanguardista)
3. Estrategía terminada (época cubista en lo que toda esta explicable)
4. Habla de la duda de la modernidad
5. Vanguardia esconde la modernidad.
6. Había contaminación y injusticias sociales

Aurora = Amanecer = Esperanza = nacimiento de la sociedad
Nueva York = símbolo à imágen plástica à Columnas de humo = SMOG = (frágiles y sucios) à “Paloma Negra que chapotea..” (sanctu –paz- ternura- y cambio...)

AGUA = bautismo, que fluye positivo (pero Lorca no le presenta limpia, ni salva, estanqada, en la que chapotean las palomas negras.

ARQUITECTURA DE NY: no es humano, formas duras en la que puedas herir. Naturaleza angustiosa pero la arquitectura la oprime. “No hay mañana ni esperanza posible, no hay futuro, nadie recibe el sol, como ninos abandonados.

Es como...
· Recoger las hojas de las margaritas y la respuesta será siempre ‘no’..
· La luz sepultada por cadenas y ruidos..
· Gente que andan como muertos vivientes, en u naufragio de sangre..
· Toda la avance técnica, sin moral fundamental
· La técnica

NEGATIVO: Se nota por el uso de no, ni, sin, (ciencia sin raices)
“La ciencia y politica trabajan separados, no para la dignidad humana sino para las monedas furiosas”
Lorca tambien va a llenarlo con metaforas que son espirituales, y cristianos. No solo trata del amor y socialismo.

Todo alude a sus experiencias traumaticas, que piden la libertad.
‘Arbol de muñones que no canta’
‘Animalitos de cabezas rotas’
Mariposa ahogada en el tintero.. (reprimida y disfrazada), el esta cansado.
No puede expresarse libremente.
Lorca como muerte viviente, conciencia traumatica, que no tenemos alma, hombres desabitadas.
Radicalizar el romanticismo
Metafora del propio fracaso, tema de la conciencia de la propia crisis.

DIMENSION EN LA OBRA?
1. Crisis personal, de su propia identidad
2. Crisis social, sociedad con problemas.
3. Crisis de la modernidad

Nueva York es el paisaje simbolico, el camino en el que se va andando por la sociedad. Igual como Catalunya , era paisaje simbolico, o la vega de Granada...

(( zoo.. en nu ga ik lekker koekjes soppen in de chocolademelk met kaneel en heel veel slagroom ....))


“El ser humano es el dueño de su propio esfuerzo”

La Ventana Rosa

Vannacht droomde ik over een groot roze raam. Zo ééntje die open stond, waarvan de witte voile gordijnen naar binnen waaien bij een windvlaag. Ik liep er naartoe en voelde de wind, zo als het voelt als je beneden langs de rivier loopt, als de sopraan viool in ‘inverno’, als de kou je gezicht bereikt ... zo ongeveer was het. Ik keek naar buiten, de straten waren leeg, er was nog niks te zien..

Verder is het vandaag een typische Sunday After. De zon schijnt bleekjes door het wolkendek heen dat de stad bijna volledig bedekt. Matilde en Jaime zitten in de keuken achter hun laptops, levensverhalen uit te wisselen, of gewoon de caprichos van de zaterdagnacht in de Granada 10. Het gaat in ieder geval over, een woordenboek Spansk-Dansk, Murciaans bier, mannen en de foto’s die daarbij horen. Matilde is onze nieuwe huisgenote, een Deense, die sinds twee dagen het huis met ons deelt op de Reyes Católicos. We hadden nog een kamertje leegstaan, en Javier had het zo bedacht dat er wel iemand bij kon vanaf januari, vandaar. Ze is gisteren gekomen, ietwat onverwacht, maar dat geeft niet, het is een stuk minder leeg in huis, gezelliger wel. Alhoewel ze misschien maar voor een maand zal blijven, we zullen het zien.

Vorige week presenteerden zich nog de gezellige naschokken van de feestdagen, in de vorm van Reyes Magos, oftewel Drie Koningen. De de stad was nog steeds geheel verlicht, er klonk muziek die ik in de tweede badkamer aan de achterzijde nog steeds duidelijk kon horen, en een joelende menigte vulde de straten van Granada wachtend op de optocht die voorbijkomen zal. Jaime en ik haastten ons rond half zeven naar beneden richting de Zara, om ons te verenigen met Belgie en Italie, die al met plastieken tasjes en blauwe vlaggetjes paraat stonden. Na dertig Spaanse minuten wachten, passeerden dan eindelijk een viertal fiere Andalusische paarden aan kop, gevolgd door een fanfare en kamelen met reclameborden. Vervolgens kwamen dan ook de verlichte praalwagens in zicht met als koningen verklede kinderen en volwassenen. Het was mooi allemaal, dat wel, al hebben we niet al teveel van het spektakel kunnen zien. Bijna een uur lang moesten we dekking zoeken door een hagel van de El Corte Ingles- zuurtjes die je over je heen kreeg. En ach, we mogen dan wel allemaal twintig plus zijn, maar onze zakken puilden letterlijk uit. Ik heb bijna alles maar een klein meisje gegeven dat naast me stond, die me een brede glimlach daarvoor teruggaf. Het deed deugd. De rest van de avond zijn we na een drankje, naar een goede tapasbar bij Plaza Einstein gegaan. Een idee van de zuiderburen, uiteraard, ‘omdat ze daar gewoon lekkere patatten hebben’...

Tussen mijn nieuwe levensplannen door, heb ik trouwens nog een leuk nieuwtje, iets waar ik buiten mijn verwachtingen blij van werd. Een week geleden spraken we met Javier, onze huisbaas, gewoon over wat zaken, plannen en onduidelijkheden.. typische cosas caseras. Ik kan me niet meer herinneren hoe we erop uit kwamen, maar het moet ongetwijfeld te maken hebben gehad met de peruaanse schilderijtjes en de poncho’s van lamawol die de kamer vol boekenkasten enigszins iets minder donker maakte, maar hij vertelde dat de huur van Jaime , Matilde en mij, naar een huishouden gaat in Peru, naar la ‘Casa de las Estrellas’ ( het huis van de sterren) waar ze kinderen van de straat opvangen en een beter leven kunnen bieden. Hij liet ons de foto’s zien van de plaats, en vertelde wat ze allemaal doen en over het leven daar. Zijn ex- vrouw is er gaan wonen. Ik vertelde over mijn plannen om een vriendin op te zoeken in Peru, die volgend jaar voor de ambassade in Lima werken zal. Opeens kwam er een spraakwaterval van heb-ik-me-jou-daar, en het eerste half uur kon ik geen moment vinden om ook maar enigszins uit de kamer weg te gaan, ondanks de afspraak die ik had staan om zeven uur. Hij kon me helpen aan betaalbare tickets, busmaatschappijen, interessante plaatsen, en drie kwartier later verlieten we het kamertje weer, met een hoofd vol aan informatie en een complete kaart van Peru die ik al bijna uit mijn hoofd ken, ik moet het alleen nog een plek weten te geven. Ik kon ook nog goedkoop doorreizen naar Bogotá, Buenos Aires, Rio etc. mm, ja. In een waas van blijdschap en verbijstering vertrok ik en tien minuten later stond ik op Plaza Trinidad, daar waar ik had afgesproken.

Een korte wandeling, vervolgens een zoektocht tussen fietsen en gitaren, naar een boek van Lorca wat we uiteindelijk niet vonden, verlieten we de winkel met zijn vieren, voor een italiaanse cena beneden bij de rivier. Die avond keken we nog naar een mafia film, plunderden we een bakje Oost Europese koekjes. En zo verdwenen we weer in een typische andalusische zaterdagnacht tot deze weer hand in hand ging met het blauw van de morgen. Ik sloot het roze raam, en ging weer slapen...

Liefs uit de stad der Koningen,

Eva

2009

24 December, het moet rond kwart voor zeven zijn geweest. Er stond letterlijk een rij tot achter in de Mercadona, maar ik bleef glimlachend staan wachten, en liet zelfs nog een oude man achter me voorgaan. Voor het eerst vond ik dit soort rijen niet erg, vanavond is het Kerst dacht ik, ondanks de tien kilo aan boodschappen die nog ongeorganiseerd over de band verspreid lagen en ik nog mee naar huis moest zien te krijgen. Maar het zou me lukken, en zo groot als ik ook ben, sleepte ik de zeven plastieken tassen en mijn rugzak met kalkoen erin naar huis. Ik ben enkel een ananas verloren..

Marieke bracht het Sloveense bezoek uit Cartagena naar het busstation, en kwam vervolgens met nog meer tassen aangesjouwd en dumpte ze in Jaime’s kamer. Ik had mijn plek in de keuken inmiddels alweer gevonden, en toen ik de kalkoen wilde vullen, met combinatie van een beschrijving van ah.nl en een vage herinnering aan Jamie Oliver, kwam er achter dat er nog een drietal aan allerlei Greys Anatomy- achtige onderdelen, in het gevogelte verscholen zaten. Ik weet tot op heden niet was het in godsnaam allemaal was, maar het stimuleerde in ieder geval wel onze lachspieren. Ik heb het maar netjes in een bakje naast elkander opgesteld, zo als dr. Grey zelf ook gedaan zou hebben, en we hebben er hard om gelachen... Na enkele uren en twee glazen wijn later, terwijl het beest vreedzaam in de oven lag te rusten, waagden we ons alvast aan ons voorgerechtje van artisjokharten met Jamon Serrano en een veel te groot portugees knoflookbrood.. En ach, je weet wat men zegt over ‘Spaanse’ ovens, dus begonnen we ook maar vast aan de bijgerechten van aardappels, salades en opgerolde aubergines met geitenkaas. Het hoofdgerecht hebben we dan maar als toetje genomen…

Het liep al tegen twaalven, en onder de sfeervolle Art Nouveau verlichting van de Carcel Baja, liepen we beiden zowat drie maanden zwanger, via de kerstalletjes op de Alcaiceria naar beneden richting de kathedraal om de kerstmis bij te wonen. Ik herinner me nog de een ietwat studentikoze Erasmus woorden van Marieke bij de poorten van de kathedraal; ‘Goh, als ik had geweten da’k ook gratis die kathedraal in kon’.... prachtig lieverd, ik zal hem voor je opschrijven.. In de kathedraal, na de kerstmis, die altijd mooi maar net iets te lang is, liep ik voor de tweede keer Nanda uit Sevilla per toeval tegen het lijf, en twee banken voor ons werden we spontaan uitgenodigd om de kerstnacht te vieren in het huis van de Mexicaanse Jimena en Zuid Amerikaanse compañia. Na het Feliz Navidad wensen en nog een aantal Latijnse gebruiken, verloren we onszelf compleet aan de túrron de Alicante, polvorones en nog wat spaanse zoete verleidingen die thuis op ons lagen te wachten. Eerste Kerstdag hebben we op een stralende dag een typische kerstwandeling gemaakt naar de parken van het Alhambra, en de tweede, die ze hier overigens niet vieren, schaatsend in de Sierra Nevada ,onder de zon. En als het er zo staat geschreven, zo was het precies, als een postkaart, nou ja bijna perfect dan. Las Navidades Andaluzas..

De oudejaar cena van gisteravond was werkelijk geweldig, evenals de rare avond daarvoor. Toen we de hele avond ons vermaakt hebben volgens een fuga achtig schema van huis ,bar , bar , huis , Mae West , huis , om uiteindelijk weer ‘ns om acht uur te eindigen thuis. En na sluitingstijd van de lokale supermarkt, presenteerde zich gisteravond om half acht het oudejaarscomité aan de deur. Ze waren met een rode mini gekomen, tot de nok toe vol portugese waren, wijnen uit eigen kelders, kazen, en een compleet varken , maar je moest wel even puzzelen dan. Met zijn viertjes, kregen we alles snel boven, en groette ik nog snel de buurman van beneden die een achterdochtige blik over zijn schouder wierp . En zoals ik vorige week nog met een enorm gevogelte in mijn tas door de stad liep, stond ik nu weer met het varken in de lift. Ach, ik heb ook nooit gezegd dat ik niet van dieren houd. Er weerklonken geluiden van muziek en er werd driftig gehakt, geraspt, en gesneden, en de keuken veranderde in een bonte verzameling van van alles en nog wat..
Marieke en haar broer Jeroen met vriendin Puck, van eigen bodem, wijdden zich aan de beste tortillas terwijl João en Claudia uit Portugal achter twee enorme pannen verdwenen.. De italianen, Luciano en Carlo gingen het brood uithollen,en toen ik klaar was met het snijwerk ging ik maar knoflook raspen, dat moest immers ook gebeuren.. Rond negenen kwam ook de rest van Portugal binnen en Manu en Lobo, met Pauline uit Parijs.. plus een hele zware groene tas, die bij ieder bekend is. Vijftien, waren we in totaal.. De tijd ging weer snel te voorbij, en rond kwart voor twaalf, verenigden we ons met bakken vol met druiven en een witte karaf op Plaza del Carmen bij de rest van de stad, terwijl Granada aftelt om het jaar af te sluiten. In alle weelde van de Reyes Católicos en de rode bloemen van het plein, een wonderbaarlijk landschap. Ik wenste iedereen nog een gelukkig nieuwjaar, in zoveel mogelijk talen, en herinner nog me dat ik naar boven keek naar het mooiste vuurwerk dat boven me losbarstte…

En nu,1 januari.. Ik stond op en was blij dat alle woorden die ik in tweeëntwintig jaar heb verzameld nog binnen mijn bereik lagen. Ik raapte mezelf langzaam bij elkaar, trok mijn trui over mijn benen, struikel over een van mijn laarzen die me de weg blokkeerden en omzeil flessen en lege glazen jungle op weg naar de badkamer. Het huis deed me denken is aan een clip die ik ooit zag op MTV, ik wist alleen niet zo snel meer welke. Een rode bloem viel uit mijn haar en ik trof plots mijn huisbaas in de gang, ...dios de mi vida.. hij vraagt me of het traditie is in Denemarken om serviesgoed te laten sneuvelen.. ; Ik mompel iets in de trant van ‘grieks’, en voeg eraan toe dat we plastieken borden hadden, en dat ik later, alles wel uit zal leggen. Voor even bleef het stil, hij gaf me een knipoog en vertrok..

Ik wens jullie allemaal een mooi 2009 toe!

Eva