Ik schrok op van het harde en onverwachte geluid, vergezeld door de hese stem en het aanraken van een snaar, precies op de juist plek, het juiste moment, van woeste hakken op het houten podium, dat al niet meer geheel intact was, en als krakende, één werd met het lied. Het stampvoetende wezen voor me trok een grimas, pijnlijk, verraden door de lijnen in het getekende gezicht . Het tafereel deed me denken aan een bokkend paard dat niet beleerd wil worden, de onvoorspelbaarheid, soms even zachtjes en ritmisch, als een stilte voor de storm, en dan de perfecte draai en een klap. Mijn hand waarin ik het glas hield, schokte.. s%^#^# weer een (rioja)vlek. Even dacht ik dacht ik aan de witte broek, maar dit keer was het gelukkig een zwarte panty. Mijn gezelschap gniffelde, en reikte me een servet aan. Ik lachte, ‘alsof de duivel ermee speelt’, dacht ik…
De afgelopen twee weken waren redelijk rustig, en de storm genaamd ‘Erasmus’ waarin ik me eerder bevond is een beetje gaan liggen. Met de nadruk op een beetje, want behalve op donderdag, vrijdag, zaterdag en ja ook de zondagavond na de klassieke (tapas)tourtjes en paseos door Granada met Jaime en Felipe, die haar kwam opzoeken, werden toch tegen een uur of twaalf, ook de Dancin’ shoes weer uit m’n kast -keukenrekje getrokken om samen met een bezoekje te gaan brengen aan de Nelson’s Taller Latino en de Agora. Marieke was dit weekend per bus naar een vriend in Cartagena vertrokken, maar zondagavond waren we weer zo goed als herenigd en hebben we daarna meteen maar koers richting de ‘Mae West’ gezet. Wat we dachten dat een luxe club was, een beetje ‘pijo’ zoals ze dat hier zeggen, bleek meer een mooie bar in westernstijl, en ondanks dat we misschien iets té classy binnenkwamen voelde ik me wel thuis. Het was dan ook een weer een leuke avond, en tegen zessen zagen we pas ons bed... Voordat men nou weer gaat denken dat er toch geen einde is gekomen aan deze ietwat hedonistische levensstijl met gek genoeg bijna dezelfde naam; ‘Erasmus-Granada’, wil ik jullie ook niet van het feit onthouden dat ik om tien uur, op de universiteit aanwezig diende te zijn voor zwaar college ‘Historia de la España Actual’, en dat ik ja..om vijf over tien me in aula 3 bevond, links voor op derde rij . Ik heb getuigen! En dat is de andere kant van de munt...
Bovendien, de boeken die ik had gepland te lezen, liggen inmiddels niet meer onaangeroerd op het bureau* , een eerste presentatie kondigt zich ook al spoedig aan, en werk ik tussen de kleine huishoudelijke taken, de Aerosalsa, en de boodschappen door aan een project voor ‘el español y los lenguanjes especializados’, waarvan de docent door Marieke is betiteld als ‘Piet Piraat’ , met zoveel stof voor verspreid over een half jaar dat in de eerder genoemde les echter in vijf minuten dient opgeschreven te worden . Maar goed, we doen braaf ons werk..
Verder maakt Granada maakt zich nu hard voor de winter, en er hangt zo nu en dan een roerige sfeer door demonstrerende studenten tegen ‘Plan Bologna’ of andere manifestaties. Gistermorgen was men al bezig met het ophangen van kerstverlichting en allerlei andere tierlantijnen, en over Plaza Nueva trekt een koude luchtstroom vanuit Sacromonte. Het is er altijd twee graden kouder, is hier bekend. De bloempotten aan de balkons worden met een lelijk plastieken zeil bedekt en ook de Darro en de Genil, twee bergriviertjes, diens weg een smal stroompje was, herwinnen hun pad naar beneden en de kastanjebomen op de cuesta de los chinos laten hun vergeelde bladeren langzaam vallen... Ja, Andalucia is voor even veranderd, maar gelukkig is de lucht is nog altijd gekleurd in het mooiste blauw dat je jezelf maar kan voorstellen en de witte pieken van de Sierra Nevada doen bijna pijn aan je ogen als je er te lang naar kijkt.
Nu we het toch over winterse taferelen hebben, het compromis ‘niet teveel stoken maar je er goed op kleden’, oftewel ‘ik koop liever een trui dan dat ik het aan g/w/l spendeer, ’ dat Jaime en ik al in september hebben afgesproken, lijkt nu toch al echt wel minder realistisch dan een maand geleden, dus sinds een week ben ik in het bezit van een goedkoop, doch fijn Alcampo- kacheltje, nieuwe bruine laarzen van de Zara , en hebben we toch ook de verwarming toch maar aangezet. Het moet immers wel leuk blijven, en ach.. ook aan de extra truien, en vesten en sokken geen gebrek, ik kan namelijk na een lang en moeilijk traject weer pinnen en trouwens.. de huur mag de hele week nog heeft Javi gisteren gezegd.
Het was weer een bijzonder weekend maar toch kijk alweer uit het volgende, want mijn kast zal na twee en een halve maand wachten, op de legendarische datum van donderdag 27 november tussen acht en tien eindelijk worden bezorgd, én nog belangrijker, ’s avonds komen mijn ouders aan in Granada. Verder ben ik het komende weekend twee dagen te vinden in Madrid, voor Arte Préhispánico, en hopelijk passeer ik maandag ook nog Sevilla.. Jullie horen het wel!
De klok zegt 2.14, de glasbak op Plaza Nueva wordt geleegd, en de Kebab King sluit zijn luiken. Ik denk dat ik dat eigenlijk ook maar ga doen..
Welterusten en een knuffel uit Granada,
Eva
*twee ‘bokken’ met een plank
miércoles, 26 de noviembre de 2008
viernes, 7 de noviembre de 2008
Frío Frío
Frio, Frio como el Agua del Rio
Caliente, Caliente como el agua de la fuente...
Federico García Lorca
Ik herinner me de woorden uit een artikel van Ortega en Gasset, van meneer García Montero, een bekende auteur en dichter uit Granada, waarbij ik ook colleges volg,; “De reiziger, is op zoek naar de perfectie, op zoek naar iets om dichter bij het zelf te komen, daarentegen de Andalusiër reist niet, en blijft gewoon op zijn plek wonen, want in Andalusië ben je bij dát wat je wil zijn”. Nou kan je denken, mooi filosofisch geblaat, of wederom een perfecte reclame slogan, dat natuurlijk in het spaans nog tien keer zo mooi klinkt, en hecht ik misschien meer waarde aan hoe deze man het uitspreekt dan de beladen inhoud, maar toch... je doet er iets mee. Alleen ik zou dan wel het woord ‘zomer’ of ‘nazomerse herfst’ toevoegen, want het weer speelt hier zeker een rol in. Bijvoorbeeld op het dakterras van Marieke, tijdens een verjaardagsfeestje van Giulia. Het was een warme en heldere avond, er was een achtergrond muziek, wijn en eten, gezelligheid, en uitzicht op verlichte Alhambra. Het voelde als een perfect afscheid van een zomerse herfst waarin er geen plaats is voor regen. Als een soort van perfecte filmsetting, zoals ook de picknick in het park in de zon, of de tapasbar in Calle Elvira, waarin tientallen jonge mensen zich verenigen en al pratend de avond vullen… Meer dan dat heb je niet nodig, zo nu en dan.
En met de studie? Hoor ik menig lezer al denken naar het lezen van mijn zoveelste verhaal over 'la vida granadina'. Nou, om daar maar een héél klein beetje over te zwijgen..want eigenlijk ben ik druk bezig, met het praktijkgedeelte, noem ik dat dan altijd maar, om het leed enigzins te verzachten..Vorige week had ik weer eens gezellig internationaal bezoek, een Mexicaanse en een Duitse, die studeren in Milaan. Het weer was lekker, dus de stad binnenste buiten gekeerd, traditionele tapasroutes gedaan, en de lokale barretjes en clubs langsgeweest. En naast onze cena, die ik samen met Paola, Marieke, Jaime, Anne en Alejandra had voorbereid voor tenminste twaalf personen, kwam er diezelfde week een clubje italiaanse hobbykoks ons weer verassen. Tussen alles door, ben ik ook nog met de Portugezen naar Sacromonte geweest, om de zonsondergang te bekijken, en heb ik geprobeerd op om z’n minst één boek uit te lezen. Maar ik heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nog hoef te doen..omdat alles in twee weken aan het einde van januari wordt gepropt.. maar dat zien we dan wel weer. Er is ook nog zoiets als kerstvakantie, toch?
En dan nog Halloween, of wel Allerheiligen, Día de los muertos, dat oorspronkelijk op vrijdag wordt gevierd maar dat in Granada op donderdagavond al een intro heeft in de vorm van een bonte parade van rare pakken en gekken in de straten van Granada, huisgenoten en medestudenten die geheel verkleed de kamer binnen komen vallen in een Engelenpak, een Duivels gewaad of slechts een kleurrijk supermarktmasker.. de één nog uitbundiger dan de ander. In deze vooravond van dit bonte feest, verliet ik de stad op weg naar Málaga om mijn nichtje op te halen. Omdat het al laat en er geen bus of trein meer huiswaarts ging, waren we genoodzaakt een nachtje in Málaga te blijven bij de Franse jongens van het hostel in Málaga waar in inmiddels al benoemd werd tot bijna vaste klant. Die avond hebben we het rustig gehouden en zijn we na drie rondjes lopen bij een tapasbar uitgekomen dichtbij het strand. Wat een bijna perfect ‘Bienvenidos en españa’ leek, werd de volgende ochtend grofweg omgegooid door de weergoden boven ons. Ik werd wakker van de kletterende regen tegen het raampje naast mijn bed, typisch Málaga noem ik dat tegenwoordig en hoe eigenwijs we ook waren, we wilden nog even shoppen in voordat we de bus naar Granada zouden nemen. Dát hebben we geweten. Waar je normaal op iedere hoek van de straat een parapluverkoper ziet staan, kwamen we in de stad niet meer tegen dan een enkele rokende kastanje kraam. En door een gebrek aan paraplu’s, plus overschot aan Zara’s en een té lange en gladde winkelstraat kwamen we uiteindelijk via het hostel uit op het busstation, doorweekt wel is waar, maar we lachten nog. In Granada regent het vast niet, dacht ik stiekem. Maar ook de rest van de week hebben we het helaas niet droog gehouden, en ondanks dat er op sommige momenten letterlijk de hemel naar beneden kwam vallen, en ik soms dacht dat de kou van Sierra letterlijk mijn matras uitkwam, warmden we onze handen in de drukke tapasbarretjes in Calle Navas, hebben we gedanst tot de zon bijna opging in een danscafé in Cuesta de Gomérez, zijn we na een uiterst spannende wandeltocht door het Albaicín naar de Flamenco show in geweest, en zijn we wat internationale feestjes afgeweest.
Ook het Alhambra lag er maar winters bij dezer dagen, maar voordat we daar inkwamen..?! Nou, lieve lezer, het moet bijna nog makkelijker zijn om de paus tot de islam te bekeren, dan dat je als studentje het Alhambra wil bekijken, als je niet over een creditcard beschikt. Ook al gebruik je die van je ouders of een familielid, want dan heb je een fotokopie en een ondergetekende brief nog van degene die de creditcard bezit… stond er in kleine lettertjes onder aan de site. Die hadden we natuurlijk niet, en hebben we het (zeer professioneel) met een in vijf minuten uitgetypt vervalst briefje op zak, snel koers richting het Alhambra gezet. Eenmaal bij de ticketbalie probeerden we ons verhaal uit te leggen, kozen we uit alle baliemedewerkers, de man uit die er het meest vriendelijk uitzag, en ik zag dat Marie achter mij zenuwachtig begon te worden. Ik zette mijn liefste stem op om het probleem uit te leggen. De man mompelde iets, vroeg naar wat gegevens en ik keek hoopvol naar de printer die onze kaartjes uitspuwde.. Ik geloof dat we de eerste van die dag moeten zijn geweest die juichend het Alhambra binnen liepen, aan de blik van de bewaker van de poort te merken... De rest van de dagen, de stad verkent, vooral Recogidas, waar je lekker kan winkelen. De laatste avond voor het vertrek,hebben we in Calle Buensuceso, bij Taquería México de vakantie van mijn nichtje gezellig tot een einde gebracht, en de volgende dag, na de lessen, afscheid genomen op het busstation, dat voor mij wel een beetje vreemd voelde toen ik terugkeerde naar het grote huis op Plaza Nueva.
Deze week was een koude week, de eerste echte. Maar telkens als ik de vroege avond, geheel in mijn sjaal gedoken, na het College van Lorca y la Generación del ’27 de heuvel afloop kijk ik uit over Granada, waarin de miljoenen lichtjes zich langzaam verspreiden over de stad. Tegen de achtergrond ligt de Sierra Nevada, diens toppen nu al bedekt zijn met een donzen laagje. Het is net een schilderij, alleen lopen we er zelf in. Soms op zo’n moment heb ik altijd zin in een zielig liedje op je Ipod. Het is hetzelfde gevoel alsof je naar een dramatische film zitten kijken, lekker janken dat heb je nodig.. zo af en toe. En als ik dan toch bezig ben, dan pak ik dat gezeur om die rotkast er gelijk bij, ik zou hem geeneens meer hoeven.. het feit dat ik nu wel een pinpasje heb maar géén code, en dat alles weer fout is gegaan bij de bank, dat je het Alhambra alleen met zo'n stomme creditcard kan betalen, en dat het gewoon koud is en regent…
Maar ondanks die kou zit er ergens ook nog altijd dat ‘warme’ gevoel dat overal in de stad verscholen zit, en wat er altijd wel is. He is net als de zon, je ziet hem niet altijd, maar hij is er ongetwijfeld. Bijvoorbeeld ook in het glas wijn, in muziek, in de bar of tablao, in herinneringen of.. in personen…
Liefs uit Andalusië
Caliente, Caliente como el agua de la fuente...
Federico García Lorca
Ik herinner me de woorden uit een artikel van Ortega en Gasset, van meneer García Montero, een bekende auteur en dichter uit Granada, waarbij ik ook colleges volg,; “De reiziger, is op zoek naar de perfectie, op zoek naar iets om dichter bij het zelf te komen, daarentegen de Andalusiër reist niet, en blijft gewoon op zijn plek wonen, want in Andalusië ben je bij dát wat je wil zijn”. Nou kan je denken, mooi filosofisch geblaat, of wederom een perfecte reclame slogan, dat natuurlijk in het spaans nog tien keer zo mooi klinkt, en hecht ik misschien meer waarde aan hoe deze man het uitspreekt dan de beladen inhoud, maar toch... je doet er iets mee. Alleen ik zou dan wel het woord ‘zomer’ of ‘nazomerse herfst’ toevoegen, want het weer speelt hier zeker een rol in. Bijvoorbeeld op het dakterras van Marieke, tijdens een verjaardagsfeestje van Giulia. Het was een warme en heldere avond, er was een achtergrond muziek, wijn en eten, gezelligheid, en uitzicht op verlichte Alhambra. Het voelde als een perfect afscheid van een zomerse herfst waarin er geen plaats is voor regen. Als een soort van perfecte filmsetting, zoals ook de picknick in het park in de zon, of de tapasbar in Calle Elvira, waarin tientallen jonge mensen zich verenigen en al pratend de avond vullen… Meer dan dat heb je niet nodig, zo nu en dan.
En met de studie? Hoor ik menig lezer al denken naar het lezen van mijn zoveelste verhaal over 'la vida granadina'. Nou, om daar maar een héél klein beetje over te zwijgen..want eigenlijk ben ik druk bezig, met het praktijkgedeelte, noem ik dat dan altijd maar, om het leed enigzins te verzachten..Vorige week had ik weer eens gezellig internationaal bezoek, een Mexicaanse en een Duitse, die studeren in Milaan. Het weer was lekker, dus de stad binnenste buiten gekeerd, traditionele tapasroutes gedaan, en de lokale barretjes en clubs langsgeweest. En naast onze cena, die ik samen met Paola, Marieke, Jaime, Anne en Alejandra had voorbereid voor tenminste twaalf personen, kwam er diezelfde week een clubje italiaanse hobbykoks ons weer verassen. Tussen alles door, ben ik ook nog met de Portugezen naar Sacromonte geweest, om de zonsondergang te bekijken, en heb ik geprobeerd op om z’n minst één boek uit te lezen. Maar ik heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nog hoef te doen..omdat alles in twee weken aan het einde van januari wordt gepropt.. maar dat zien we dan wel weer. Er is ook nog zoiets als kerstvakantie, toch?
En dan nog Halloween, of wel Allerheiligen, Día de los muertos, dat oorspronkelijk op vrijdag wordt gevierd maar dat in Granada op donderdagavond al een intro heeft in de vorm van een bonte parade van rare pakken en gekken in de straten van Granada, huisgenoten en medestudenten die geheel verkleed de kamer binnen komen vallen in een Engelenpak, een Duivels gewaad of slechts een kleurrijk supermarktmasker.. de één nog uitbundiger dan de ander. In deze vooravond van dit bonte feest, verliet ik de stad op weg naar Málaga om mijn nichtje op te halen. Omdat het al laat en er geen bus of trein meer huiswaarts ging, waren we genoodzaakt een nachtje in Málaga te blijven bij de Franse jongens van het hostel in Málaga waar in inmiddels al benoemd werd tot bijna vaste klant. Die avond hebben we het rustig gehouden en zijn we na drie rondjes lopen bij een tapasbar uitgekomen dichtbij het strand. Wat een bijna perfect ‘Bienvenidos en españa’ leek, werd de volgende ochtend grofweg omgegooid door de weergoden boven ons. Ik werd wakker van de kletterende regen tegen het raampje naast mijn bed, typisch Málaga noem ik dat tegenwoordig en hoe eigenwijs we ook waren, we wilden nog even shoppen in voordat we de bus naar Granada zouden nemen. Dát hebben we geweten. Waar je normaal op iedere hoek van de straat een parapluverkoper ziet staan, kwamen we in de stad niet meer tegen dan een enkele rokende kastanje kraam. En door een gebrek aan paraplu’s, plus overschot aan Zara’s en een té lange en gladde winkelstraat kwamen we uiteindelijk via het hostel uit op het busstation, doorweekt wel is waar, maar we lachten nog. In Granada regent het vast niet, dacht ik stiekem. Maar ook de rest van de week hebben we het helaas niet droog gehouden, en ondanks dat er op sommige momenten letterlijk de hemel naar beneden kwam vallen, en ik soms dacht dat de kou van Sierra letterlijk mijn matras uitkwam, warmden we onze handen in de drukke tapasbarretjes in Calle Navas, hebben we gedanst tot de zon bijna opging in een danscafé in Cuesta de Gomérez, zijn we na een uiterst spannende wandeltocht door het Albaicín naar de Flamenco show in geweest, en zijn we wat internationale feestjes afgeweest.
Ook het Alhambra lag er maar winters bij dezer dagen, maar voordat we daar inkwamen..?! Nou, lieve lezer, het moet bijna nog makkelijker zijn om de paus tot de islam te bekeren, dan dat je als studentje het Alhambra wil bekijken, als je niet over een creditcard beschikt. Ook al gebruik je die van je ouders of een familielid, want dan heb je een fotokopie en een ondergetekende brief nog van degene die de creditcard bezit… stond er in kleine lettertjes onder aan de site. Die hadden we natuurlijk niet, en hebben we het (zeer professioneel) met een in vijf minuten uitgetypt vervalst briefje op zak, snel koers richting het Alhambra gezet. Eenmaal bij de ticketbalie probeerden we ons verhaal uit te leggen, kozen we uit alle baliemedewerkers, de man uit die er het meest vriendelijk uitzag, en ik zag dat Marie achter mij zenuwachtig begon te worden. Ik zette mijn liefste stem op om het probleem uit te leggen. De man mompelde iets, vroeg naar wat gegevens en ik keek hoopvol naar de printer die onze kaartjes uitspuwde.. Ik geloof dat we de eerste van die dag moeten zijn geweest die juichend het Alhambra binnen liepen, aan de blik van de bewaker van de poort te merken... De rest van de dagen, de stad verkent, vooral Recogidas, waar je lekker kan winkelen. De laatste avond voor het vertrek,hebben we in Calle Buensuceso, bij Taquería México de vakantie van mijn nichtje gezellig tot een einde gebracht, en de volgende dag, na de lessen, afscheid genomen op het busstation, dat voor mij wel een beetje vreemd voelde toen ik terugkeerde naar het grote huis op Plaza Nueva.
Deze week was een koude week, de eerste echte. Maar telkens als ik de vroege avond, geheel in mijn sjaal gedoken, na het College van Lorca y la Generación del ’27 de heuvel afloop kijk ik uit over Granada, waarin de miljoenen lichtjes zich langzaam verspreiden over de stad. Tegen de achtergrond ligt de Sierra Nevada, diens toppen nu al bedekt zijn met een donzen laagje. Het is net een schilderij, alleen lopen we er zelf in. Soms op zo’n moment heb ik altijd zin in een zielig liedje op je Ipod. Het is hetzelfde gevoel alsof je naar een dramatische film zitten kijken, lekker janken dat heb je nodig.. zo af en toe. En als ik dan toch bezig ben, dan pak ik dat gezeur om die rotkast er gelijk bij, ik zou hem geeneens meer hoeven.. het feit dat ik nu wel een pinpasje heb maar géén code, en dat alles weer fout is gegaan bij de bank, dat je het Alhambra alleen met zo'n stomme creditcard kan betalen, en dat het gewoon koud is en regent…
Maar ondanks die kou zit er ergens ook nog altijd dat ‘warme’ gevoel dat overal in de stad verscholen zit, en wat er altijd wel is. He is net als de zon, je ziet hem niet altijd, maar hij is er ongetwijfeld. Bijvoorbeeld ook in het glas wijn, in muziek, in de bar of tablao, in herinneringen of.. in personen…
Liefs uit Andalusië
Suscribirse a:
Entradas (Atom)