A Bittersweet Symphony...

Woensdag 3.45 a.m.. Een meerstemmige Spaanse Canon galmt tot ver over Plaza Nueva, ik ken het ergens van en het klinkt eigenlijk best mooi, maar niet nu. Een beetje boos draai ik me nog een keer om en bedenk me dat ik morgen vroeg op moet, of dat ik op z’n minst vier uurtjes wilde slapen.. Mijn balkondeur heeft een lichte buiging naar binnen dus ik hoor alles. En een ritme in het Erasmus leven waarin ik me bevind? Dat heb ik al niet meer. Het is slechts een aaneenschakeling van gebeurtenissen waar de tijd ook niet belangrijk is, alleen voor school dan. Fiesta en Siesta, zijn twee belangrijke hoofdbegrippen in het Spaanse Erasmus Vocabulaire, maar laten we ook vooral de studie niet overslaan, dat is eindelijk wel het Leitmotiv, oftewel de hoofdreden dat ik hier ben.

Er is inmiddels een maand verstreken, maar het dromerige vakantiegevoel wil maar niet verdwijnen, alhoewel de herfst in Andalusie zijn intrede al heeft aangekondigd, niet alleen door de windhozen en regenbuitjes die af en toe over de vallei heen trekken, doch ook de geur van verbrand hout, geroosterde kastagnes en noten zorgvuldig bereid door een gitana op de hoek van de straat. In deze herfstachtige setting plaats ik ook afgelopen twee weken waren de fiestas medievales op de Dia del Pilar, een religieus feest, met een soort braderie van authentieke producten en barbecues in de stad. Iedere koopman gekleed in een middeleeuwse gewaad en theatervoorstellingen voor de kathedraal voor kinderen. Met de italiaanse huisgenoten van Marieke; Giulia, Paola en Manuel en (het is al bijna cliché) een riojaatje, op de trappen voor de kathedraal, so generación ’27.. Maar één tip; trek vooral geen witte broek aan. en ja, ik kan zo nog wel even doorgaan met vertellen hoe geweldig hier alles is, maar laten we de realiteit ook maar even niet vergeten, de tijd staat nóóit stil, en dat is misschien ook wel de reden dat ik er nu pas weer een nieuw verhaal op kan zetten.

Parte 1: Córdoba, tres horas para 1001 noches..

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden maar op een buiige maandag, de 15e hebben we Córdoba bezocht. Even een culturele break, tussen de Camborio, Chupeterías, de Mango en de Tapasbar door. Een typisch spaans stadje met moorse invloeden, iets ten noorden van Granada. Het is niet groot en het centrum is omringd met hoge stadsmuren en in het midden van alles staat de bekende Mezquita (Moskee) van Córdoba. Een architectonisch hoogstandje uit de achtste eeuw, dat tijdens Kalifaat van Córdoba en later in de 13e eeuw als kathedraal van het bisdom van Córdoba werd beschouwd . Het is niet alleen prachtig, maar het heeft ook nog een verhaal dus. ’s Ochtends om 8.00m uur stonden we paraat, (ja, het is werkelijk een wonder), om vervolgens drie uur te rijden, met ASEE, een studentenorganisatie die goedkope tripjes organiseert speciaal voor erasmus studenten in Granada. En écht, deze keer waren het slechts twee bussen, normaal zijn het er op z’n minst vijf..,en toch, hoewel ik de mooiste plek in de bus had.. zou ik het niet nog een keer doen. Ik houd gewoon niet van wachten op 200 man, nog minder van in de rij staan in de regen zonder paraplu als je net je haar hebt gewassen, en ja hoor, ik had nét nu die witte broek weer aan. Dat ding lijkt wel regen aan te trekken.. Hoewel Córdoba zelf wel een mooi stadje is, was er weinig te beleven vanwege de feestdag die gaande was. In Spanje betekent dat namelijk, dat álles, maar dan ook echt álles gesloten is. Behalve natuurlijk de toeristische kiosken en monumenten, de 27/7 paardenkoetsjes, en de duistere parapluverkoper op sandalen blijft natuurlijk ook gewoon zijn werk doen. De mezquita was toch wel de favoriet van de dag, en de tocht met twee Franse meisjes op zoek naar een tapasbar was ook zeker heel gezellig, maar ook de Arabische tuinen van het Alcázar deden daar zeker niet voor onder ..(alhoewel ik in plaats van lelijke Oranje Afrikaantjes als border wel een ander soort bloempje had uitgekozen.. maar ja, ‘het is mijn tuin niet’, he” zeg ik dan maar altijd. Op de terugweg ondekte is per toeval nog Sting en Cheb Mami’s, ‘Desert Rose’, die nog ergens verdwaald op mijn Ipod stond... nice, die is voor in de bus terug..!

Part 2: La Sierra Nevada..frío, viento y vino tinto..

Zoals je in Spanje de ene week met je bikini op het strand kan liggen, de volgende avond je compleet in moorse sferen kan bevinden in een téteria, kan je de andere dag opeens vijf truien over elkaar heen trekken. We hebben voor Granada ook maar een variatie op de slogan voor Spanje bedacht, (i.p.v. “een lach en je bent in Spanje”), want die vlieger gaat niet altijd op. Beter, “Alles kan… want je bent in Graná”. Nou ja, als je het heel snel uitspreekt klinkt het ongeveer hetzelfde, en die ‘lach’ komt altijd later, net als de kater’ trouwens. Zondag zijn Marieke en ik, samen met Bas en Paul uit Cartagena, de Sierra opgeklommen. Nou ja, met hulp van een Seat Ibiza voor de eerste 25000 meter maar die laatste 300 hebben we toch écht zelf gedaan. Natuurlijk is in Spanje hier niet alles zo gezegd, zo maar even gedaan?.. , want ook uitgerekend deze zondag moest er weer een hardloopevenement in stad zijn waardoor alles afgesloten was, en na een half uur de bordjes ; Sierra Nevada”volgen waarbij we telkens weer op de zelfde plek aankwamen besloten we toch maar een andere weg te nemen.. Daar gingen we dan, de berg op, muziek aan; ‘I’ve got a feelin’inside ..’ en het roadtrip- gevoel kwam weer helemaal naar boven, en ik weer blij. De eerste stop was een informatiepunt in de bergen, met een bordje dat het alleen op maandag gesloten zou zijn. Het uitzicht was fantaaástisch maar er was werkelijk geen kip te bekennen, dus besloten we maar verder te rijden. Segunda parada, Monachil! Een uitgestorven skidorp, maar waarempel, er was een kiosk open waar we iets konden vragen voor eventuele korte wandelroutes, met de nadruk op ‘kort’ hoopte ik stiekem natuurlijk, want de bergen zagen er werkelijk bedreigend uit, voor iemand die maar twee uur heeft geslapen de nacht ervoor. Hier werden we van het ene plein naar het ander gestuurd, en toen we erachter kwamen dat het hele dorp uit slechts pleinen bestond en ook een uitgestorven indruk werken besloten we maar verder de Sierra in te gaan.. Toen we onderweg waren, opeens in ‘the middle of nowhere’, een bar met zo’n groot amerikaans higway bord: ‘abierto todo el año’ (het hele jaar geopend). Alleen Dios wist waar we zaten maar we gingen ook hier toch maar naar binnen. Een vriendelijk Spanjaard, die me deed denken aan dat knorrige personage uit Heidi , wees een paar keer in het rond, mompelde over een Laguna die achter de berg moest liggen, dat wel de moeite waard was om te bezichtigen. En toen we de deur uitliepen riep hij nog: “Si los nubes se van a bajar, hay que regresar”*, en hee ‘die rijmt’ dacht ik bij mezelf, zonder er verder nog over de betekenis na te denken. (*Als de wolken gaan dalen, moeten jullie terugkeren).. en vol goede moed, liepen we richting berg.

Ruim een half uur hebben we omhoog gelopen, richting een groot kruis ergens halverwege de berg, en daar even wat plaatjes geschoten ten midden van wat andere wandelaars die veelal hetzelfde deden. We passeerden dit stuk, en liepen vervolgens nog wat verder omhoog de bergen in over. Na een half uur, werden de paden echter minder goed begaanbaar en kwamen we ook steeds minder van die nordic walkers tegen, maar we wisten zeker dat we nu in de buurt van de Lagune de las Yeguas moesten zitten’, dat kon niet anders..dus liepen we maar door over een smal paadje achter een hoge top (het deed me denken uit zo’n scene van Lord of the Rings, toen ik de foto’s terugzag, alleen het pakpaard ontbrak nog). Uiteraard konden we niet zien wat de wolken deden, áchter deze top.. Beste lezer, je voelt het al aankomen.. Een koude wind, stak op, toen we tussen de twee bergen doorliepen, en ook de wolken kruisten jammergenoeg ons pad.. En ook nét op dit moment, en niet er voor, noch erna, herinnerde ik de woorden van de man uit de bar ‘als de wolken....

Na tien minuten vonden we godzijdank een schuilplaats in een verlaten skiliftstation, ergens in de bergen. En echt, deze komt zeker in de top 5 van raarste plekken waar ik ooit gepicknickt heb.. Weer niemand te bekennen,ze waren er nog aan het verbouwen, want er stonden overal kranen, werktuigen, mappen en computers etc. In de hal, zochten we even vier stoffige stoelen bij elkaar, en zo konden we tenminste schuilen tegen het weer, ook al waren we min of meer al doorweekt, maar met Eve’s homemade tapas- pakket, olijven en een fles wijn werd het leed toch enigszins verzacht. Na een klein uurtje,toen de wind was gaan liggen, bereidden we ons maar voor op de afdaling die gelukkig altijd sneller gaat, en waren we ook zoo weer beneden bij de bar. De man schudde met zijn hoofd, in de trant van, ‘die jongeren ook altijd’, en na iets warms verlieten we de bar en stond de Seat Ibiza gelukkig nog op dezelfde plek op de parkeerplaats. De kachel op tachtig, en gaan met die banaan…


Parte 3; La vuelta a Granada, y la pura realidad

En ja, voordat jullie allemaal weer gaan denken, dat het verhaal mooi tot een einde zal komen, zal ik maar gelijk nog even met de deur in huis vallen, en het bittere randje in het laatste deel van de Granada- symfonie maar even aandikken: Ik ben namelijk mijn pinpas kwijt...

Toen ik maandag mijn pasfoto wilde kopieren in de copyshop bij de universiteit, merkte ik dat het leren vakje waar hij zich normaal in mijn portomonnee zit, leeg was. No pasa nada dacht ik, maar ik vond het wel vreemd, en ik ben snel naar huis gelopen om de ongeveer twaalf tassen om te keren of hij daar niet mogelijk ergens in was blijven hangen. Na de negende tas, een omgekeerd bureau, bed, sieradendoos en de rest van de piso begon ik me toch wel zorgen te maken. En ben maar gelijk naar de bank gegaan waar ik voor het laatst had gepind, .. c*ñ* dat was vrijdag. De vrouw achter de balie was kortaf tegen me, en meldde dat als ik hem mogelijk in de pinautomaat had laten zitten dat ze hem dan naar Nederland op zouden sturen. Nou, das lekker dan. Kon ze niet gewoon even gaan checken of dat hij soms hier in het gebouw (nota bene ónder mijn piso) zou bevinden, dat zou me een hoop ellende besparen. Maar nee, dat was niet mogelijk. Daar hebben we het al, alle herinneringen uit Andalucía 2006 kwamen weer naar boven, en ik heb de boel maar meteen laten blokkeren. Ik wéét ook gewoon echt niet wat ik er gedaan heb, maar de Spaanse pinautomaten zijn nou eenmaal niet uitgerust met een alarmsysteem voor het uitnemen van je pasje, zoals in Nederland wel het geval is. En ik herinner me dat ik weer heb staan te kleppen, en in alle haast het geld en een bonnetje eruit heb genomen, en ja.. bij de Caja Rural.. ja hoor.. Krijg je je pasje als laatst. Maar dit is nog niet alles, de bank in Nederland wilde me in eerste instantie géén nieuwe sturen, omdat ik niet door heb gegeven dat ik voor studie in het buitenland zat.. Nou brak me werkelijk de klomp, want ik wil altijd alles tot in de puntjes geregeld hebben, zodat ik dit soort gezeur kan voorkomen, en er is niemand, maar dan ook niemand van de hele universiteit of wat dan ook, die me hierop heeft gewezen. Ik heb er ook geen moment bij stil gestaan, maar goed, na een onderhandeling van 20 minuten plus wachttijd, met mijn Nederlandse telefoon vanuit Spanje, werd er dan tóch een uitzondering gemaakt gelukkig, en moest ik alle documenten weer gaan faxen.. Gáán we weer, maar goed, als ik het daarmee geregeld kan krijgen.? Pues.. BIEN. Gelukkig heb ik genoeg mensen die me hier kunnen helpen, maar hoe lang ik hier nou weer op moet wachten…

Die avond zijn we naar de Tortuga gegaan met wat lokale bekenden, hadden we gisterenavond een ongeplande maar te gekke ‘80s’ party in de Vogue, liggen Marieke en ik dubbel om een catalaans lesje over ‘peusec’ (anti-zweetvoetenmiddel) en over het feit dat ik enorme spierpijn heb van een potje tafelvoetbal, blijft ‘hay ‘más’ amores’ een klassieker. Daarnaast is nummer 72 in de Chupeteria nog steeds mijn favoriet én telkens als ik jullie mailtjes en berichtjes lees verschijnt er toch weer de glimlach (dankjulliewel!), die een kwartier lang niet van mijn gezicht te poetsen valt. Alle leuke dingen wegen dan toch weer zwaarder om je daar ook maar meer dan twee dagen druk over te maken. We zijn tenslotte in Granada. Basta…!

Liefs Eva

Un poco de Nostalgia..

Afgelopen maandag in de bus, van Granada naar Almuñecar, dacht ik even terug aan de vakanties uit mijn kindertijd, toen na de pasionele en doordringende klanken uit de kelen van de gitanos, opeens lieflijk genoeg ‘Une belle histoire’ van Michel Fugain, uit de radio klonk. Een vriendelijk intermezzo tijdens zo'n tocht, want zo ruw als de stem van een klassieke flamencozanger wat normaalgesproken door de bus galmt, zag ik ook het Andalusische berglandschap voor me. Langs verlaten keramiek winkels, pottenverkopers en haciënda’s, dacht ik weer aan de eindeloze ritten op de achterbank samen met mijn zusjes, in Frankrijk, op weg naar de kust. Vaak fantaserend over de letters van de franse nummerplaten, waar soms rare woordspelingen uit voort kwamen, of zwaaiend naar passerende vrachtwagenchauffeurs en de mensen in de voorbijkomende treinen, die altijd harder gingen. En ook herinnerde ik me een achterbankklassieker van Lau, mijn zusje, die gewoon áltijd werkte: “Mama?..Eef en Allie, willen echt héél graag een snoepje, mag dat?”... Ja, deze gedachten bracht de chansonnier zomaar weer even in me naar boven op een zonnige maandag in Spanje. En wat als kind lange uren rijden leek, is nu zo gepiept, want als ik me bedenk dat we in Mexico er nog geen half uur over na hoeven denken of we de zeven uur durende rit naar naar de hoofdstad wel zouden maken, ja dus. Als je dan weer bedenkt dat het net zo ver is, als van Nijmegen naar Parijs.... ach ja, laat ik er maar over ophouden, time flies, en iedereen herkent het vast, als je maar weet dat ik aan jullie denk, zo nu en dan…

En toch, ook deze week is weer gevlogen. En naast de lijst mannen, die nóg langer is geworden, kan ik er een nieuwe docentenlijst bij maken. Je hebt ze namelijk ik alle soorten en maten, goede en slechte, dikke en dunne, maar voornamelijk veel mannen hier. De afgelopen week heb ik namelijk zoveel vakken gevolgd, en ben ik vier dagen ’s ochtends ‘vroeg’ de berg opgelopen en ’s avonds weer afgedaald en zelfs dán was het nog moeilijk om een beslissing te maken. Het vakkenlijstje wat ik van te voren had gemaakt, werd al naar één dag aanzienlijk korter, en ná de tweede dag, na een college over prehistorisch gesteente met drie mensen (zie je me al zitten met m'n nieuwe Zara sunglasses), een buitengewoon deprimerend personage voor Spaans Art Nouveau theater, twee anti- Erasmus docenten, een dictator uit de ouwe tijd, een foutieve vakbeschrijving, en een paar onbekende reglementen..én leraren die niet eens op kwamen dagen… zakte ons de moed wel een beetje in de schoenen, als we in de comedor van de faculteit onze lijstjes grofweg met rode pen inkortten. Om een lang, en vooral saai verhaal kort te maken, van de lijst die ik had opgegeven, is werkelijk niet één vak overgebleven. Want hoe gek het ook klinkt, het niveau van Spaanse vakken in Nederland is toch écht wel hoger. Toch heb ik het bij elkaar geraapt, én zelfs een perfect rooster weten te construeren, en volg ik zowel Arte Préhispanica, als Arte Mudéjar. Bij Spaans, El Español y los Lenguajes Especializados en Historia de la España Actual, én Federico García Lorca y la Generacion de ’27. ..And I’m happy with it..!

En toen, hadden we opeens zin in het strand, dus hebben we zondagavond besloten dat we maandagochtend de bus naar Almuñecar zouden pakken, waar we op het strand, een goed gesprek hadden met Felix (en Shadow, zijn pup) een Duitse avonturier die in een tentje langs de stranden van de Costa del Sol trekt, en een paar italiaanse heren waarmee we wat hebben gedronken op een terras. Verder breng ik de dagen voornamelijk door in de tapasbar of téteria, of ga ik ergens dansen, kom ik soms dan om elf uur dan weer om vijf uur thuis.. ga ik naar college, word ik een keer in de lucht gegooid door Deimos, een cubaanse salsajongen.. of lekker wandelen naar een Mirador , de zonsondergang afkijken op een muurtje op de berg, en dan je verbazen dat het toch écht diezelfde zon is, die we in Nederland ook hebben, maar nooit zien (zie foto’s).. En dan de tablaos passeert, met de fiere andalusische paarden aan de muur geknoopt, terwijl hun baasjes een tablao in zijn gedoken voor een caña, verzetten wij onze weg voor een tapasje bij de chicos op de paseo de los tristes. Maar soms ook gewoon gezellige boven, bij Marieke. Diens traditioneel Spaans doch krakkemikkig huis, ook telkens weer voor verassingen zorgt. Want dan hebben ze geen warm water, dan weer geen licht, gas of/en internet, we hebben alles al gehad. Maar met een beetje creativiteit, een José die verstand van zaken heeft, (ook van vooroorlogse stoppenkasten), én een flesje rioja, komt het altijd wel weer op z’n pootjes terecht. En de avonden zonder stroom, hebben immers ook wel iets.. En daar zijn ze het in Utrecht vast ook mee eens.. toch?

Al met al, we hebben het voor de zekerheid toch nog maar even gevraagd aan de wietkoning van beneden, een Argentijn verrassend genoeg, of we dan nog eens bij hem mochten koken (zij koken ook electrisch) als die stoppen er boven weer eens uit knallen..


Liefs uit Granada